องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 650

ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปครู่หนึ่ง ก่อนที่อาอวี่จะกลับมาและเคาะประตู นางจึงลุกขึ้น

ท้องฟ้ามืดแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นอวิ๋นจิ่น

นางจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู อาอวี่อยู่ที่หน้าประตู：“พระชายา ไปสอบถามมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไรบ้าง？”

อาอวี่บอกฉีเฟยอวิ๋นตามที่เขาไปสอบถามมา ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่านางควรจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว หากไม่ได้ความ นางก็จะไปหาหวังฮวายอัน กองสอดแนมของเขาคงจะไม่ไร้ประโยชน์ เขาจะต้องรู้อย่างแน่นอน

สิ่งที่สำคัญคือไม่สามารถพบมู่เหมียนได้ และนี่คือความยุ่งยาก！

ฉีเฟยอวิ๋นแต่งตัวและเตรียมจะไปที่จวนกั๋วจิ้ว และในเวลานี้ก็เหมาะที่จะไปจวนกั๋วกงเช่นกัน เพียงแปลกใจที่ไม่พบอวิ๋นจิ่น

ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ที่หน้าประตูสักพัก และถามหงเถาว่า：“ทำไมถึงไม่เห็นอวิ๋นจิ่นเลย？”

“แม่นางอวิ๋นจิ่นออกไปแล้วเจ้าค่ะ และไม่รู้ว่านางไปไหน” หงเถาก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ลองถามดูว่ามีใครเห็นอวิ๋นจิ่นหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

หงเถาไปตามหาอวิ๋นจิ่น และฉีเฟยอวิ๋นก็รออยู่ที่หน้าประตู นางพักอาศัยอยู่ในเรือนเดียวกันกับแม่ทัพฉี ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบออกไป และวางแผนว่าจะไปหาแม่ทัพฉี

เมื่อมาถึงหน้าประตูของแม่ทัพฉี นางก็ได้ยินอวิ๋นจิ่นว่า：“ท่านแม่ทัพ นี่เป็นรองเท้าที่ข้าทำใหม่ ท่านลองดูว่าพอดีหรือไม่”

ฉีเฟยอวิ๋นหยุดชะงัก และมองเข้าไปในห้องของแม่ทัพฉี และได้ยินแม่ทัพฉีพูดผ่านประตูว่า：“อวิ๋นจิ่น ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าเจ้าเป็นสาวเป็นนาง อย่ามาที่นี่ยามดึกดื่น จะได้ไม่เป็นที่ครหา วันหน้าเจ้ายังต้องแต่งงานออกไป”

แม่ทัพฉีจิตใจดี เขาคิดว่าบางครั้งอวิ๋นจิ่นก็ประมาทเกินไป

เขาอายุปูนนี้แล้ว ถึงอย่างไรก็ชายหญิงก็แตกต่างกันอย่างชัดเจน ดังนั้นจึงไม่เหมาะที่จะไปมาหาสู่กัน

อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“อวิ๋นจิ่นต้องการจะรับใช้นายท่านไปตลอดชีวิต และไม่ต้องการที่จะแต่งงาน ท่านแม่ทัพจึงไม่ต้องกังวล”

“……จะไม่เป็นกังวลได้อย่างไร เจ้าเป็นสามเป็นนาง ไม่ควรที่จะเข้าออกห้องของบุรุษ มันไม่เหมาะสม” แม่ทัพฉียังคงยืนกราน

“อวิ๋นจิ่นไม่ได้คิดว่ามันไม่เหมาะสม ในจวนอ๋องเย่ อวิ๋นจิ่นอยู่ข้างนอก ท่านแม่ทัพอยู่ข้างใน อวิ๋นจิ่นจะดูแลรับใช้ท่านแม่ทัพเช่นนี้ทุกวัน”

“……มันไม่เหมือนกัน” เมื่ออวิ๋นจิ่นกล่าวเช่นนี้ แม่ทัพฉีไม่รู้จะพูดอย่างไร

เดิมทีแม่ทัพฉีหลับไปแล้ว แต่เขาลุกขึ้นมาห่มผ้า และเห็นอวิ๋นจิ่นอยู่ที่หน้าประตู

แม้ว่าจะไม่ได้เข้ามา แต่แม่ทัพฉีก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

“อวิ๋นจิ่น วางรองเท้าลงแล้วกลับไปเถอะ ต่อไปไม่ต้องทำเรื่องเช่นนี้อีก เรื่องเช่นนี้ให้เหล่าคนรับใช้ทำ เจ้าเพียงแค่ดูแลเด็ก ๆ ก็เพียงพอแล้ว”

“เหล่าคนรับใช้ไม่ละเอียดอ่อน ท่านแม่ทัพต้องออกไปข้างนอกและเข้าออกในวัง ดังนั้นจึงต้องใส่ใจกับเสื้อผ้าที่สวมใส่”

“คนแก่ที่หยาบคายเช่นข้า ไม่สนใจว่าคนรับใช้จะไม่ละเอียดอ่อน และอีกอย่างข้าก็ดูไม่ออก”

“ท่านแม่ทัพหมายความว่าฝีมือของอวิ๋นจิ่นเทียบไม่ได้กับคนรับใช้เหล่านั้น？” แววตาของอวิ๋นจิ่นราบเรียบ แต่รู้สึกบีบคั้นอย่างมาก

แม่ทำฉีพูดอะไรไม่ถูกและไม่พูดอยู่นาน อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“ท่านแม่ทัพลองดูเถอะ หากไม่พอดี อวิ๋นจิ่นจะได้ปรับแก้ นายท่านอยู่พอดี และข้าก็ว่าง”

แม่ทัพฉีรู้สึกอึดอัดใจ：“อวิ๋นจิ่น เจ้ากลับไปก่อนจะดีกว่า ข้าไม่ลองแล้ว หากสวมไม่พอดี พรุ่งนี้ค่อยปรับแก้”

“ท่านแม่ทัพลองดูเถอะ คราวก่อนท่านแม่ทัพสวมแล้วไม่พอดี แล้วยกให้ผู้อื่น อวิ๋นจิ่นรู้สึกละอายใจมาก”

“นี่……อวิ๋นจิ่น……”

“ท่านแม่ทัพพูดมาเถอะเจ้าค่ะ”

“เจ้าอายุพอ ๆ กันกับอวิ๋นอวิ๋น เช่นนั้นข้ารับเจ้าเป็นบุตรสาวดีหรือไม่ และวันหน้าจะหาครอบครัวที่ดีให้แก่เจ้า เจ้าทำเสื้อผ้ารองเท้าให้ข้า มันลำบากเกินไป เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกัน ย่อมต้องรู้สึกละอายใจ” แม่ทัพฉีกล่าวอย่างราบเรียบ แต่หยาบคายและสง่าผ่าเผยมาก