องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 668

อวิ๋นจิ่นและคนอื่น ๆ ตามออกไป อาอวี่ต้องการจะแย่งเจ้าแห่งอีกามา และ ราชินีแห่งอีกาก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกอยู่ข้างหลัง

อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“พวกเจ้าอยู่ที่นี่เถิด ใครก็ต้องยุ่งเรื่องนี้ ข้าจะไปดูหน่อย เจ้าเสือน้อยมีสติปัญญาดี”

แม้ว่าจะกล่าวเช่นนี้ ก็ไม่มีใครดูออกว่าสติปัญญาของเจ้าเสือน้อยอยู่ที่ไหน

เลือดและน้ำลายไหลออกมาจากปากของเจ้าเสือน้อย อวิ๋นจิ่นเดินตามหลังไป จิ้งจอกหางสั้นก็ชอบเลือดของเข้าแห่งอีกาเช่นกัน และเลียเลือดของเจ้าแห่งอีกาที่อยู่บนพื้นเป็นครั้งคราว

เนื่องจากราชินีแห่งอีกากังวลว่าเจ้าแห่งอีกาจะถูกเจ้าเสือน้อยกิน มันจึงส่งเสียงร้องโหยหวนมากขึ้นเรื่อย ๆ และอีกาที่อยู่รอบ ๆ ต้องการจะเข้าใกล้ แต่เจ้าเสือน้อยส่งเสียงคำราม และอีกาก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้

อวิ๋นจิ่นจึงทำได้เพียงอุ้มราชินีแห่งอีกาไว้ในอ้อมแขนและราชินีแห่งอีกาก็หลับตาลง

ราชินีแห่งอีกาไม่ได้ตัวใหญ่เท่ากับเจ้าแห่งอีกา และสามารถอุ้มไว้ในอ้อมแขนของอวิ๋นจิ่นได้

เมื่อมาถึงหน้าประตูของเรือนจวินจื่อ เจ้าเสือน้อยก็ผลักเปิดประตู แล้วลากเจ้าแห่งอีกาเข้าไป

ในขณะนี้เสี่ยวเฉียวและอามู่ก็เดินออกมาจากประตู จากนั้นพวกเขาก็ขวางอวิ๋นจิ่นไว้：“ท่านป้า”

อวิ่นจิ่นเฝ้ามองประตูปิดด้วยความแปลกใจ：“เกิดอะไรขึ้น？”

อามู่กล่าวว่า：“เจ้าห้าตื่นขึ้นแล้ว เขากำลังรอเจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้นอยู่ พวกเราก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกได้ว่าสถานการณ์อันตรายมาก”

อวิ๋นจิ่นเหลือบมองเข้าไปข้างในอย่างเป็นกังวล：“เช่นนั้นพวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่”

“อืม”

อามู่มองเฟิงอู๋ชิงที่เดินเข้ามาที่หน้าประตูเรือนจวินจื่อและก้มหน้าลง：“ท่านป้า คนผู้นั้นต้องการจะเข้ามา”

อวิ๋นจิ่นมองไปที่เฟิงอู๋ชิง：“อืม ป้าจะไปดูหน่อย พวกเจ้าเฝ้าที่นี่ไว้”

“ได้ขอรับ”

อวิ๋นจิ่นหันไปหาเฟิงอู๋ชิง และเฟิงอู๋ชิงก็มองไปที่หน้าประตูของด็ก ๆ：“ใครควบคุมอีกาอยู่ข้างใน？”

“ไม่มีใครควบคุมอีกา เจ้าหอเฟิงล้อเล่นแล้ว ฝูงกาแค่ตกใจกลัว จวนอ๋องเย่มักจะมีอีกาเข้ามาเป็นประจำ บางครั้งก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำให้เจ้าหอเฟิงต้องหัวเราะเยาะแล้ว”

