องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 648

ฉีเฟยอวิ๋นดูเหล่าลูกๆแล้วเรียกคนเตรียมอาหาร เพราะเธอจะกินข้าวแล้ว

อวิ๋นจิ่นจัดวางอาหารลง แล้วนั่งกินอาหารเป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นได้ถามฉีเฟยอวิ๋นว่าเหตุใดถึงไม่มุ่งตรงรักษาโรคให้แก่เฟิงอู๋ชิงเลย กลับมาใช้วิธีการเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นกินพร้อมกับกล่าวว่า“เขาเป็นคนที่ไม่อยากจะดี หากข้ารักษา เขาอาจไม่เต็มใจให้ข้ารักษาเขาหรอก พอดีกับข้ายืมโอกาสนี้ ลองดูเท่านั้นเอง หากว่าเขาตาย ข้าก็ไม่ต้องรับผิดชอบ ในใจยิ่งไม่ต้องแบกรับ ข้าจะบอกกับตนเองด้วยความปลื้มปริ่มว่าข้าทำเพื่อช่วยชีวิตเขา”

อวิ๋นจิ่นกล่าวด้วยความตลกขบขันว่า“นายท่านอารมณ์ขันเสียจริง!”

“เจ้ากินเยอะๆหน่อย”ฉีเฟยอวิ๋นกินอยู่ ทันใดนั้นประตูได้เปิดออกอย่างรุนแรง อวิ๋นจิ่นรีบคุ้มกันเด็กๆ ผมที่ฉีเฟยอวิ๋นม้วนขึ้นกระจายลอยลม บนศีรษะของเธอมีปิ่นปักผมอยู่หนึ่งชิ้น ก็ได้หล่นลงบนพื้น

รอจนลมหยุดลง เฟิงอู๋ชิงที่ยืนอยู่หน้าประตูก็สงบลง

อวิ๋นจิ่นมองเฟิงอู๋ชิงที่อยู่หน้าประตูด้วยสายตาเย็นชา

เฟิงอู๋ชิงมองฉีเฟยอวิ๋นที่ชะงักงันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นได้ยกมือขึ้น ดึงดูดปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นของฉีเฟยอวิ๋นมากอบกุมไว้

ฉีเฟยอวิ๋นรีบลุกขึ้น เฟิงอู๋ชิงกล่าวว่า”อย่าเข้ามา ไม่เช่นนั้นข้าจะหักปิ่นนี่เสีย”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ฟัง สาวเท้าก้าวเดินเข้าไปหา

เฟิงอู๋ชิงชะงักงันไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่โผเข้ามาหาเขา

จิตใต้สำนึกของเขาให้ยกมือรับฉีเฟยอวิ๋นไว้ คาดไม่ถึงเลยว่าตัวจะหันไปทางฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นโอบกอดเฟิงอู๋ชิง ทางกลับกันเป็นเขาที่ล้มตกอยู่ในอ้อมกอด

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงช้าๆ เฟิ่งอู๋ชิงอยู่ในอ้อมกอดของเธอ

ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้วมอง กล่าวด้วยความเดือดดาลว่า“เจ้านี่ไม่ซื่อตรงเสียจริง เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบยาลูกกลอนขจัดพิษออกมา จับบีบที่คางของเฟิงอู๋ชิงแล้วยัดเข้าไป จากนั้นลุกขึ้นแล้วผละออกจากเฟิงอู๋ชิง

เฟิงอู๋ชิงเลยถูกทิ้งอย่างนั้น แต่เขาฟื้นฟูได้อย่างว่องไว กลืนยาลูกกลอนเขาก็ไม่เป็นไรแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเดินกลับไป หยิบปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา

เฟิงอู๋ชิงนอนเอกเขนกอยู่บนพื้นไม่ลุกขึ้นมา ที่จริงเขาสัมผัสได้ว่าร่างกายไม่เป็นไรแล้ว

แต่เขาไม่ลุกขึ้น อู๋ซังกับหมอเทวดาวิ่งมาเห็นเฟิงอู๋ชิงอยู่สภาพนั้น คิดว่าเขาไม่ไหวแล้วแน่นอน เลยพากันรีบกุลีกุจอไปดู

เฟิงอู๋ชิงกล่าวว่า“ไสหัวไป ที่นี่อบอุ่น ข้าจะนอนที่นี่”

อู๋ซังสีหน้าเหลอหลา ห้องส่วนตัวของคนอื่นท่านยังจะนอนหรือ?

จวนอ๋องเย่ไม่ขัดขวางท่านขนาดนั้นหรือ?

หมอเทวดาไม่วางใจ รีบตรวจสอบดูให้เฟิงอู๋ชิง มั่นใจว่าไม่ได้เป็นไรแล้วถึงได้ลุกขึ้นมองเฟิงอู๋ชิง

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเฟิงอู๋ชิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่กล้าลุกขึ้น

“พวกเจ้าออกไปเถอะ เจ้าหอเฟิงกำลังฟื้นตัวจากโรค ที่นี่เหมาะที่จะรักษาบาดแผลของเขา”

หมอเทวดารู้สึกไม่เข้าใจเลย นี่ยังรักษาไม่หายหรือ?

อู๋ซังรีบดึงหมอเทวดาออกไป เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่จบไม่สิ้นหรอก ปล่อยเจ้าหอจัดการเองเถิด

อู๋ซังปิดประตู อวิ๋นจิ่นปล่อยเด็กๆ ถึงได้ลุกขึ้นไปกินข้าวกับฉีเฟยอวิ๋น

เฟิงอู๋ชิงนอนอยู่บนพื้น ฉีเฟยอวิ๋นกินข้าวของตนไม่ได้สนใจเฟิงอู๋ชิงเลย

อวิ๋นจิ่นจัดการจัดเก็บ ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า“ท่านพ่อของข้าไปที่จวนแม่ทัพไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนเย็นข้าอยากพาลูกๆไปที่นั่น เจ้าจัดการที ข้าจะเข้าไปในวังสักหน่อย”

ฉีเฟยอวิ๋นทำเหมือนเฟิงอู๋ชิงไม่อยู่ที่นั่น เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดในสระกำมะถันแล้วจึงเข้าวัง

อวิ๋นจิ่นดูแลเด็กๆ ไม่ได้สนใจเฟิงอู๋ชิงเท่าไหร่ ผลสรุปพอหันกลับมาอีกที ก็ไม่เจอเฟิงอู๋ชิงแล้ว

อวิ๋นจิ่นรู้ว่าเฟิงอู๋ชิงไปแล้ว กำลังคิดว่าจะไล่เขาไปอย่างไรดี เขาก็ออกไปเพื่อช่วยแก้ปัญหาเสียแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ และนำคำพูดของหนานกงเย่กราบทูลต่อองค์จักรพรรดิอวี้ตี้

“ข้ารู้แล้ว ไม่เจอกันนาน อวิ๋นอวิ๋นเปลี่ยนไปแล้ว!”องค์จักพรรดิอวี้ตี้เดินมาตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น มองพิจารณาเธออย่างละเอียด ฉีเฟยอวิ๋นทำได้เพียงก้มศีรษะลง ไม่มีอะไรที่อยากจะพูดแล้ว