องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 653

เฟิงอู๋ชิงเหลือบมองอู๋ซัง “งั้นไว้รอให้หนานกงเย่กลับมาค่อยบอกเรื่องอื้อฉาวของอู๋ฮัวให้เขาฟัง รอให้หนานกงเย่หย่ากับนางแล้วฆ่าเสีย!”

“อื้ม”

อู๋ซังพยักหน้า แบบนี้จะเป็นการหลีกเลี่ยงการฆ่าศิษย์ร่วมสำนักได้ อย่างน้อยหมอเทวดาก็จะไม่ฆ่าเขา

อาอวี่กับคนอื่นๆ รีบมาและเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นขึ้นรถม้าไปแล้ว

มีสมุนไพรปรุงยาอยู่ในรถ อาอวี่เห็นฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่ข้างๆ กองสมุนไพรและดูอ่อนแรงมาก

“พระชายา”

“กลับไปที่จวนอ๋องเย่ก่อน” อาอวี่รีบส่งฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนอ๋องเย่โดยมีเว่ยหลินชวนกับเวยฉือตามไปด้วย

อู๋ซังถามเฟิงอู๋ชิง “นายท่าน แล้วเราล่ะขอรับ”

“ไปดูกันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องเย่ นางบอกคนอื่นๆ ว่าได้รับบาดเจ็บและจำเป็นต้องรักษาตัว

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ราชครูจวินก็มาพบ

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น “เป็นข้าที่ประมาท ทุกอย่างนั้นคงต้องให้ท่านราชครูกราบทูลให้ฝ่าบาทฟัง”

ราชครูจวินกุมมือของตนเองไว้และหลับตาลงอยู่เป็นเวลานาน เขาออกไปโดยไม่พูดอะไรและตรงเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ

เมื่อราชครูจวินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงหันไปมองฮูหยินรอง

ทั้งสองคนคุยกันถูกคอ แม้ว่าฮูหยินรองจะไม่เห็นพวกเด็กๆ แต่นางก็อารมณ์แจ่มใสขึ้นตั้งมาแต่ถึงจวนอ๋องเย่ ดังนั้นนางจึงฟื้นตัวได้ดี

หลังจากฉีเฟยอวิ๋นอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินรองอยู่สองชั่วยาม ราชครูจวินก็กลับมา

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน จากนั้นราชครูจวินจึงกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงทราบเรื่องที่จวินโม่ซ่างหลบหนีแล้ว เวลานี้พระองค์ส่งคนออกไปไล่ตามแล้ว พระชายาเย่พักอย่างสบายใจได้

เกี่ยวกับเรื่องที่จวินโม่ซ่างหลบหนีออกจากคุกและเข้ามาที่จวนอ๋องเย่ มีข้ากับฮูหยินรองเป็นพยาน ดังนั้นจึงไม่มีใครว่าอะไรได้”

เพื่อปกป้องชื่อเสียงของฉีเฟยอวิ๋นและเพื่อปกป้องเกียรติของอ๋องเย่ ราชครูจวินทำได้แค่ต้องรายงานเช่นนี้

จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

คนที่ไม่หลบหนีมาตลอดสองเดือน วันนี้ได้หนีออกไปแล้ว และนั่นย่อมมีเรื่องที่ไม่มีใครรู้

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขอบคุณและเป็นฝ่ายออกไปก่อน

ราชครูจวินเหลือบมองไปทางประตูและเดินไปหาฮูหยินรอง เขานั่งลงและจับมือของฮูหยินรองไว้ “ได้คุยกับนาง มีความสุขหรือไม่”

“มีความสุขสิเจ้าคะ นางไม่ได้มีเจตนาร้าย เวลาพูดคุยก็ไม่มีอะไร แค่พูดเรื่องทั่วๆ ไปเท่านั้น ข้าใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัวมาตั้งแต่เด็ก ต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน ถึงแม้จะเป็นพ่อแม่ก็ยังทำหน้าตาโศกเศร้าทุกครั้ง ข้าใช้ชีวิตมาทั้งชีวิต ในที่สุดก็มีคนมาพูดคุยกับข้า นั่นไม่นับว่าดีหรอกหรือ” ฮูหยินรองดึงมือกลับ นางไม่เข้าใจ อายุก็เท่านี้แล้ว เวลาทำอะไรเหตุใดจึงยังยึดติดอยู่อีก

ราชครูจวินร้องอ้อ “ถ้าเจ้าชอบ เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่ดีกว่า อันที่จริงที่จวนอ๋องเย่ก็สงบกว่าจวนราชครูจริงๆ ”

“.....” ฮูหยินรองไม่อยากจะพูดอะไรมาก คนที่ประพฤติตัวอยู่ในกฎเกณฑ์มาทั้งชีวิต แต่จะเลิกเมื่อแก่ตัวนะหรือ

ไม่มีอะไรจะพูด

แค่ตัวเองก็ดูแลไม่ได้แล้ว

ราชครูจวินมองใบหน้าของฮูหยินรองอย่างพินิจ “วันนี้สีหน้าของเจ้าดีขึ้นมาก”

“อื้ม”

ฮูหยินรองเงยหน้ามองราชครูจวินนิดหนึ่งและก้มหน้าลงอีกครั้ง

ราชครูจวินถอนหายใจ “ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้ายังเด็กเจ้ามีใบหน้าที่กลมเล็ก ดวงตากลมโต รูปร่างก็กลมๆ

ปกติเจ้าจะตามมาข้างหลังข้า ถ้าข้าทำผิด เจ้าก็จะถูกเฆี่ยนตี”

ความทรงจำของราชครูจวินยังคงแจ่มใสเหมือนใหม่เมื่อนึกเหตุการณ์ในวัยเด็ก

เขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่าตนเองยังจำเรื่องที่ก่อนหน้านี้คิดว่าลืมไปแล้วได้

ฮูหยินรองพยักหน้า “อื้ม”