องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 869

ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนรถม้า และอวิ๋นจิ่นก็ออกมาจากจวนอ๋องเย่ อวิ๋นจิ่นไม่อยากให้ฉีเฟยอวิ๋นพาเจ้าห้าตามหาคนด้วย หากมีอะไรเกิดขึ้น นึกเสียใจภายหลังก็สายไปเสียแล้ว

“มีอะไรก็พูดคุยกัน อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะจากไปแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร？” อวิ๋นจิ่นยืนอยู่ด้านนอกรถม้าอย่างร้อนใจ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา อ๋องเย่ไม่ได้กลับมาที่จวน ปกติแล้วไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน เขาก็จะกลับมาที่จวน แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังหลบหนี

เรื่องของซูมู่หรง อวิ๋นจิ่นพอจะมองเหตุการณ์ออก หลายวันที่ผ่านมาซูมู่หรงดูแลเด็ก ๆ อยู่ในลานบ้าน แน่นอนว่าย่อมมีบางอย่างเกิดขึ้น

“อวิ๋นจิ่น ดูแลท่านพ่อของข้าให้ดี สองสามวันนี้จวนอ๋องเย่ต้องมอบให้เจ้าดูแลแล้ว ข้าจะออกไปข้างนอกสักสองสามวัน ในตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถทำร้ายข้าได้” ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจที่จะไป ไม่ว่าอวิ๋นจิ่นจะพูดอย่างไรก็ไม่สามารถรั้งนางไว้ได้ ม่านบนรถม้าลดต่ำลงและนางก็จากไป

ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นจะจากไป อวิ๋นจิ่นก็ให้คนไปหาหนานกงเย่

เมื่อรถม้าของฉีเฟยอวิ๋นมาถึงประตูเมือง ทังเหอก็ขวางรถม้าไว้ เขาก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า：“พระชายา ผู้น้อยมาที่นี่เพราะเรื่องสมุนไพร แม้ว่าจะมีการเก็บสมุนไพรไว้ใช้ และส่งไปยังโรงผลิตยา แต่ตอนนี้ในคลังเก็บสมุนไพรขาดแคลนมาก ผู้น้อยจึงมาขอคำชี้แนะพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นตบเจ้าห้าเบา ๆ ครั้งนี้นางออกมาเพื่อจะขึ้นไปบนเขา นางพาเจ้าห้า เจ้าเสือน้อย จิ้งจอกหางสั้น และเจ้าอีกาน้อยไปด้วย เพื่อความสะดวก นางจึงพาคนมาแค่เฟยอิงคนเดียว

ฉีเฟยอวิ๋นเงียบอยู่นาน ก่อนที่จะกล่าวว่า：“ที่คุณชายทังมาหาข้าคงเป็นเพราะความต้องการของอวิ๋นจิ่น คุณชายทังกลับไปหาอวิ๋นจิ่น ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้อวิ๋นจิ่นเป็นคนตัดสินใจ เชิญคุณชายทังกลับไปเถอะ”

“พระชายา ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ ท่านอ๋องถึงไม่ได้กลับไปที่จวนอ๋องเย่ พระชายาได้โปรดอย่ากังวลเลยพ่ะย่ะค่ะ” ทังเหอไม่คิดว่าพระชายาจะหัวแข็งเช่นนี้ ไม่ว่าใครจะโน้มน้าวนางก็ไม่ยอมกลับไป เหมือนเด็กคนหนึ่งที่ก่อความวุ่นวาย เรื่องนี้ช่างเข้าใจยากจริง ๆ

ว่ากันว่าเป็นเพราะเรื่องที่องค์ชายสามแห่งปีกใต้มาอยู่ที่จวน แต่ทังเหอไม่เข้าใจ เรื่องนี้เกี่ยวกับองค์ชายสาม และทั้งสองคนมีเรื่องบาดหมางอะไรกัน

ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจที่จะไปและสั่งให้เฟยอิงว่าไม่ต้องสนใจทังเหอ เฟยอิงจึงจากไป

ทังเหอไม่ได้ขัดขวางฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็ขึ้นไปบนม้าแล้วไปหาหนานกงเย่

