องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 876

ผู้เห็นหัวหน้าสวมหน้ากากทองคำและมีคนติดตามอยู่ข้างหลังสิบกว่าคน

เขายกมือขึ้นโบกโดยไม่พูดอะไร ทันใดนั้นคนที่อยู่ข้างหลังก็ถลันเข้ามาทันที เฟยอิงทะยานขึ้นไปกลางอากาศและพุ่งตัวออกไป

ชายสวมหน้ากากมองไปในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้ว่าชายคนนี้คือผู้ช่วยของนาง

“เจ้าคือหลี่ถิง?”

ชายสวมหน้ากากยิ้มเยาะ “ท่านจำข้าได้แล้วสินะ”

ฉีเฟยอวิ๋นสูดลมหายใจเย็นๆ เข้าปอดและคิดจะลงจากรถ แต่เฟยอิงกล่าวว่า “องค์ชายสาม คอยปกป้องพระชายาไว้!”

ซูมู่หรงเหลือบมองเฟยอิง จากนั้นจึงกลับไปที่สถานีรถม้า หลี่ถิงกล่าวว่า “พวกท่านแค่ไม่กี่คน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าเลยสักนิด อาจารย์ ท่านไม่น่าซ่อนผลการวิจัยของท่านเลยรู้ไหม ข้าเคยถามท่านว่าทำไมถึงไม่ให้ข้อมูลทั้งหมดแก่ข้า ท่านบอกว่าข้ายังควบคุมมันไม่ได้ แต่ท่านก็เห็นแล้วนี่ว่าตอนนี้ข้าควบคุมมันได้หรือไม่ได้ ท่านยังจะคิดโกหกข้าอีกรึ”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม “ที่แท้เจ้าก็แอบวางแผนชั่วมานานแล้ว มิน่าเล่าเจ้าถึงได้ตามติดข้าทุกวันและคอยจดบันทึกให้ข้า บันทึกเหล่านั้นเจ้าจดไว้สำหรับเก็บไว้ใช้เองล่ะสินะ”

“โทษข้าไม่ได้หรอก เป็นท่านเองที่ยืนกรานจะทำอย่างนั้น ถ้าท่านมอบทุกอย่างให้ข้า เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ท่านควรรู้ไว้ว่าข้าต้องรีบเร่งขนาดไหนเพื่อเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ เป็นท่านที่เห็นแก่ตัว กลัวว่าข้าจะเหนือกว่าท่าน!"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ทนฟังอีกต่อไป นางอุ้มเจ้าห้าออกมาจากรถม้าและยืนมองหลี่ถิงอยู่บนนั้น “หลี่ถิง ตอนที่ทำการวิจัยกับข้าเจ้าอายุเพียงสิบแปดปีเท่านั้น ข้ารู้ว่าเจ้าฉลาดมาก เราต่างก็เป็นคนที่ศึกษาวิจัยเทคโนโลยีชีวภาพ แต่การวิจัยทางชีวภาพแตกต่างจากเภสัชวิทยา เมื่อเจ้าฝ่าฝืนกฎการวิวัฒนาการของยีน นั่นจะทำให้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่กับมวลมนุษย์

เจ้ายังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ข้าจึงให้ข้อมูลทั้งหมดกับเจ้าไม่ได้”

“แต่ตอนนี้ข้าก็สร้างยีนแบบเดียวกันแล้วไม่ใช่เหรอ ท่านมองมาที่ข้าสิ!”

หลี่ถิงถอดหน้าออก ฉีเฟยอวิ๋นมองดูเขาและชะงักไปนิดหนึ่ง “เจ้าทำอะไรลงไป”

ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่ถิงดูเหมือนกล้องสลับลาย เมื่อมองดูที่นัยน์ตาสีดำจะเห็นว่ามีดวงตาหลายดวงประกอบเข้าด้วยกัน

“ตอนแรกข้าคิดจะใช้คนอื่นมาทำการทดลองนี้ แต่ข้าพบว่าท่านมาอยู่ในที่แห่งนี้ แล้วทำไมข้าจะต้องไปเสี่ยงภัยในยุคสมัยแห่งอาวุธยุทโธปกรณ์นั่นด้วย คนที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับคนโง่ เมื่อข้านำการทดลองมาที่นี่ พวกเขาก็เชื่อฟังข้ายิ่งกว่าหนูทดลองเสียอีก”

“หลี่ถิง ถ้าทำแบบนั้นมันจะเป็นการทำลายโลกในยุคหลังนะ” ฉีเฟยอวิ๋นวางเจ้าห้าไว้ในรถม้าและเรียกเจ้าเสือน้อย เจ้าเสือน้อยรีบหมอบลงมาปกป้องเจ้าห้าทันที

ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้าและมองผู้คนที่อยู่รอบๆ พวกเขาต่างเป็นหนูทดลองและเป็นพวกที่กลายพันธุ์

“เจ้านำยีนของแมลงปอมาใช้ตัดแต่งกับยีนของเจ้างั้นรึ” ฉีเฟยอวิ๋นถามหลี่ถิง

หลี่ถิงหัวเราะขบขัน “ไม่ใช่ของข้า แต่เป็นของคนผู้นี้”

หลี่ถิงก้มลงมองร่างกายของตัวเอง

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องหลี่ถิงเขม็ง “ที่เจ้าทำนั่นมันสูญเสียความรู้ผิดชอบชั่วดีไปแล้ว เจ้าจะต้องได้รับผลกรรม”

“จะกลัวอะไรไป ท่านยังไม่รู้ว่าหลังจากที่เขามา ข้าก็เริ่มทดลองกับร่างกายเขาไปแล้ว ข้าดึงยีนบางอย่างออกมาจากตัวของเขาแล้วเอาไปใช้กับลิงอุรังอุตังตัวเมีย เพื่อเพาะพันธุ์อุรังอุตังยักษ์ที่ฉลาดขึ้น นอกจากนี้ในร่างกายของคนพวกนี้ยังมียีนของเขาอยู่ด้วย ข้ายังใช้คนของที่นี่มารวมกับยีนของเขา ฝึกฝนเป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่ง เรียกว่ามนุษย์อุรังอุตัง แต่น่าเสียดายที่พวกมันอายุสั้น อยู่ได้แค่หนึ่งปีก็ตายแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองซูมู่หรง ซูมู่หรงกัดฟันกรอด “หมายความว่า ร่างกายของข้าตายไปแล้วงั้นหรือ”

“ยังไม่ตาย ข้าเพียงแค่แช่ร่างของท่านไว้ในฟอร์มาลิน ตอนนี้ท่านอัปลักษณ์มาก” หลี่ถิงหัวเราะเยาะ

ฉีเฟยอวิ๋นมองเฟยอิง “เจ้าไปก่อนเลยเฟยอิง”

เฟยอิงไม่ขยับเขยื้อน หลี่ถิงหันไปมองเฟยอิงอย่างสังเกต “คนผู้นี้ก็ดูไม่เลวเหมือนกัน ถ้าเอายีนของเขามาตัดแต่งเข้ากับยีนของคนพวกนี้ มันจะเป็นยังไงนะ”

หลี่ถิงลงจากหลังม้าและเดินไปหาเฟยอิง ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินขึ้นมาและปักไปบนแขนของเฟยอิง เฟยอิงชะงักไปนิดหนึ่ง ทันใดทั้งร่างก็เปลี่ยนเป็นสีดำ

หลี่ถิงชะงัก “พิษงั้นรึ”