องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 655

จวินเซียวเซียวมองฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นคนได้หมดพลังแรงไปเสียแล้ว ร่างกายของนางไร้ความรู้สึก มือก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีเวลามาสนใจเด็ก เธอวางลงแล้วเริ่มเย็บแผลให้จวินเซียวเซียว

รอจนเธอเย็บแผลเสร็จ จวินเซียวเซียวได้เป็นลมหมดสติไปแล้ว เด็กน้อยกำลังเล่นกับตัวเองอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะเชื่อจริงๆ เด็กน้อยแบบนี้ได้กำเนิดเกิดขึ้นมาแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดอย่างเรียบง่ายแล้วห่อเอาออกมาด้านนอก แล้วกล่าวว่า“ยินดีกับฝ่าบาทด้วยเพคะ เป็นองค์หญิงเพคะ”

พระพันปีลุกขึ้นตรัสว่า “อุ้มมาให้ข้าดูที”

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ยังไม่ทันได้อุ้ม ก็เอาไปให้พระพันปีอุ้มก่อนแล้ว

ร่างกายของเด็กยังไม่ได้ทำความสะอาด พระพันปีไม่ได้กลัวเปื้อน อุ้มหลานสาวเดินไปเดินมาในห้องบรรทม

“โอ้ คือสาวน้อยแสนสวยนี่เอง!”

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวกลับไป รีบตรวจให้กับจวินเซียวเซียว เธอต้องการมั่นใจว่าจวินเซียวเซียวปลอดภัยแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเปลี่ยนยาให้จวินเซียวเซียว ส่วนแม่นมเดินเข้าออกเป็นแถวยาวเหยียดและเริ่มจัดการทำความสะอาด

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้รู้สึกว่าเหนื่อยมาก เธอตกใจเฉยๆ

การคลอดลูก ไม่ใช่เล่มเกมส์ และเธอก็ไม่ใช่หมอแผนกสูตินรีเวชด้วย

ทุกอย่างจัดการอย่างเหมาะสมแล้ว หน้าต่างถูกเปิดออก และห้องบรรทมที่แยกจากกันกลายเป็นหนึ่งเดียว นางกำนัลสองข้างเปิดม่านเตียงออก และจวินเซียวเซียวถึงได้พบพระพันปีและคนอื่นๆ

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นไปยืนอีกด้าน ถึงได้มีความรู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่สถานที่แห่งนี้มีความลำบากมากเท่าไหร่

พระพันปีเห็นคนล้างทำความสะอาดคราบเลือดให้เด็กน้อย แล้วอุ้มมอบแก่องค์จักรพรรดิอวี้ตี้

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้อุ้มบุตรสาว แน่นนอนว่าอารมณ์แตกต่างกัน เมื่อก่อนอิจฉาที่หนานกงเย่มีลูกชายหลายคน แต่พระองค์มีบุตรสาวคนหนึ่ง ก็มีความสุขเปี่ยมล้นแล้ว

“ฝ่าบาท ตั้งชื่อให้แก่เด็กน้อยเสียสิ”พระพันปีกล่าวอย่างราบเรียบ

พระมเหสีหวามองไป กล่าวขึ้นว่า“โอ้ สวยเสียจริง เมื่อโตแล้วต้องสวยกว่าเสด็จแม่ของนางเป็นแน่แท้”

“ข้ายังคิดไม่ได้ดีเท่าไหร่เลย แต่วันนี้เรื่องการสู้รบกับเมืองอู๋โยวได้สงบลงแล้ว ทางชายแดนก็ส่งข่าวคราวมา ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้อ๋องเย่จะเคลื่อนทัพกลับมา แม้ว่าจวินโม่ซ่างจะหลบหนีแล้ว แต่ทว่าเขากลับยินยอมอุทิศแก่บ้านเมือง จะส่งเครื่องบรรณาการภาษีสิบปี

การมาของนาง เป็นการให้โชคลาภแก่ต้าเหลียงของข้า

ชื่อองค์หญิงกู้กั๋วเถิด”

พอองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสออกมา ทุกคนต่างหมอบลงกล่าวว่า“ยินดีกับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ปลื้มปีติที่มีองค์หญิง เป็นโชคลาภแก่ต้าเหลียง”

ฉีเฟยอวิ๋นไปดูแลจวินเซียวเซียวด้วยความเบื่อหน่าย ล้วนดูเด็กน้อยคนนั้น แล้วจวินเซียวเซียวที่เป็นแม่นับว่าอะไรกัน

หลังจากสองสามชั่วยาม ทุกคนล้วนตกอยู่ในวังวนความยินดี เพราะว่าฝ่าบาทได้องค์หญิง เวลาเดียวกันแม่กับลูกปลอดภัย ก็สามารถยกโทษให้ไว้ชีวิตของผู้คนนับไม่ถ้วน ไม่เพียงแต่ยกโทษให้ อีกทั้งยังชมเชยด้วย

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ จวินเซียวเซียวนอนอยู่เพียงลำพัง

อยู่เป็นเพื่อนนาง มีเพียงแค่ฉีเฟยอวิ๋นผู้เดียว

หลังจากสองชั่วยามแล้ว องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เดินมาเยี่ยมดูนาง

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้นั่งลง กอบกุมมือของจวินเซียวเซียวแล้วกล่าวว่า“ข้าต้องขอบใจพระสนมเอกมาก พระสนมเอกลำบากแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว แล้วจึงออกไป

จวินเซียวเซียวส่ายหน้า กล่าวว่า“หม่อมฉันไร้ประโยชน์ ไม่ได้ให้กำเนิดองค์ชายแก่ฝ่าบาทเพคะ”

“ข้าชื่นชอบองค์หญิง”

ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นจะลงไปได้ยินคำกล่าวพูดเหล่านี้ และคำพูดเหล่านี้คล้ายดั่งกริชที่แหลมคม กำลังทำร้ายคน

แน่นอน ว่าคนที่ถูกทำร้ายนั่นไม่ใช่ฉีเฟยอวิ๋น แต่เธอรู้สึกว่าองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ผู้นี้ไร้ความรู้สึกเกินไปแล้ว

จวินเซียวเซียวให้กำเนิดลูกของพระองค์ แต่ทว่าเป็นเวลานานถึงได้นึกถึงจวินเซียวเซียว ไร้ความรู้สึกสิ้นดี

พอออกมาถึงด้านนอกฉีเฟยอวิ๋นไปหาพระพันปี และตรวจให้เด็กน้อยด้วย

เด็กน้อยสวยมาก คิ้วตาปากสวย ดูแล้ว พอโตจะต้องเป็นสาวสวยอย่างแน่นอน

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวพูดคุยกับพระพันปี ก็เริ่มรอ เธออยากรอมู่เหมียน สรุปรอสองชั่วยามจนจะหลับแล้ว เธอก็ไม่ได้เจอมู่เหมียน