องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 679

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมอง หนานกงเย่ดโยนเชือกบังเหียนม้าแล้วเดินเข้าไป และทุกคนก็เดินมาทางด้านนี้ หนานกงเย่กล่าวว่า：“นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเรา ใครก็ไม่ต้องเข้ามา”

ซูมู่หรงหัวเราะเยาะ：“เจ้าเข้าใจผิดไปหรือไม่ พวกเขาเป็นคนของข้า”

“ไม่สนว่าจะเป็นคนของใคร” หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างดุร้าย และเดินไปทางซูมู่หรง

ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก ราวกับว่านางมีชู้ แต่สวรรค์รู้ว่านางไม่ได้ทำ！

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากขนย้ายของมีค่าและเงินทองไปแล้ว นางจะพบกับคนผู้นี้ หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ นางก็จะไม่เลือก……

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็มีความแน่วแน่มากขึ้น

บางเรื่องไม่ควรจะช้าเกินไป นางไม่สามารถโอกาสแก่จักรพรรดิอวี้ตี้ได้แม้แต่น้อย นางต้องการปกป้องมู่เหมียน และนางไม่สามารถไว้ใจจักรพรรดิอวี้ตี้ได้อีกต่อไป

ในฐานะจักรพรรดิ พอได้แล้วทิ้งยังสามารถให้อภัยได้ แต่ไม่ควรตีสองหน้า

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นนึกความเลวร้ายของจักรพรรดิอวี้ตี้แล้ว นางก็ไม่มีความหวังอีกต่อไป

เขาเป็นจักรพรรดิ นางไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถนั่งรอความตายได้เช่นกัน

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเยาะตัวเอง ที่ผ่านมานางไร้เดียงสามากเกินไป ได้กลับชาติมาเกิดในสถานที่แห่งนี้ ยังต้องมีความเมตตากรุณาและคุณธรรมไปทำไม

“ข้าเห็นแค่ดวงตาของเจ้าก็รู้แล้วว่าเคยพบกัน และเป็นเจ้าจริง ๆ ！”

ซูมู่หรงหัวเราะ：“ข้าเอง เจ้าอยากจะประลองฝีมือกับข้ามาตลอดมิใช่หรือ ข้ามาแล้ว！”

“มาแล้วก็ดี ข้ากำลังกังวลว่าจะไม่ได้สังหารเจ้า”

“หนานกงเย่ ข้าเป็นองค์ชายสามแห่งปีกใต้ หากเจ้าจะฆ่าข้า ทั้งสองแคว้นก็ต้องเปฺดฉากทำสงครามกัน เจ้าคิดว่าปีกใต้ของข้าเป็นแคว้นอู๋โยวหรือ？เลี้ยงอีกาไว้เป็นฝูง

ข้ารู้ดีว่าในตอนนี้แคว้นที่ไร้ประโยชน์ที่สุดคือแคว้นอู๋โยว และรองลงมาก็คือแคว้นต้าเหลียง

ปีกใต้ของข้าเป็นแคว้นที่มั่งคั่งและมีแข็งแกร่งมากที่สุดในสี่แคว้น เพียงแค่ปีกใต้เคลื่อนทัพไปทางเหนือ แคว้นต้าเหลียงของเจ้าก็จะล่มสลาย”

“เช่นนั้นก็ต้องฆ่า！”

หนานกงเย่เดินเข้ามา ซูมู่หรงไม่ยอมอ่อนข้อ：“ชัยชนะจะเป็นของใครก็ยังไม่รู้”

ทั้งสองต่อสู้ด้วยกัน แสงของเงาดาบกวัดแกว่ง ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสับสน

ที่แท้แคว้นต้าเหลียงก็อ่อนแอมากในทั้งหมดสี่แคว้น

ตอนที่ทั้งสองต่อสู้กัน ฉีเฟยอวิ๋นก็ฉวยโอกาสหลบหนีไป แต่ถูกคนของซูมู่หรงขัดขวางไว้

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ตรงนั้นและหยิบเข็มเงินออกมา และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องฆ่าคนเหล่านั้น

“อย่าทำร้ายนาง” ซูมู่หรงกลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะเป็นอันตราย คนเหล่านั้นยังไม่ทันได้ลงมือ เขาก็ต่อว่าเสียงว่า

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองทั้งสองคนที่ยังคงต่อสู้กัน นางขึ้นไปหลังม้าและจากไป โดยไม่รอหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นกังวลว่าจะถูกพบซูมู่หรงหาพบ นางจึงจากไปอย่างรวดเร็ว

ซูมู่หรงกล่าวว่า：“อย่างไร？นี่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของพวกเจ้าหรือ？”

“เรื่องในครอบครัวของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง วันนี้ข้าจะจัดการกับเจ้า ดูสิว่าเจ้าจะยุ่งเรื่องชาวบ้านได้อย่างไร” หนานกงเย่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และซูมู่หรงก็ไม่สามารถต้านทานได้

