องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 868

หนานกงเย่คล่องแคล่วว่องไว ถือโอกาสตอนที่ชายชุดขาวกำลังด่าทอ ทะลวงกระบี่เข้าใส่ ชายชุดขาวชะงักงัน มือทั้งสองข้างกอบกุมกระบี่ไว้เพื่อจะดึงออก แต่ทว่ามือทั้งสองข้างกลับมีเลือดไหลอาบ

“ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้!”ชายชุดสีขาวกล่าวตะคอก ตอนนี้เขาแทบบ้าแล้ว

หนานกงเย่ออกแรงทะลวงเข้าไป ชายชุดขาวส่ายศีรษะ นำพลังภายในออกมาใช้ ดึงกระบี่ออกมา

ชายชุดขาวถอยหลังไป คนจำนวนหนึ่งได้ปกป้องเขาไว้ กระบี่ของหนานกงเย่ชี้ลงบนพื้น แววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม กล่าวว่า“เจ้ามันก็ไม่เท่าไหร่หรอก หงอิ่น!”

“เป็นเจ้าที่วางแผนคิดร้ายต่อข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะบรรลุเป้าหมายหรือ?”หงอิ่นเป็นพี่ชายของหงเสี่ยว แต่เขาเป็นคนที่ถือดีตั้งแต่เกิด เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะบาดเจ็บได้ง่ายอย่างนี้

หนานกงเย่ใช้กระบี่ชี้หงอิ่น แล้วกล่าวว่า“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า ไม่คู่ควร เจ้ามันเป็นคนขี้ขลาดที่หลบอยู่ในมุมมืด เจ้าเทียบกับหนานกงเซวียนเหอไม่ได้เลย อย่างน้อยเขาก็แบกรับหน้าที่ เสียสละเพื่อจงชินเป็นอย่างมาก เจ้าล่ะ?

เจ้าทำได้เพียงหลบอยู่ที่แห่งนี้ รอให้คนช่วยเจ้าแย่งอำนาจมา เจ้าค่อยวางแผนมา

หนึ่งเจ้ามาโดยไม่มีความสามารถ สองเจ้าไม่มีฝีมือ”

“เจ้าหุบปากเสีย!”หงอิ่นรู้สึกไม่ยินยอมไม่พอใจ หันไปตะคอกใส่หนานกงเย่

หนานกงเย่เดินไปทางหงอิ่น จากนั้นกล่าวว่า“สังหารเจ้าแล้วสามารถแก้ไขปัญหาได้ ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจที่กระบี่ในมือนี้จะเปื้อน”

“ไป รีบพาข้าไป เขาบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!”หงอิ่นตกใจเป็นอย่างมาก จนความเย่อหยิ่งเมื่อครู่นี้จางหายไป จากนั้นเขาได้วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นมองแล้วมึนงงชั่วขณะ นี่มันคืออะไรกัน?

หนานกงเย่ไม่ได้ตามไป คนกลุ่มนั้นวิ่งราวกับคนจนตรอก

คนไปแล้วหนานกงเย่เลยหันมามองฉีเฟยอวิ๋น อีกาดำโบยบินตามหาคน ซูมู่หรงก็ถูกอีกาดำปล่อย หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นกับซูมู่หรงโดยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นยกกระบี่ขึ้นแล้วหมุนตัวเดินไป เขาด้านเข้าไปในห้องใหญ่ของจวน

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกผิดปกติ เลยสาวเท้าก้าวเดินตามไป

แต่เพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ได้ยินเสียงฝีเท้าอันหนักอึ้งของซูมู่หรง เธอเลยหันกลับไปมอง ตอนนี้เขาได้ล้มลงอยู่บนพื้นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นรีบวิ่งไปดู แล้วประคองเขาลุกขึ้น ซูมู่หรงหายใจหอบ กล่าวขึ้นว่า“ผมเหนื่อย อยากพักสักครู่ เขาโกรธแล้ว มากับพวกเรา เข้าใจผิดแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นชะงักงัน นี่ถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น!