วันนี้หนานกงเย่กำลังรอหงอิ่นและคนอื่น ๆ เขากำลังมองดูกระบะทรายอยู่ในวัง

ทังเหอเข้าไปในวัง แต่หนานกงเย่ไม่สนใจ ทังเหอรอจนกระทั่งบ่าย ถึงจะได้พบหนานกงเย่

“ท่านอ๋อง พระชายาทรงออกไปเช่นนี้ หากเจออันตรายจะทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？” ตอนนี้ทังเหอมีงานมากมาย และเขาต้องไปจัดการเรื่องสมุนไพร แม้ว่าตอนนี้จะเข้าสู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ต้องเลือกพันธุ์สมุนไพร และในปีหน้าเขาต้องดูแล เรื่องการเพาะปลูก กำจัดศัตรูพืช ฝน การงอกออกมา รวมทั้งวิธีการรับมือกับภัยแล้งและน้ำท่วม ล้วนแต่เป็นเรื่องของเขาทั้งหมด และเขาก็มีเวลาน้อยมาก

หนานกงเย่เหลือบมองทังเหออย่างลังเลกล่าวว่า：“แน่นอนว่าพระชายาย่อมมีวิธี ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”

หลังจากพูดจบ หนานกงเย่ก็ไปดูกระบะทราย และบัญชาการทหารว่าต้องทำอย่างไร

สีหน้าของทังเหอดูหมดหนทาง：“ท่านอ๋อง พระชายาทรงพาเสี่ยวซื่อจื่อไปด้วย และพาคนไปเพียงไม่กี่คน แม้ว่านางจะมีความสามารถ แต่ออกไปข้างนอก หมอผีก็ธรรมดา หากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ นึกเสียใจภายหลังก็ไม่สายเกินไปเสียแล้ว！”

หนานกงเย่ไม่สนใจและกล่าวว่า：“ข้าเชื่อว่าพระชายาจะได้รับการคุ้มครองจากเหล่าผีสางเทวดา นางไม่มีทางเป็นอะไรแน่ คุณชายทังไม่ต้องตื่นตระหนก กลับไปก่อนเถอะ”

“ท่านอ๋อง……”

หนานกงเย่ไม่ฟัง ทังเหอจึงทำได้เพียงออกไปจากวัง

จักรพรรดิเหยี่ยนตี้นั่งอยู่ข้างใน หลังจากที่ทังเหอจากไปแล้ว เขาก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หนานกงเย่ เขาโบกมือให้คนอื่น ๆ ถอยออกไป

ในห้องโถงเหลือเพียงพวกเขาสองคน และจักรพรรดิเหยี่ยนตี้ก็กล่าวว่า：“สันดอนขุดได้ สันดานขุดไม่ได้ คนงามยากที่จะร้องขอ นึกเสียใจภายหลังก็สายเกินไปเสียแล้ว เมื่ออยากที่จะกลับไปในเวลานั้น เกรงว่าทุกอย่างจะสายเกินไปแล้ว

หากในตอนนั้นไม่ใช่เพราะพวกเจ้าช่วยข้า ข้าก็คงไม่ได้อยู่กับฉวนเอ๋อร์ในตอนนี้

ข้าไม่อยากเป็นจักรพรรดิ ข้าชอบการเป็นอิสระและเรียบง่าย สำหรับข้าแล้ว ไม่มีอะไรที่จะน่ายินดีไปกว่าวันเวลาที่อิสระ

เพียงแต่เมื่อนึกถึงในตอนนี้ ไม่ว่าข้าจะมีความสามารถแค่ไหน มีเงินทองเท่าไหร่ แล้วอย่างไร？

หากไม่มีฉวนเอ๋อร์อยู่เคียงข้าง ท้ายที่สุดทุกอย่างก็ไร้ค่า

สิ่งที่ทำให้ข้ามีความสุขมากที่สุด คือการตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วเห็นฉวนเอ๋อร์ นางช่วยหวีผมล้างหน้า แต่งเนื้อแต่งตัว และทานอาหาร

หากข้าตัดสินใจถูกต้อง นางก็จะมีความสุขมากและชื่นชมข้า

แต่หากข้าตัดสินใจผิด นางก็จะเป็นกังวลแทนข้า