องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 879

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมากลางดึก หนานกงเย่อยู่ที่ประตูและเจ้าห้าก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน

ตอนนี้เขามักจะกังวลอยู่เสมอว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น หากมีสิ่งผิดปกติแม้เพียงนิดเดียว เจ้าห้าจะตื่นขึ้นทันที

เจ้าห้าลุกขึ้นนั่งและเหลือบมองจื่อฮว่าที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากนั้นจึงมองออกไปข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นพูดกับเขาว่า “ไม่มีอะไรต้องกังวล ไม่ได้มีปัญหามากขนาดนั้น เจ้าวางใจเถิด”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เมื่อเหลือบมองผ่านรอยแยกของประตูก็เห็นว่าหนานกงเย่ยืนอยู่ข้างนอกอย่างที่คิด

ฉีเฟยอวิ๋นฟังอยู่สองสามประโยคก็ทราบว่าพบร่องรอยของหนานกงเซวียนเหอแล้ว นอกจากนี้หงเยี่ยยังออกไปตามหาหนานกงเซวียนเหอแล้วด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปขึ้นเตียง “เป็นเรื่องอื่นน่ะ ไม่ต้องห่วง แม่อยู่นี่แล้ว ไม่ว่าใครก็ทำร้ายเจ้ากับจื่อฮว่าไม่ได้ เจ้าพักผ่อนเถิด แม่จะรอท่านพ่อของเจ้ากลับมาก่อน”

นั่นเองเจ้าห้าจึงนอนลง เขาขยับร่างเล็กๆ ไปแนบชิดกับจื่อฮว่า จื่อฮว่าดูเหมือนจะไม่ได้รำคาญเจ้าห้าอีกต่อไป เจ้าห้ายื่นมือเล็กๆ ไปกอดจื่อฮว่าและจื่อฮว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูเด็กทั้งสองและนึกถึงสภาพของพวกเขาก่อนหน้านี้ นางจำได้ว่าจื่อฮว่าเป็นเด็กที่หยิ่งมากเพียงใดก่อนออกเดินทาง แต่ตอนนี้กลับเป็นเช่นนี้แล้ว

เมื่อเด็กทั้งสองผล็อยหลับไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงห่มผ้าห่มให้พวกเขา

หนานกงเย่กลับเข้ามาข้างในและมองนาง ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า “หาหงเยี่ยเจอแล้วหรือ”

“จะช้าก็เร็วต้องเจอแน่ๆ แต่ตอนนี้ยังหาไม่เจอ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” หนานกงเย่นั่งลง “เหตุใดหงเยี่ยจึงต้องมาถึงปีกใต้ แล้วเหตุใดหนานกงเซวียนเหอจึงอยู่ที่ปีกใต้”

“ท่านอ๋องหมายความว่าพวกเขาตบตาพวกเราเพื่อล่อเราออกไป เหมือนจับเต่าในไหที่ไม่มีทางหนีรอด”

“อืม”

“แล้วจะทำอย่างไรดี”

หนานกงเย่ครุ่นคิด “ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถิด”

หลังจากหลับไปครู่หนึ่งฉีเฟยอวิ๋นก็ตื่นขึ้นมาอีกรอบเพราะได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากด้านนอก นางลืมตาขึ้นและหันไปมองหนานกงเย่ที่สวมเสื้อคลุมเรียบร้อยแล้ว หนานกงเย่กล่าวว่า “ข้าจะออกไปดู พวกท่านหลับไปเถิด”

“ระวังตัวด้วยเพคะท่านอ๋อง!” ฉีเฟยอวิ๋นรู้จักฝีมือของหนานกงเย่ดี แต่นางก็อดกังวลไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นมองแผ่นหลังของหนานกงเย่ที่เดินออกไป นางรู้สึกว่าเวลายิ่งน้อยลงทุกที หากนางไม่เอาใจใส่ ต่อไปจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก

หนานกงเย่เองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อก่อนเขาทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ไม่ทำอะไรเป็นลำดับขั้น และไม่อภัยให้เขา

แต่ตอนนี้ซูมู่หรงเสียชีวิตไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังอิจฉาริษยาและโกรธเคือง ทว่าตอนนี้แม้แต่ความคับแค้นใจสักนิดก็ไม่มี

จิตใจไม่สงบเลย!

หนานกงเย่ถาม “มองอะไรข้าหรือ”

“ไม่มีอะไร ระวังด้วยนะ!” ฉีเฟยอวิ๋นไม่สบายใจและทำได้แค่เตือนเขา

หนานกงเย่มองนางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังออกไป

หนานกงเย่ปิดประตูและหันกลับไปมองประตูนิดหนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับไปมองที่ลานบ้านซึ่งมีคนอยู่มากมาย การต่อสู้กำลังวุ่นวาย เฟยอิงไม่ขยับเขยื้อนและยืนอยู่ที่ประตูนั่นเอง

หนานกงเย่เหลือบมองเฟยอิง “เกิดอะไรขึ้น”

“เพิ่งจะมาก็เห็นว่ามีคนมาเช่นนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เฟยอิงเองก็ติดตามมาทีหลัง

หนานกงเย่หันไปมองในลาน ฝีมือของผู้ที่มาไม่ได้ดีนัก ไม่นานพวกนั้นก็ถูกฆ่าตายจนหมด

“แปลกมากพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง พวกนั้นเหมือนจงใจมาหาที่ตาย!” ขนาดเฟยอิงยังมองออก แล้วเหตุใดหนานกงเย่จะมองไม่ออก

“เข้าใจละ จัดการเก็บกวาดซะ พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า ที่นี่คือปีกใต้ หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ก็ยากที่จะอธิบาย” หนานกงเย่หันหลังกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นกำลังรอเขาอยู่ หนานกงเย่กลับเข้ามาและล้างไม้ล้างมือก่อนจะถอดเสื้อคลุมแขวนเอาไว้บนราวแขวน

“เกิดอะไรขึ้น”

“มีคนตายจำนวนหนึ่ง เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้ หากช้าเกินไปจะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองเมืองได้โดยง่าย มีคนตายไปเยอะแล้ว”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและรีบสวมเสื้อผ้า นางอุ้มจื่อฮว่าขึ้นมา ส่วนหนานกงเย่อุ้มเจ้าห้าเอาไว้

ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญา “นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ข้าจะหนีไปกับท่าน ต้องเร็วหน่อยแล้ว”