องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 687

โจวไท่แต่งกายอย่างงดงามและดูโดดเด่นยิ่งกว่าหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตอย่างละเอียดและเห็นว่าเสื้อผ้านั้นเป็นเสื้อผ้าจากร้านเสื้อผ้าทั้งสามของพวกเขา นั่นก็คือเขาเป็นลูกค้าคนหนึ่ง

ลูกค้าคือพระเจ้า นั่นแปลว่าจะต้องมีผลพลอยได้จากพระเจ้า

เมื่อเข้ามาข้างในโจวไท่ก็ด่าทอทันทีว่า “ใครที่มันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่จึงกล้ามาจับข้า ข้าเป็นถึงหลานแท้ๆ ของอาลักษณ์อาวุโสโจว ไม่อยากมีชีวิตแล้วรึ!"

เวยฉือเกลียดเจ้าหนุ่มนี่เข้ากระดูกดำ ตอนที่เข้าจับกุมมีอยู่สี่ห้าคนที่จับไม่ได้ ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะเป็นคนที่มีพละกำลังมหาศาล

เพื่อหลบหนีเขาได้เคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่จนเกือบจะกระแทกใส่เขา ในตอนนั้นเขารายงานว่าตระกูลของเขาคือข้าหลวงประจำเมืองหลวง แต่กลายเป็นว่าเจ้าคนเลวผู้นี้ไม่นึกกลัวเกรงเลย ทั้งยังตะโกนว่าที่ถูกตีแตกคือเจ้า เวยฉือจะไม่โกรธได้อย่างไร

เวยฉือที่อยู่ด้านหลังออกแรงถีบที่ขา โจวไท่ที่ยืนไม่มั่นคงล้มลงไปคุกเข่าเสียงดังปึก คนที่อยู่สองฝั่งต่างถือไม้กระบองเอาไว้และฟาดลงไปก่อนสองสามทีเพื่อระบายความโกรธของผู้เป็นนาย

เวยฉือเดินไปรายงานให้ฉีเฟยอวิ๋นทราบ “เรียนพระชายาเย่ โจวอวิ๋นหลงถูกนำตัวมาขอรับ”

เวยฉือบอกว่าจับมาผิดคน มันจะเป็นอย่างไรได้อีก

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมอง ยังไม่ทันที่นางจะพูดอะไร โจวไท่ที่อยู่บนพื้นก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขามองด้วยดวงตาเป็นประกายกร้าวราวกับเสือดาวที่พ่นเปลวไฟออกมา

“ฉีเฟยอวิ๋น นั่นท่านหรือ”

หนานกงเย่กระชับมือแน่น แววตาของเขาหรี่แสงลงและสีหนาก็เย็นชาขึ้นทันควัน

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอให้หนานกงเย่พูดอะไรและดึงมือของหนานกงเย่ไว้ แม้ว่าหนานกงเย่จะไม่พูดอะไร แต่สายตาที่มองโจวไท่กลับคมกริบราวกับคมมีด

ฉีเฟยอวิ๋นฉีกยิ้มหวาน “ใช่แล้ว ข้าเอง ท่านก็มีวันนี้ด้วยหรือ”

“ฉีเฟยอวิ๋น ท่านจงใจจับข้างั้นหรือ” โจวไท่จ้องฉีเฟยอวิ๋นเขม็ง เขาโกรธและคิดจะลุกขึ้นยืน ทว่าคนที่ถือกระบองอยู่ข้างหลังทำให้เขาล้มไปหมอบอยู่บนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นเยือกเย็นขึ้น และจิตสังหารก็ปรากฏขึ้นในแววตาของนาง

โจวไท่กัดฟันกรอด “ฉีเฟยอวิ๋น ตอนนั้นท่านใช้หินทุบหัวข้า ทำร้ายจนข้าแทบตายและลุกจากเตียงไม่ได้เป็นเดือน ตอนนี้ที่หัวยังมีรอยแผลเป็นให้เห็น ข้าไม่ได้ตามหาท่าน แต่กลับเป็นท่านที่ตามหาข้าจนเจอ”

การที่โจวไท่พูดออกมาด้วยตัวเองเช่นนี้ช่วยลดขั้นตอนให้ฉีเฟยอวิ๋น

“คนแซ่โจว ข้าขอถามท่าน ท่านพาคนกลุ่มหนึ่งไปสกัดกั้นผู้หญิงคนหนึ่งใช่หรือไม่ ทั้งยังคิดจะใช้นางขวางคนนับสิบจากการเข้าเรือนหอ ท่านบอกว่ารอให้ท่านพ่อของนางกลับมา ท่านจะแต่งงานกับนาง ตอนนี้ขอฉวยมาเล่นก่อน เลยถือโอกาสนำตัวกลับไปที่จวนเพื่อไปเป็นนางบำเรอของท่าน?”

