องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 85

เมื่อออกมาจากรถม้า หนานกงเย่ก็ไม่เห็นฉีเฟยอวิ๋นแล้ว เขาจึงถามอาอวี่ อาอวี่บอกว่านางอยู่บริเวณโดยรอย

ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มจิ้งจอกหางสั้นกลับมา หนานกงเย่ก็พบกับนางพอดี

เมื่อเห็นจิ้งจอกหางสั้น สีหน้าของหนานกงเย่ก็นิ่งไป

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาของเขาฉายแววประหลาดใจ

ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้นที่อยู่ในอ้อมแขนของนาง นางพยายามไม่มองไปที่หนานกงเย่ และกล่าวว่า：“หม่อมฉันจับมันมาจากข้างหน้าเพคะ มันได้รับบาดเจ็บ เลือดของมันเลอะหม่อมฉันไปหมดทั้งตัว ไม่รู้ว่าใครกันที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ โหดเหี้ยมจนถึงขนาดเกือบจะทำให้มันตาย”

อาอวี่วิ่งมาหน้าตาตื่น：“ท่านอ๋อง เจ้าจิ้งจอกหางสั้นพ่ะย่ะค่ะ ？”

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“เจ้ารู้จักด้วยหรือ？”

“ข้าตามหามันมาโดยตลอด” หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น และกำลังจะดูอาการบาดเจ็บของจิ้งจอกหางสั้น แต่จู่ ๆ จิ้งจอกหางสั้นก็ลืมตาขึ้น มันลุกขึ้นและแยกเขี้ยวใส่หนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ：“ไม่เป็นไรแล้วนะ ？”

หนานกงเย่ดึงมือที่กำลังเข้ามาใกล้กลับไป

อาอวี่ดูกังวล：“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ มันรู้จักเจ้าของแล้ว？”

“อืม”

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าไปในรถม้า จิ้งจอกหางสั้นนอนในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋นอย่างอ่อนแรงและไร้ชีวิตชีวา

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“อาอวี่ มันเป็นอะไรไป？”

อาอวี่รู้สึกเศร้าใจมาก：“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ จิ้งจอกหางสั้นเป็นจิ้งจอกที่ฉลาดมาก มันรู้ภาษาและเป็นสัตว์หายาก หากสามารถจับมันได้ก็จะเป็นประโยชน์อย่างมาก”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ นางมองไปที่อาอวี่และไม่พูดอะไร

อาอวี่กล่าวต่อว่า：“เมื่อมันรู้จักเจ้าของแล้ว มันก็จะจำไปจนตาย มันรู้ภาษา ถ้าหากท่านสั่งให้ทำอะไรมันก็จะไปทำให้ท่าน เมื่อครู่ตอนที่ท่านอ๋องเข้าไปใกล้ มันต้องการจะปกป้องพระชายาอย่างไม่กลัวตาย ทั้ง ๆ ที่มันก็มันบาดเจ็บมากขนาดนั้น”

“หรือว่าทานอ๋องมีเจตนาร้ายต่อข้า ？”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าสัตว์ล้วนแล้วแต่มีความฉลาด ไม่เพียงแต่รู้ว่าใครดีหรือไม่ดี แต่ยังรู้ว่าเมื่อใดจะเกิดแผ่นดินไหวหรือเมื่อใดจะเกิดน้ำท่วม

เหตุใดเมื่ออาอวี่เข้าใกล้จิ้งจอกหางสั้นถึงไม่โต้ตอบ แต่เมื่อหนานกงเย่เข้าใกล้จิ้งจอกหางสั้นกลับลุกขึ้น

อาอวี่ส่ายหัว：“ข้าก็ไม่แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ เป็นท่านอ๋องที่บอกเรื่องเกี่ยวกับจิ้งจอกหางสั้น ท่านอ๋องตามหาจิ้งจอกหางสั้นมาปีกว่าแล้ว แต่ไม่คิดว่าพระชายาจะเจอมันพ่ะย่ะค่ะ”

อาอวี่เสียดายแทนท่านอ๋อง หลังจากที่ตามหามานาน สุดท้ายก็ถูกพระชายาแย่งไป ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะคิดบัญชีนี้อย่างไร！

“อาอวี่ ยังไม่ไปทำอาหารอีกหรือ？” หนานกงเย่ถามออกมาจากในรถม้า

อาอวี่รีบไปเตรียมอาหารเช้า ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้น และเดินไปที่รถม้าเพื่อหยุ่งเชิงดู หลังจากที่เข้าไปในรถม้า จิ้งจอกหางสั้นก็โต้ตอบในทันที เดิมทีมันกำลังจะตาย แต่จู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่หนานกงเย่ มันขนตั้งไปทั้งตัว

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“หรือว่าท่านคิดจะฆ่าข้า ？”

ผู้คนมากมายต้องการเลือดของนาง เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นหนานกงเย่ที่ทำ ？