“ไม่ต้องสนใจเขาหรอก “ฉีเฟยอวิ๋นหันไปตรวจให้ซูมู่หรง เขาไม่ได้อ่อนแอมาก เพียงแค่เหนื่อย

ฉีเฟยอวิ๋นอยู่เป็นเพื่อนสักพักหนึ่ง ซูมู่หรงลุกขึ้นเดินไปทางด้านของห้องนั้น ฉีเฟยอวิ๋นถึงได้เดินไปด้วยกัน หนานกงเย่ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ไม่เคยมีคนพัก มันเป็นเพียงฐานที่มั่นชั่วคราว

“ไปเถิด”เห็นฉีเฟยอวิ๋นหนานกงเย่เลยกล่าวขึ้น สาวเท้าออกไปอย่างเยือกเย็น

เขาเดินผ่านข้างกายของฉีเฟยอวิ๋นไป แต่ทว่ากลับไม่สนใจฉีเฟยอวิ๋น แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเขาไม่พอใจแต่นี่ไร้สาระไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว ไม่ถามสักคำก็ใช้อารมณ์แล้ว?

ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัว หนานกงเย่ได้ออกไปแล้วซูมู่หรงเลยกล่าวว่า“ดูไม่ออก นิสัยอารมณ์ของเขานี่ไม่ธรรมดา!”

“ไม่ต้องสนใจเขา พวกเราไปเถิด”ฉีเฟยอวิ๋นประคองซูมู่หรงออกมาตากด้านในเรือน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเรื่องแบบนี้ พูดตามความจริง เธอปลอบคนไข้เป็น แต่ปลอบหนานกงเย่ไม่เป็น

ทั้งสองคนออกมาหนานกงเย่ได้เดินไปไกลแล้ว ซูมู่หรงถามว่า“เพราะผมพวกคุณเลยแยกจากกันเหรอ?”

ฉีเฟยอวิ๋นมองซูมู่หรงแล้วกล่าวว่า“หากแยกจากกันง่ายขนาดนั้น ก็ไม่ใช่ว่าแยกจะกันนานแล้วเหรอ ทำไมจะต้องรอถึงตอนนี้ คุณเอาใจวางในท้องเถิด พรุ่งนี้ฉันจะเอาวิธีการให้ ไม่ง่ายที่คุณจะมาได้ ฉันอยากไปสู่ขอเมียให้คุณ ให้คุณแต่งงานมีลูก หลังจากนั้นทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนต่อกัน คุณตายแล้ว ใครจะมาดูแลปีกใต้ ฉันกลัวว่าพอถึงเวลานั้นเฟิงอู๋ชิงตะผลักดันฉันขึ้นเป็นตำแหน่งองค์จักรพรรดิ ฉันไม่ไปหรอกนะ!”

เธอประคองซูมู่หรงกลับไป รู้สึกสับสนว้าวุ่นเหลือเกิน

เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้

ซูมู่หรงมู่ไม่ได้พูดอะไร พอกลับมาถึงจวนอ๋องเย่ก็กลับไปพักผ่อน ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่ห้องของเธอกับหนานกงเย่ก่อน หนานกงเย่ไม่อยู่ ฉีเฟยอวิ๋นเลยไปหาทางด้านเรือนจวินจู่ พอมาถึงด้านในห้องของลูกๆหนานก็เย่ก็ไม่อยู่ ฉีเฟยอวิ๋นเห็นแม่ทัพฉีกับอวิ๋นจิ่นกำลังพักผ่อน ลูกๆก็กำลังหลับ ฉีเฟยอวิ๋นเลยเดินไปหาเจ้าห้า เจ้าห้าก็หลับเหมือนกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเลยหมุนตัวเดินไป

กลับเข้ามาถึงด้านในห้องพัก ฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินไปทางสระกำมะถัน เธอไม่เห็นหนานกงเย่ก็เลยอาบน้ำ ฉีเฟยอวิ๋นอาบเสร็จเลยออกมาเปลี่ยนชุด จากนั้นเลยเดินออกไปดู เฟยอิงได้กลับมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเลยถามเขาว่า“ท่านอ๋องล่ะ?”