องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 651

เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับฮูหยินรอง ราชครูจวินก็ไม่กล้าที่จะประมาท เขาไล่คนออกไปแล้วกลับมาอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินรอง ฮูหยินรองจึงกล่าวว่า：“ให้พระชายาเย่กลับไปเถิด ข้าไม่ได้เป็นอะไรและรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

“แล้วเจ้าไม่อยากไปที่จวนอ๋องเย่หรือ？” ในตอนนี้ราชครูจวินเข้าใจแล้ว ไม่สำคัญว่าจะอยู่ที่ไหน ขอเพียงแค่ไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว

ฮูหยินรองส่ายหัว：“ไม่อยากไปแล้ว ให้เป็นเช่นนี้ไปก่อน”

“เช่นนั้นเจ้าอยากไปเมื่อไหร่ก็ไป พระชายาเย่กลับไปก่อน ส่วนอาการป่วย ต้องรบกวนให้พระชายาเย่มาตรวจวันละครั้งแล้ว” ราชครูจวินยังคงกังวล ถึงอย่างไรก็เกือบตาย

แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นรับปาก และหลังจากที่ชี้แจ้งแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็จากไป

เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นจากไปแล้ว ฮูหยินรองก็รู้สึกไม่ค่อยดี

สำหรับฮูหยินรองแล้ว หลังจวนของจวนราชครูเป็นเหมือนกรงขัง และนางก็เป็นเพียงนกตัวหนึ่งที่ถูกขังอยู่ข้างในเพื่อรอความตาย

แม้ว่าโลกภายนอกจะไม่ได้กว้างขวาง แต่ที่เรือนจวินจื่อของจวนอ๋องเย่ ดีกว่าหลังจวนของจวนราชครูมาก

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นจากไป ฮูหยินรองก็นอนทั้งวัน ไม่กินข้าวไม่กินน้ำ และไม่อยากพูดอะไร จนทำให้ราชครูจวินเป็นกังวลทั้งวัน

พอตกดึกก็สั่งให้คนพาฮูหยินรองขึ้นไปบนรถม้า และมุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องเย่

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นวางแผนว่าจะพักที่จวนแม่ทัพ แต่มีคนจากจวนอ๋องเย่มาบอกนางว่าราชครูจวินพาฮูหยินรองมาที่นั่น

ฉีเฟยอวิ๋นจึงกลับไปที่จวนอ๋องเย่อีกครั้ง เมื่อพบราชครูจวินและฮูหยินรองแล้วก็นั่งอยู่สักพกัก

ฮูหยินรองไม่ค่อยดีนัก ฉีเฟยอวิ๋นจึงจ่ายยาให้อีก

“พ่อบ้านของจวนแม่ทัพ แม่ชราของเขาป่วย ข้าจึงต้องอยู่ที่หลายวัน ช่วงนี้ก็ให้ฮูหยินรองพักอยู่ที่นี่ก่อน มีหมอเทวดาอยู่ ร่างกายก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น” ฉีเฟยอวิ๋นชี้แจ้งอย่างชัดเจน จากนั้นก็ลุกขึ้น

ราชครูจวินรู้สึกเหนื่อย ถึงอย่างไรเขาก็อายุมากแล้ว

เมื่อเห็นว่าฮูหยินรองไม่เป็นไรแล้ว ราชครูจวินก็โล่งใจ

ฉีเฟยอวิ๋นดินออกไป และราชครูจวินก็ไปพักผ่อนเช่นกัน

จากนั้นฮูหยินรองก็หลับไป

คืนนี้ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปพักผ่อนที่จวนแม่ทัพ และในตอนเช้าก็ไปที่คุก

หลังจากลงจากรถม้า เว่ยหลินชวนและเวยฉือก็รอฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่หน้าประตูคุกแล้ว

เมื่อเห็นทั้งสองคน เว่ยหลินชวนและเวยฉือก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วคารวะ

“คารวะพระชายาเย่”

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“พวกท่านทั้งสองไม่ต้องมากพิธี เข้าไปข้างในกันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไป จากนั้นเว่ยหลินชวนและเวยฉือก็เดินตาม

เฟิงอู๋ชิงออกมาจากมุมมุมหนึ่งและหยุด อู๋ซังกล่าวว่า：“นายท่าน พวกเราจะฆ่านางเมื่อไร？”

เฟิงอู๋ชิงเหลือบมองไปที่อู๋ซัง：“เจ้ารีบร้อนมากเลยหรือ？”

“……” อู๋ซังอึดอัดใจ เขาบอกว่ารีบร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาลำบากใจมาก พระชายาที่ดีเช่นนี้ หากฆ่าก็น่าเสียดายแย่ นางไม่ใช่คนเลว นางเป็นหมอที่ใจดีคนหนึ่ง หากฆ่านางแล้ว ไม่รู้ว่าใต้หล้านั้นจะยังมีหมอที่ดีเช่นนางหรือไม่？

เฟิงอู๋ชิงหันหน้าไปมองที่คุก：“ลงมือวันนี้เลย อีกเดี๋ยวเจ้าสวมชุดนักฆ่า เมื่อนางกลับไปได้ครึ่งทางแล้วก็ลงมือฆ่าได้”

อู๋ซังเต็มไปด้วยความโศกเศร้า：“นายท่าน ไม่ใช่ท่านที่ฆ่าหรือ？”

“ข้าสวมชุดที่สะอาดสะอ้าน หากฆ่านาง เลือดจะกระเซ็นโดนตัว？”

อู๋ซังงงงัน เหตุผลนี้เด็ดขาดมาก

ประตูห้องขังถูกเปิดออก จวินโม่ซ่างหันไปมองที่หน้าประตู แล้วฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้ามา เมื่อจวินโม่ซ่างเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ตกตะลึง

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานถึงสองเดือน จวินโม่ซ่างไม่คิดเลยว่าในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงแค่สองเดือน หนานกงเย่จะเข้ายึดแคว้นอู๋โยวทั้งหมดได้

“ไม่พบกันมานาน สบายดีหรือ？”

จวินโม่ซ่างมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เขาไปอยู่ที่อื่น ตอนที่ไปเขาสวมหน้ากาก และตอนที่ออกมาก็สวมหน้ากากเช่นกัน จนกระทั่งวันนี้เขาถึงได้กลับมา และแน่ใจว่าแคว้นอู๋โยวจบสิ้นแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไมในเวลานี้ เขาถึงรู้สึกเสียใจภายหลัง！