องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 692

ผู้คนต่างพากันมองออกไป และหลบออกมาเพราะเกรงว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องไปด้วย

จักรพรรดิอวี้ตี้ออกคำสั่งให้ถอดยศตำแหน่งของตระกูลโจวทั้งนั้นและลดขั้นเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา

โจวก่วงเหิงถูกลากออกไปในทันทีและโยนทิ้งนอกวังหลวง

แม่ทัพฉีรีบกราบทูลลาออกไป

จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่สามารถขัดขวางได้และมองไปที่ราชครูจวิน "ราชครู เจ้าได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วใช่หรือไม่เรื่องที่จวนเสนาบดีเฉินส่งคนมาทำร้ายพระชายาเย่?"

"ฝ่าบาท กระหม่อมหม่อมได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว คนที่ใช้เงินเพื่อจ้างให้คนมาทำร้ายพระชายาเย่ก็คือสะใภ้ของจวนเสนาบดี นอกเสียจากว่าคนของจวนเสนาบดีไม่ข้องเกี่ยวเรื่องนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ

แต่เรื่องนี้มีจุดที่น่าสงสัยที่สุด คนของจวนเสนาบดีเห็นเข้าก็ฆ่าทิ้งเสีย นี่จึงเป็นข้อน่าสงสัยที่ใหญ่ที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิอวี้ตี้เคร่งขรึมและมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

เสนาบดีที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นก็สั่นอยู่ตลอดเวลาและไม่พูดอะไรออกมาเลย

จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสถาม "เสนาบดี เจ้าจะยอมรับผิดหรือไม่?"

เสนาบดีก้มหน้า "ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ร้ายพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิอวี้ตี้ยังคงมีความดีความชอบให้กับท่านพ่อตาคนนี้อยู่ หากไม่รับผิดก็ถือว่าดี

"เรื่องนี้ยังต้องตรวจสอบอีกครั้ง คุมตัวเสนาบดีไปขังไว้ก่อน ท่านอ๋องเย่ เจ้าคอยควบคุมดูแล หากเสนาบดีมีเรื่องอะไรก็ให้เจ้าคอยจัดการ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"ท่านอ๋องตวนล่ะ?" จักรพรรดิอวี้ตี้มองออกไปเพื่อหาท่านอ๋องตวน

ท่านอ๋องตวนไม่มาเสียที ทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้มีสีหน้าไม่พอใจนัก "ไปตามท่านอ๋องตวนมาเดี๋ยวนี้ หากเขาไม่มาให้ลงโทษโดยการโบย"

ขณะที่กำลังพูด ท่านอ๋องตวนก็เข้ามา เมื่อเข้ามาถึงก็เหลือบไปมองหนานกงเย่จากนั้นจึงก้มแสดงความเคารพ

"ท่านอ๋องตวน เรื่องคนของจวนเสนาบดีทำร้ายพระชายาเย่นั้นให้เจ้าเป็นคนจัดการเรื่องนี้"

"พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิอวี้ตี้ลุกขึ้นและเหลือบมองไปยังคนที่เหลืออยู่ จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป

เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้จากไป ท่านอ๋องตวนก็มองไปที่หนานกงเย่ "ตอนที่ข้ามาถึงข้าได้เห็นแม่ทัพฉี ข้าทักเขาๆก็ไม่สนใจข้า ไม่รู้ว่าที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ทำให้เขาไม่พอใจ"

"......"หนานกงเย่หันหลังและเดินออกมาโดยไม่ได้สนใจท่านอ๋องตวน

ท่านอ๋องตวนไม่เข้าใจจึงไปหาราชครูจวิน "ท่านราชครูจวิน ข้าต้องขอให้ท่านราชครูติดตามข้าไปทำการสอบสวนด้วย ช่วงนี้ร่างกายของข้าไม่ดีนัก ไม่สามารถทำงานหนักได้"

ราชครูจวินชำเลืองมองท่านอ๋องตวน

เป็นถึงท่านอ๋องตวน ทำไมถึงเหลวไหลไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ เขามักทำอะไรไร้สาระและไม่สนใจเรื่องใดๆ เลย หากเขามีความพยายามสักนิด เขาคงมีประโยชน์มากกว่านี้

แม่ทัพฉีออกมาจากวังก็ตรงไปที่บ้านของตระกูลโจว ตอนนี้ตระกูลโจววุ่นวายกันไปหมด แม้ว่าเขาจะถูกลดตำแหน่งเป็นสามัญชน แต่ก็ไม่ได้ถูกรื้อค้นบ้าน โจวอี้เหรินเป็นขุนนางมาตลอดชีวิต และได้สะสมข้าวของและภริยาและสนมไว้มากมาย

ขณะนี้กำลังคิดหาวิธีที่จะนำเงินทองหนีไปให้ไกล และมองเห็นศพที่นำมาส่งไว้หน้าบ้านโดยไม่มีใครสนใจไยดี

แม่ทัพฉีมาอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าประตูก็ใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออก และไปโดนสนมที่กำลังจะหนีไป

"โจวไท่อยู่ที่ไหน?" แม่ทัพฉีจ้องเขม็งด้วยความโกรธราวกับจะฆ่าคน

สนมตกใจกลัวและรีบชี้เข้าในเรือนตระกูลโจว แม่ทัพฉีก้าวเท้าออกไป ผู้คนในตระกูลโจวต่างพากันหวาดกลัวและอกสั่นขวัญแขวน

แม่ทัพฉีพุ่งตรงเข้าไป ไม่นานก็หาเขาเจอ เมื่อเห็นโจวไท่ แม่ทัพฉีจึงถามว่า "เจ้าคือโจวไท่?"

โจวไท่คลานออกมาราวกับคนใกล้ตาย "ท่านคือฉีจือซาน?"

"โจวไท่ ข้าจะฆ่าเจ้า"

"อย่า......"

แม่ทัพฉีก้าวเข้าไปและเตะโจวไท่ จากนั้นโจวไท่จึงล้มลงและกระอักเลือดออกมา เขาสั่นเทาและห้ามให้แม่ทัพฉีเข้าไป แม่ทัพฉีก้มลงไปกระชากแขนของโจวไท่และโยนเขาออกไปข้างนอก โจวไท่กระแทกลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาดิ้นทุรนทุรายอยู่ไม่นาน จากนั้นจึงหมดลมหายใจไปทันที

ผู้คนในตระกูลโจวต่างพากันร้องตะโกน แม่ทัพฉีหันหลังกลับและเดินจากไป

เมื่อหนานกงเย่มาถึง แม่ทัพฉีก็กำลังเดินออกไป ทั้งสองคนเจอหน้ากัน หนานกงเย่ถาม "ท่านพ่อตาเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ไม่เป็นอะไร"

"เช่นนั้นก็รีบกันเถอะ ไม่เช่นนั้นอวิ๋นอวิ๋นจะเป็นกังวลเอาได้"

"อืม"

จากนั้นทั้งสองจึงพากันกลับออกไป