องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 677

“อดีตคืออดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน เสี่ยวเฉียวเป็นเด็กผู้หญิง เรียนศิลปะการต่อสู้ติดตัวก็ดี อีกทั้งเจ้าห้าชอบเสี่ยวเฉียว พวกเขาพี่น้องแยกกันไม่ดี ก็ถือว่าเอาเปรียบเจ้าหอเฟิงแล้ว”

“เอาเปรียบ?”เฟิงอู๋ชิงโมโหจนหน้าแดงก่ำ

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า“เสี่ยวเฉียว คุกเข่าแล้วเอามือยันกับพื้นและโน้มศีรษะให้ติดกับพื้นเคารพอาจารย์เสียสิ เป็นอาจารย์เพียงหนึ่งวันเป็นพ่อลูกกันตลอดชีวิต ตัวเราเป็นศิษย์ต้องรักและเคารพอาจารย์ดั่งเคารพพ่อแม่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าหอเฟิงเป็นอาจารย์ของเจ้า ต้องปฏิบัติตนเยี่ยงปฏิบัติกับพ่อแม่นะ

มีคนจะทำร้ายเขา เจ้าจะต้องปกป้อง ทำลายเขา เจ้าจะต้องช่วยเขาแสดงความบริสุทธิ์ออกมา

แน่นอน เจ้าเป็นลูกศิษย์ของเขา เขาไม่มีทางให้คนกลั่นแกล้งเจ้าหรอก อย่างนั้นจะทำให้คนหัวเราะเยาะได้”

“เสี่ยวเฉียวเคารพท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”เสี่ยวเฉียวรีบเคารพเฟิงอู๋ชิง

เฟิงอู๋ชิงรู้สึกอึดอัด คล้ายดั่งถูกฝังทั้งเป็น

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า“วันนี้เคารพอาจารย์ ขอเชิญเจ้าหอเฟิงใช้หลักฐานสองอย่างเพื่อยืนยันตัวตน และเป็นสิ่งยืนยันแน่ชัดกับฐานะเจ้าหอเฟิง หลีกเลี่ยงการที่คนจะคิดว่าเจ้าหอเฟิงไม่มีของดีอะไร!”

อู๋ซังตกตะลึงอ้าปากค้างทำตัวไม่ถูก นี่คือการยืนยันจะเอาของดีให้ได้หรือ?

เฟิงอู๋ชิงปวดหัว กล่าวว่า“ออกมาอย่างเร่งรีบ ไม่ได้เอาสิ่งใดมาเลย”

“นี่ไม่เหมาะสมเลย!”ฉีเฟยอวิ๋นอิดออดไม่ยอมไป

เฟิงอู๋ชิงจนปัญญา ได้เอากำไลข้อมือคู่ออกมาจากข้อมือหนึ่งอัน

กำไลนั้นก็เรียกว่ากำไลคู่ มันวางไว้คู่กันและสามารถแยกออกจากกันได้

ฉีเฟยอวิ๋นรับมา กล่าวว่า“เสี่ยวเฉียวแม่รับให้เจ้ากับน้องนะ ตอนที่พวกเจ้าใส่ได้แล้วจะเอาให้”

“เจ้าค่ะ”

เฟิงอู๋ชิงขมวดคิ้วมองฉีเฟยอวิ๋นที่รับไป

ต่อมาได้เอาเจ้าห้าวางไว้ในอ้อมกอดของเฟิงอู๋ชิง แล้วกล่าวขึ้นว่า“เจ้าหอเฟิง ในเมื่อเป็นศิษย์กับอาจารย์แล้ว เจ้าห้าเอาไว้ที่นี่กับเจ้าหอเฟิง ตอนเย็นข้าจะมาอีกครั้ง”

กล่าวพูดจบฉีเฟยอวิ๋นได้มองมาที่เสี่ยวเฉียว กล่าวขึ้นอีกว่า “เสี่ยวเฉียว เจ้าก็อยู่ที่นี่แหละ ดูแลท่านอาจารย์ดีๆ”

“เจ้าค่ะ”

เสี่ยวเฉียวอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นเลยหมุนตัวเดินไป

หนานกงเย่มองเฟิงอู๋ชิงที่อึดอัด จากนั้นกอบกุมมือของฉีเฟยอวิ๋นแล้วเดินออกไป

หวาชิงเหลือบมองเฟิงอู๋ชิงผู้โชคร้าย ถูกคนนำความหายนะมาให้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

