องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 686

ราชครูจวินนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วมองไปยังผู้ที่ถูกนำตัวกลับมาที่อยู่บนพื้น เขาเพียงแค่มองอย่างเฉยเมย

ผู้ที่ไปรับกลับมาบอกว่าผู้ที่อยู่บนพื้นได้รับการรักษาแล้ว และจะดีขึ้น

ราชครูจวินเหลือบมองผู้ที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขา และหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมา เปิดฝาถ้วยแล้วเป่าน้ำชา จากนั้นก็ถามว่า：“ใครใช้ให้เจ้าทำ？”

ผู้ที่อยู่บนพื้นตัวสั่น และร้องไห้โฮ：“ท่านราชครู ผู้น้อยก็ไม่รู้ขอรับ”

“เจ้าไม่รู้แล้วใครจะรู้？เจ้าเป็นผู้ดูแลม้าในจวนมาแต่ไหนแต่ไร เจ้าได้เงินห้าตำลึงทุกเดือน ข้าจำผิดไปหรือไม่？” ราชครูจวินวางถ้วยน้ำชาลง และมองคนขับรถม้าที่อยู่บนพื้น

คนในจวนตระกูลจวิน มีคนสองประเภทที่ได้เงินมาก ประเภทแรกคือคนขับรถม้า คนขับรถม้าของจวนตระกูลจวิน แตกต่างไปจากจวนอื่น ๆ คนขับรถม้าสามารถขับรถม้าได้ และให้อาหารม้าได้ด้วย

ประการแรกคือเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหามากมาย จึงเพิ่มเงินให้คนขับรถม้า ประการที่สองคือคนขับรถม้าสามารถขับรถม้าได้และรู้ว่าม้าต้องการอะไร

หากม้าป่วย คนขับรถม้าต้องรู้ก่อน

คนหนึ่งทำงานเท่ากับสองคน แน่นอนว่าต้องให้เงินสองเท่า

ส่วนอีกงานเป็นงานที่เป็นแม่นมของจวนตระกูลจวิน แม่นมต้องทิ้งลูกของตนเองมาเลี้ยงเด็กในตระกูลจวิน ในเมื่อทั้งลำบากกายทั้งลำบากใจ จึงต้องให้เงินมากพอสมควร

ราชครูจวินกำหนดกฎระเบียบเรื่องนี้ด้วยตนเอง จะไม่รู้ได้อย่างไร

ผู้ที่อยู่บนพื้นหน้าซีด：“ท่านราชครู แต่ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร”

ราชครูจวินเหลือบมองภรรยาและลูกของคนผู้นั้น มีทั้งหมดหกเจ็ดคน

“หากเจ้าไม่รู้ เช่นนั้นก็จะส่งลูก ๆ ของเจ้าออกไปเป็นอาหารสุนัขข้างนอก” ราชครูจวินเลิกคิ้วเหมือนไม้กวาด เดิมทีเขาก็ดูดุร้ายอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้หน้าตาเคร่งขรึม และดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

คนใช้สองสามคนเข้ามาและลากเด็กออกไปสองสามคน ผู้ที่อยู่บนพื้นคลานขึ้นมาร้องไห้

ราชครูจวินเตะผู้ที่เดินขึ้นมา：“เจ้าไม่พูดก็เท่ากับไม่สนใจลูก ๆ ของเจ้า หากพวกเขาถูกสุนัขกินเข้าไป มันก็เป็นเพราะเจ้าเป็นพ่อที่ฆ่า ต่อให้เป็นผีก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป”

ขาของคนขับรถม้าเพิ่งได้รับการผ่าตัดและยังรู้สึกชาอยู่ เขาร้องไห้อยู่บนพื้นด้วยน้ำตานองหน้า

และทั้งครอบครัวก็ร้องไห้อย่างน่าเวทนา

แม่ชราของเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเขา และทุบตีเขาอย่างแรง：“เจ้าพูดสิ เจ้ารีบพูด เจ้าจะฆ่าหลานของข้าหรือ？”

ราชครูจวินมองไปที่หญิงชราและกล่าวต่อว่า：“หากเจ้าไม่พูดก็จะเฆี่ยนตีภรรยาของเจ้าจนตาย”

หลังจากนั้นก็มีคนมาลากภรรยาของเขาไปเฆี่ยนตี

ในลานบ้านมีเสียงร้องไห้ระงม หนานกงเย่เดินไปที่ประตู แต่ไม่ได้เข้าไป และหยุดดูต่อไป

คนผู้นั้นแม้ตายก็ไม่ยอมบอก ราชครูจวินเหลือบมองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาลากคนที่อยู่บนพื้นไปด้านข้าง และนำมีดออกมา จากนั้นก็บอกให้คนดึงขาของคนผู้นั้น แล้วเขาก็จะฟันดาบลงไป

คนผู้นั้นตกใจมากจนเหงื่อพลั่กและตะโกน

“ข้าพูด ข้าพูด……”

ราชครูจวินเหลือบมองไปที่ชายที่ถือมีด ชายที่ถือมีดเดินไปด้านข้าง และรอให้คนผู้นั้นพูด

คนผู้นั้นร้องไห้และบอกว่าเขาเสียพนันไปมาก และยังเป็นหนี้ก้อนโต คนจากบ่อนมาหาเขา หากไม่คืนเงินก็จะมาเอาเงินที่จวนราชครู เขาจนปัญญาและบอกว่าอีกสองวันจะนำไปให้

ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นเรื่องนี้ จากนั้นก็บอกเขาว่าสามารถให้เงินกับเขาได้ และจะให้เงินเขาหนึ่งพันตำลึง เพื่อที่จะให้เขาช่วยอะไรบางอย่าง

ในตอนแรกเขาลังเล และถามว่าเรื่องอะไร เขาไม่ตกลง การสังหารพระชายาเย่เป็นเรื่องที่ต้องถูกตัดหัว แต่อีกฝ่ายบอกว่าหากเขาไม่ทำก็จะนำเรื่องที่เขาติดการพนันไปบอกคนของจนราชครู

คนขับรถม้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องตาย ดังนั้นเขาจึงรับเงินหนึ่งพันตำลึง

คนผู้นั้นบอกว่าจะแจ้งเขา แต่หลายวันแล้วก็ไม่ได้มา เขาจึงคิดว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ใครจะรู้ว่าเช้านี้จะมาหาเขา เพื่อที่จะไม่ให้ใครรู้ เขาจึงขับรถม้าออกไปและเกิดเรื่องขึ้น

ราชครูจวินเหลือบมองคนที่อยู่ข้าง ๆ คนผู้นั้นหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่น และให้คนขับรถม้าลงนาม จากนั้นราชครูจวินก็ลุกขึ้นแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“เฆี่ยนให้ตาย！”