ลองคิดดูแล้วคงจะไม่ใช่ ถ้าหากหนานกงเย่ต้องการจะทำเช่นนั้น เกรงว่าคงง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ แล้วเหตุใดต้องยุ่งยากขนาดนั้น ！

“ข้าตามหามันมาปีกว่าแล้ว และได้เจอมันเพียงแค่สองสามครั้งเท่านั้น มันเป็นสัตว์ ข้าต้องการจะจับมัน เป็นไปไม่ได้ที่มันจะไม่เกลียดข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้น：“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ พวกท่านเจอมันมานานแล้ว มิน่าล่ะเจ้าถึงได้คิดร้ายกับเขา เจ้าคิดว่าเขาจะทำร้ายเจ้า เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ เขาต้องการที่จะจับเจ้าไปเลี้ยงเพื่อใช้งาน ไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายเจ้า

เขาชื่อหนานกงเย่ เป็นท่านอ๋องเย่แห่งต้าเหลียง เขาอยากได้จิ้งจอกสักตัว ดังนั้นเขาไม่ได้ตามหาเจ้ามาปีกว่า เพื่อที่จะทำร้ายเจ้า

เขาเป็นสามีของข้า ข้ากับเขาเป็นสามีภรรยากัน”

ฉีเฟยอวิ๋นดูเหมือนกำลังพูดคุยกับเด็กคนหนึ่ง หนานกงเย่มองนางด้วยรอยยิ้ม

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ที่แสนรู้มากแค่ไหน มันก็ไม่ใช่คน แม้แต่คนบางครั้งก็ยังโง่เขลา พูดไปมันก็ไม่เข้าใจหรอก

แต่ดูเหมือนจิ้งจอกหางสั้นจะเข้าใจ มันหันกลับไปมามองฉีเฟยอวิ๋นด้วยแววตาที่น่าสงสาร ฉีเฟยอวิ๋นใจอ่อน：“เขาจะไม่ทำร้ายเจ้า”

จิ้งจอกหางสั้นก้มหัวลงในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋นและหลับตาลง ดูเหมือนมันจะรู้จักเจ้าของแล้ว และเมื่อรู้ว่าสามีของฉีเฟยอวิ๋นคือหนานกงเย่ มันก็เสียใจ

ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้น：“เขาต้องการจับเจ้า เพราะต้องการให้เจ้าเป็นบริวารของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามทำทุกวิถีทาง แต่เขาไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเจ้าจริง ๆ นะ แต่ในตอนนี้เจ้าเป็นเช่นนี้ ต้องมีคนทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน แล้วคนเหล่านั้นก็เป็นคนไม่ดี！”

จิ้งจอกหางสั้นส่งเสียงฮือ ๆ อย่างน่าสงสาร ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าจิ้งจอกหางสั้นช่างรู้ภาษาจริง ๆ

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ปล่อยผ่านไปแน่ รอให้เจ้าหายดีก่อน แล้วพาข้าไปหาคนที่ทำร้ายเจ้า ข้าจะระบายความโกรธเคืองแทนเจ้าเอง”

จิ้งจอกหางสั้นลืมตาขึ้นและมองขึ้นไปที่ฉีเฟยอวิ๋น มันกะพริบตาอย่างน่าสงสารและน้ำตาก็ไหลออกมาสองหยด

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง จิ้งจอกร้องไห้ได้ด้วยหรือ？

ฉีเฟยอวิ๋นดึงแขนเสื้อของนางมาเช็ดน้ำตาให้กับจิ้งจอกหางสั้น：“เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ จริงสิ……”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดออกมา และเฉือนที่ข้อมือของนาง จิ้งจอกหางสั้นค่อย ๆ ยืนขึ้น มันจ้องมองไปที่ข้อมือของฉีเฟยอวิ๋นและดมกลิ่น ราวกับว่ามันได้กลิ่นอะไรบางอย่าง

ฉีเฟยอวิ๋นขบขัน：“ดูเหมือนว่าเจ้าจะแสนรู้มากจริง ๆ เจ้ากินสิ สิ่งนี้จะทำให้ร่างกายของเจ้าดีขึ้นอย่างรวดเร็ว”

จิ้งจอกหางสั้นหมอบตัวลงและปฏิเสธ ฉีเฟยอวิ๋นก็ยิ่งรู้สึกสงสารมากขึ้น นางจึงหยิบจานขนมในรถม้าออกมา แล้วเทขนมออก จากนั้นก็หยดเลือดลงไป

“ถ้าหากเจ้าไม่กินแล้วโยนทิ้งไปคงน่าเสียดายแย่ ในเมื่อเจ้ารู้ว่านี่เป็นของดี เจ้ากินแล้วก็จะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว และสามารถที่จะปกป้องข้าได้ ในตอนนี้มีคนมากมายที่ต้องการจะทำร้ายข้า เพื่อเอาเลือดของข้า”