หนานกงเย่ดุดันมากขึ้นเรื่อย ๆ ซูมู่หรงก้าวถอยหลังไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ และถูกดาบแทงเข้าไปที่หน้าอก

หนานกงเย่ดึงดาบออกมา ซูมู่หรงกระอักเลือดและเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่ เหงื่อบนหน้าผากของเขาแตกพลั่ก

หนานกงเย่มีเจตนาที่จะฆ่า เขายกดาบขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้า แต่ซูมู่หรงถูกคนดึงขึ้นไปบนหลังม้า และคนที่เหลือก็ขัดขวางหนานกงเย่ไว้

ผู้หญิงชุดแดงพาซูมู่หรงไป และหันกลับมามองหนานกงเย่ที่ถูกขวางไว้ จากนั้นก็พาซูมู่หรงจากไป

เมื่อหนานกงเย่ฆ่าคนที่ขัดขวางเขาไว้จนหมดสิ้น ซูมู่หรงก็จากไปไกลแล้ว

หนานกงเย่จึงกระโดดขึ้นไปบนม้าและตามฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะจากไปอย่างรวดเร็ว แต่ม้าไม่ค่อยเชื่อฟัง หลังจากไปได้ไม่ไกล ม้าก็ไปตามถนนบนภูเขาที่ขรุขระ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ในตอนนี้นางไม่สามารถจะกระโดดลงมาจากหลังม้าได้

เมื่อเห็นถนนบนภูเขาที่ขรุขระแล้ว แม้ว่านางจะไม่ตกลงตาย แต่ก็คงจะไม่ดี

ในความสิ้นหวัง ฉีเฟยอวิ๋นทำได้เพียงให้ม้าเดินไปตามทางที่นางคิด

หลังจากที่ไปตามถนนบนภูเขาที่ขรุขระ ฉีเฟยอวิ๋นก็มาถึงทุ่งหญ้าสีเขียวที่มีแอ่งน้ำอยู่ข้างหน้า

หนานกงเย่ผลักฉีเฟยอวิ๋น เขาโกรธมาก

ฉีเฟยอวิ๋นถอยหลังไปและเกือบจะล้มลง เมื่อหนานกงเย่เห็นว่านางกำลังจะล้มลง เขาก็รีบดึงนางกลับมากอดไว้

หลังจากนั้นก็ก้มลงมองลงดวงตาของฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่โกรธ：“ข้าโกรธแทบแย่！”

ฉีเฟยอวิ๋นผลักหนานกงเย่ออกไป นางต้องการที่จะจากไป

หัวใจของหนานกงเย่เต้นแรง เขารีบดึงมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้ และไม่ยอมให้นางจากไป

โกรธมาโกรธกลับ หนานกงเย่ก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก！

ฉีเฟยอวิ๋นออกแรงผลัก แต่ผลักไม่ออก นางจึงยอมแพ้

ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเย่ดึงขึ้นไปบนหลังม้าของเขา และไม่รั้งอยู่ที่ที่นานนัก หากมีเรื่องอะไร กลับไปแล้วค่อยว่ากัน

หลังจากขึ้นไปบนหลังม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกหนานกงเย่กอดไว้

“ข้าทำให้อวิ๋นอวิ๋นไม่พอใจตรงไหนหรือ ถึงได้หนีออกมาอย่างไม่พูดอะไรสักคำ และยังขนเงินทองของข้าไปจนหมด？”

ฉีเฟยอวิ๋นเพิกเฉย ใบหน้าที่เย่อหยิ่งของนางไม่ตอบสนอง และไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ด้วย

หนานกงเย่ยังคงถามต่อว่า：“เจ้าเอาไปไว้ที่ไหน？”

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงไม่พูดอะไร

“แล้วซูมู่หรงมาที่นี่ได้อย่างไร？” เมื่อหนานกงเย่กล่าวถึงเรื่องนี้ เขาไม่ได้ต้องการอะไร แม้แต่ของมีค่าและเงินทองก็ไม่ต้องการ

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นไปมองหนานกงเย่：“เขาบอกว่าเขาเป็นองค์ชายสามแห่งปีกใต้มิใช่หรือ？”

“ไร้สาระ องค์ชายสามแห่งปีกใต้จะเป็นเขาได้อย่างไร？ข้าเคยไปพบเขาที่นั่นมาก่อน” หนานกงเย่โกรธ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากพูดอีก ไม่มีอะไรต้องพูดกับคนที่หุนหันพลันแล่น เขาไม่มีทางที่จะฟัง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบอารมณ์ หนานกงเย่อยากจะถามต่อ แต่ก็ถามไม่ออก

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหนื่อยล้า และเผลอหลับไปบนหลังม้า