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อฉีเฟยอวิ๋นพูดออกมาเช่นนี้

หนานกงเย่คอแข็งราวกับท่อนไม้และบิดจนเกิดเสียงดังกร็อบเมื่อหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น

หากไม่ใช่คนโง่จนเกินไปย่อมต้องฟังออกว่าผู้หญิงคนนั้นคือฉีเฟยอวิ๋น

แต่หนานกงเย่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ฉีเฟยอวิ๋นมองโจวไท่ที่หมอบอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเฉยเมย โจวไท่ที่ได้ใจเป็นอย่างมากหัวเราะขึ้นมาเสียงดังลั่น “ที่แท้พระชายาเย่ก็จำได้ข้าน้อยได้ ไม่มีปัญหา ขอเพียงแค่พระชายาเย่เข้ามาประคองคุณชายเช่นข้าให้ลุกขึ้นและพูดกับที่รักอย่างข้าดีๆ อีกที ข้าจะปรนนิบัติท่านอย่างดีเลยทีเดียว”

เวยฉือไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง เจ้าหมอนี่วอนหาที่ตายงั้นหรือ

เวยฉือถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

หนานกงเย่ปล่อยมือฉีเฟยอวิ๋นและก้าวลงมาจากเวที เขาก้าวอย่างเชื่องช้าไปอยู่ตรงหน้าโจวไท่ เอ่ยอย่างเยียบเย็นว่า “ปล่อยเขา”

โจวไท่ไม่เคยเจอกับหนานกงเย่มาก่อน แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินเกี่ยวกับหนานกงเย่แต่ก็ยังไม่เคยเห็นตัวจริง

แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลย เขาสนใจเพียงแต่การเล่นสนุกกับสตรี

ทุกๆ วันโจวไท่ไปแต่สถานที่เริงรมย์ ผู้หญิงที่อยู่ในเรือนก็มีอยู่นับไม่ถ้วน

ว่ากันว่าไม่มีการขู่บังคับเอาตัวผู้หญิงมา แต่ในเรือนของเขากลับมีคนถูกเฆี่ยนตีจนตายมิใช่น้อย

โจวไท่คิดว่าเป็นความกลัว เขาลุกขึ้นและผลักสองคนที่อยู่ข้างๆ ออกไป ถลกแขนเสื้อขึ้นและมองหนานกงเย่ ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ใต้เท้าคือ?”

“ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้เห็นเสียที ว่าแต่พระชายาของข้ายังต้องเรียกใครอื่นว่าที่รักด้วยหรือ” สีหน้าของหนานกงเย่เย็นชาอย่างยิ่งยวด

เป็นการดีที่สุดที่จะไม่ยอมทำ

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวด้วยว่า “ท่านอ๋อง ถ้าก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นในเวลานี้เกรงว่าจะไม่ดีนักนะเพคะ”

“ดี?” หนานกงเย่มีสีหน้าเยียบเย็น “ข้าบอกเมื่อใดว่าจะปล่อยให้พวกเขาได้ดี”

“....” เวยฉือไม่กล้าพูดอะไรมากและรีบสั่งให้คนไปจัดการทันที

หนานกงเย่หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น เมื่อเห็นว่าสีหน้าของนางยิ่งซีดเผือดและมีเหงื่อผุดพรายอยู่เต็มหน้าผาก ภายในใจก็รู้สึกวูบขึ้นมาอีกครั้ง

หนานกงเย่โน้มตัวลงไปอุ้มฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา จากนั้นจึงกลับไปขึ้นรถม้าและพาฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่จวนอ๋องเย่

หลังจากเข้ามาข้างในแล้วหนานกงเย่จึงวางฉีเฟยอวิ๋นลงบนเตียง เขาสั่งให้หาน้ำร้อนมาและเช็ดตัวให้ฉีเฟยอวิ๋นด้วยตนเอง

มีคนคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู หนานกงเย่กันหวาชิงไม่ให้เข้ามา จากนั้นจึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ฟื้นตัวไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

หนานกงเย่รู้เกี่ยวกับสภาพร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นดีที่สุด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนี้เขาจึงไม่เป็นกังวล

มือเท้าเย็นเยียบและร่างกายก็ซีดเผือด

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ “จิตวิญญาณของเจ้าของเดิมยังไม่เคยจากไปไหนและยังอยู่ในกายของข้า ท่านอ๋อง เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างของนางถูกบังคับให้ออกมา และนางก็น่าสงสารนัก

ดูเหมือนเวลานี้นางกำลังเศร้าใจมาก กำลังเสียใจกับเรื่องของนาง การที่นางเป็นเช่นนี้มีผลกระทบต่อระบบชีวภาพในร่างกายของข้าด้วย ข้าซ่อมแซมอะไรไม่ได้เลย ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปคงจะไม่ดีกับทั้งข้าและนาง มีแต่ต้องปลอบโยนนางไม่ให้เป็นเช่นนี้เท่านั้น”

“แล้วจะปลอบโยนได้อย่างไร” หนานกงเย่เองก็ใจร้อนเช่นกัน เจ้าของเดิมนี่อยากจะตายก็ไปตายไกลๆ ไม่ใช่มาสร้างหายนะให้ผู้อื่น

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองที่ด้านในของตั่งเตียง “ท่านอ๋อง ท่านขึ้นมาซี ข้าจะได้คุยกับท่านเรื่องของนาง อันที่จริงท่านกับข้าต่างก็ไม่เข้าใจนางอย่างถ่องแท้”

นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโกรธ หนานกงเย่ไม่พูดอะไรอีกและถอดเสื้อตัวนอกออกก่อนจะขึ้นไปบนเตียง เมื่ออยู่บนเตียงแล้วเขาจึงกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้จากทางด้านหลัง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ จากนั้นจึงฟังฉีเฟยอวิ๋นพูดถึงเรื่องเจ้าของเดิม