องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 647

วันนี้มีคนเข้ามาในห้องเพื่อที่จะมาดูแลเด็ก ๆ ไม่น้อยเลย เด็ก ๆ แต่ละคนนั่งอยู่บนเตียงที่ด้านล่างก่อไฟเพื่อให้ความอบอุ่น ดวงตากลมโตเหมือนนิลดำ และจ้องมองคนที่เดินเข้ามาจากประตู ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่านแม่ยิ้มให้ทุกคนหรือไม่ พวกเขาถึงได้ให้เกียรติมาก เมื่อกลับมาที่จวนแม่ทัพแล้วก็น่าเบื่อมาก ใครยิ้มให้พวกเขา พวกเขาก็จะยิ้มให้

“ดีมาก！ยอดเยี่ยม！หากไม่รู้ว่าก็คงคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง และทุกคนก็นั่งได้หมดแล้ว เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนที่กลับมาครั้งก่อนก็อยู่นานสองเดือน แต่ก็ยังลุกขึ้นยืนไม่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอก ยิ้มเก่งเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว”

“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูดีมาก ๆ เมื่อกลับมาแล้วก็ให้พวกเราเข้ามาดูได้”

“ใช่เจ้าค่ะ”

ทุกคนต่างแย่งกันพูดถึงเรื่องนี้ และฉีเฟยอวิ๋นก็ทำงานของตัวเองไป ไม่ยากที่จะได้กลับมา จะต้องทำอะไรอย่างจริงจังเสียหน่อย นางอุ้มเจ้าห้าขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ ：“ท่านพ่อ พ่อบ้านล่ะเจ้าคะ？”

“อยู่ที่สวนหลังบ้าน เฮ้อ…… แม่ชราของเขากำลังแย่ หลายวันมานี้กินน้ำข้าวก็ไม่ได้แล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เขาเป็นลูกกตัญญู และตอนนี้ก็คุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างนอกทุกคืน พ่อก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร” แม่ทัพก็รู้สึกเศร้าโศกเช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“ท่านพ่อจะกลับมาหรือไม่？”

“พ่อยังต้องกลับมาอีกหรือ？เมื่อวานนี้พ่อกลับมา เขาร้องไห้อยู่ครึ่งคืน บอกว่าจะไม่ร้องไห้แล้วก็แอบไปร้องไห้”

เมื่อแม่ทัพฉีพูดถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกของเขาก็ย่ำแย่

แม้ว่าเกิดแก่เจ็บตายจะเกิดขึ้นกับทุกคน แต่เมื่อแม่ชราล้มป่วย บุตรชายก็ย่อมต้องเศร้าโศกเสียใจ

ใครบ้างที่ไม่อยากให้ครอบครัวมีความสุข

ในขณะที่อุ้มเจ้าห้า ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามว่า：“แล้วหมอในจวนว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ？”

“หมอในจวนบอกว่าเป็นเพราะแก่ชราและเป็นบั้นปลายชีวิต อายุแปดสิบกว่าแล้ว ในวัยนี้ของพวกเราก็ต้องแก่ตาย นางไม่ได้ป่วย เพียงแต่ใกล้หมดอายุขัยแล้ว” เมื่อพูดถึงความตาย แม่ทัพฉีก็ไม่ได้เศร้าโศกขนาดนั้นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“ในเมื่อเป็นเรื่องธรรมชาติ แล้วเหตุใดถึงไม่กินไม่นอน？

“หมอในจวนตรวจดูแล้ว และบอกว่าอายุมากแล้วจึงไม่อยากกินอะไร ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น”

“เช่นนั้นข้าจะไปดูหน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าห้าเดินออกไป และทุกคนต่างก็ถอยออกไปด้านข้าง ฉีเฟยอวิ๋นไม่จำเป็นต้องสั่งอะไร อวิ๋นจิ่นก็จะดูแลเด็ก ๆ เป็นอย่างดี

“เสี่ยวเฉียว อามู่ พวกเจ้าตามมา” ฉีเฟยอวิ๋นเรียกพวกเขาให้ตามไปที่สวนหลังจวน

แม่ทัพฉีเดินไปพลางพูดคุยเรื่องของพ่อบ้านไปพลาง

พ่อบ้านไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของหญิงชรา เป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง หญิงชราไม่เคยแต่งงาน นางเลี้ยงดูพ่อบ้าน ตอนที่ยากจนไม่มีอะไรจะกินก็ยังเลี้ยงดูพ่อบ้าน

ในสายตาของพ่อบ้าน ไม่มีใครสำคัญเท่ากับแม่ชราผู้นี้

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึงสวนหลังจวน นางก็เข้าไปในห้องทันที ในห้องมีหญิงชราและคนชราคนอื่น ๆ เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น พวกเขาก็ตกใจ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าอุ้มเด็กมาด้วยเลย

“คุณหนู ไม่ได้นะขอรับ รีบออกไปข้างนอกเถอะ” เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นก็ให้ฉีเฟยอวิ๋นรีบออกไปในทันที หญิงชรากำลังแย่ จึงไม่ควรพาเด็กเข้ามาด้วย เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อเด็ก

ฉีเฟยอวิ๋นเดินผ่านไปดูหญิงชรา และส่งมอบเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขนให้กับแม่ทัพฉี：“ท่านพ่อ ท่านอุ้มไว้ก่อน”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นส่งเจ้าห้าให้กับแม่ทัพฉีแล้ว นางก็หันไปดูหญิงชรา

หญิงชรานอนอยู่บนเตียงเหมือนต้นไม้ที่ใกล้ตาย ผมขาวทั้งหัวและใบหน้าหยาบกร้าน

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและจับข้อมือของหญิงชรา นางใช้สมาธิตรวจดูและถามว่า：“ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว？”

หญิงชรามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นและโบกมือ เป็นตัวเลขแปดสิบห้า

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“กินข้าวเช้าแล้วหรือไม่？”

หญิงชราส่ายหัว

“คุณหนู……กลับมาแล้ว？” หญิงชราอ่อนแรงมาก ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า