อวิ๋นจิ่นอุ้มราชินีแห่งอีกาไว้ในอ้อมแขนและลูบเบา ๆ ราชินีแห่งอีกาพยายามดิ้นออกมา แต่ก็สงบลง

แน่นอนว่าเฟิงอู๋ชิงไม่เชื่อ เขาผลักอวิ๋นจิ่นออกไปและต้องการจะเห็นเจ้าห้าและคนอื่น ๆ

อวิ๋นจิ่นหันกลับมา：“หยุด！”

ผู้คนนับสิบลงมาจากบนหลังคาในทันที และขวางเฟิงอู๋ชิงไว้ เฟิงอู๋ชิงชักดาบออกมาและกล่าวว่า：“ถอยไป”

“ข้าอยากจะเข้าไปดู เจ้าบอกให้ใครถอยไป”

เสียงของแม่ทัพฉีดังมาจากด้านนอกเรือนจวินจู่ และเฟิงอู๋ชิงก็หันกลับไปมอง

แม่ทัพฉีเดินเข้ามาแล้ว เมื่ออวิ๋นจิ่นเห็นแม่ทัพฉีก็รีบเดินเข้าไปหา เดิมทีคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์ในขณะนี้ แต่ก็ถูกแม่ทัพฉีหยุดไว้：“ข้าจัดการเอง”

อวิ๋นจิ่นจึงกล่าวว่า：“ท่านแม่ทัพระวังตัวด้วย”

“อืม”

แม่ทัพฉีมองไปที่เฟิงอู๋ชิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เจ้าหอเฟิงสนใจห้องของหลานชายข้ามากเช่นนี้เลยหรือ？”

“ฮึ！” เฟิงอู๋ชิงหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจแม่ทัพฉี

แต่หลังจากที่เขาหันหลังเดินจากไป กำลังภายในของแม่ทัพฉีก็แข็งแกร่งขึ้น และพุ่งเข้ามาที่เขา เฟิงอู๋ชิงหยุดชะงักและหันกลับไปมองแม่ทัพฉี

แม่ทัพฉีเดินเข้ามาใกล้เฟิงอู๋ชิง เฟิงอู๋ชิงหยุด และทั้งก็วัดฝ่ามือใส่กัน

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่เป็นไร แต่กำลังภายในของพวกเขากวาดล้างทั้งลานบ้านในชั่วพริบตา แววตาของแม่ทัพฉีดูลึกล้ำ แม้ว่าเขาจะอายุแล้ว แต่ยังยืนหยัดได้อย่างมั่นคง

เฟิงอู๋ชิงขมวดคิ้วเบา ๆ และต่อต้านแม่ทัพฉี

อวิ๋นจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางวางราชินีแห่งอีกาลงและเดินเข้าไปหาเฟิงอู๋ชิง ดวงตาของนางหรี่ลง นางหยิบกริชออกมาจากแขนเสื้อและยิ้มแปลก ๆ！

เฟิงอู๋ชิงหายใจถี่ขึ้น แม่ทัพฉีใช้กำลังภายในซัดออกไปจนเฟิงอู๋ชิงถอยหลังและกระอักเลือด

อวิ๋นจิ่นรีบเก็บกริชที่อยู่ในมือราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แม่ทัพฉีหันหลังกลับไปมอง และอวิ๋นจิ่นก็รีบเดินมาข้างหน้าแม่ทัพฉี：“ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นอะไรหรือไม่？”

แม่ทัพฉีส่ายหัวและหันไปมองเฟิงอู๋ชิง：“ข้าล่วงเกินแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์ใจร้อน หากเจ้าหอเฟิงไม่พอใจ วันหน้าหากเจ้าหอเฟิงดีขึ้นแล้ว ข้าก็พร้อม！”

เฟิงอู๋ชิงกุมหัวใจของเขาไว้และมองไปที่อวิ๋นจิ่นอย่างโหดเหี้ยม อวิ๋นจิ่นจึงรีบขอโทษ：“เจ้าหอเฟิง ช่วงเวลาขบขัน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย！”