ฉีเฟยอวิ๋นเคารพอาจารย์ไม่ได้ให้อะไรเขาสักอย่าง เขาล่ะให้กำไลคู่ไป วันนี้ยังต้องเป็นบ่าวดูแลลูกให้อีกด้วยซ้ำ

หวาชิงหมุนตัวออกไป ประตูปิดลงเฟิงอู๋ชิงเลยก้มหน้าลงมองเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมกอด เจ้าห้าเปิดเปลือกตามองเฟิงอู๋ชิงแล้วหลับไป

ไม่นาน บานประตูมีความเคลื่อนไหว แล้วถูกผลักออก เฟิงอู๋ชิงเงยหน้ามองไป ร่างอ้วนท้วมของเจ้าเสือน้อยเดินอุ้ยอ้ายเข้ามา

เป็นเจ้าแห่งอีกาพาราชินีแห่งอีกาตัวเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มมาด้วย ด้านหลังอีกเป็นจิ้งจอกหางสั้น กลุ่มสัตว์ที่น่าเกลียดน่ากลัวเข้ามา

เฟิงอู๋ชิงเป็นคนรักสะอาด เกลียดขนสัตว์ที่สุด เห็นเจ้าเสือน้อยเลยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า“ไสหัวออกไป”

เจ้าเสือน้อยเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจ เฟิงอู๋ชิงมีหนังเสือขาวหนึ่งอัน เขาทำมาเพื่อสะดวกแก่การนั่ง เจ้าเสือน้อยเข้ามาแล้วหมอบลง นำหนังเสือขาวเป็นของตนเองซะเลย

เฟิงอู๋ชิงโกรธจนหน้าเขียว กล่าวว่า“พวกเจ้า.....”

“ท่านอาจารย์ เชิญดื่มชาเจ้าค่ะ!”

เสี่ยวเฉียวเป็นเด็กรู้ความ เลยได้เทน้ำชายื่นไปตรงหน้าเฟิงอู๋ชิง เฟิงอู๋ชิงมองเสี่ยวเฉียวที่หน้าตาน่ารัก สวมไข่มุกก้อนใหญ่ด้วย เขายิ่งชอบมากขึ้น

“ให้พวกเขาออกไป”

เฟิงอู๋ชิงยกน้ำชาขึ้นดื่ม เสี่ยวเฉียวกล่าวว่า“อีกครู่หนึ่งข้าจะเรียกให้พวกเขาออกไป ท่านแม่อยู่ด้านนอก หากรู้ว่าพวกเขาถูกไล่ออกไปจะรู้สึกไม่ดีได้เจ้าค่ะ”

เฟิงอู๋ชิงนึกถึงฉีเฟยอวิ๋นไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ก็เลยไม่พูดอะไรมาก

อู๋ซังนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง กล่าวว่า“เจ้าหอ เหตุใดท่านถึงได้เอากำไลคู่ให้พวกเขา กำไลข้อมือคู่สามารถบัญชาการหอทิงเฟิงได้”

“หุบปาก!”เดิมทีเฟิงอู๋ชิงไม่อยากให้ใครรู้ วันนี้ล้วนรู้หมดแล้ว

เจ้าห้าลืมตามองเฟิงอู๋ชิง แววตาเย็นชาสดใสคล้ายดั่งเป็นคนเขลา

เฟิงอู๋ชิงมองอย่างไร ก็รู้สึกว่าไม่สบายใจ

“นอนเถิด”

เฟิงอู๋ชิงตบเจ้าห้าเบาๆ เจ้าห้าเลยนอนต่อ

เสี่ยวเฉียวเทชาแล้วเอาไปให้อู๋ซัง “ท่านลุง เชิญดื่มชาเจ้าค่ะ”

อู๋ซังชำเลืองมองเฟิงอู๋ชิงแล้วยกน้ำชาขึ้นดื่ม

อู๋ซังดื่มเสร็จเสี่ยวเฉียวจึงได้ยกถ้วยชาออกไป กลับมาถึงตรงหน้าเฟิงอู๋ชิงเสี่ยวเฉียวเริ่มปูเตียง

เสี่ยวเฉียวปูเตียงแล้วกล่าวถามด้วยว่า“ท่านอาจารย์ ท่านจะพักผ่อนหรือไม่เจ้าคะ?”

เฟิงอู๋ชิงขมวดคิ้วมองเด็กน้อย ที่ฉลาดหลักแหลมมาก