องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 895

ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ ว่าสรุปแล้วมีความเคียดแค้นอยู่เท่าไหร่กัน ถึงไม่สามารถปล่อยวางหมาป่าได้

ฉีเฟยอวิ๋นก้มศีรษะลงมองผู้หญิงคนนั้นแล้วถามว่านางเป็นอะไร

ผู้หญิงร่ำไห้แล้วกล่าวถึงเรื่องครอบครัวกับหมาป่า

เมื่ออดีตกงซุนอิ่นนับว่าเป็นแม่ทัพที่ไม่เลวเลย เป็นคนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือที่เมืองหลวง เมื่ออดีตอยู่ใต้บังคับบัญชาของอวิ๋นกั๋วกง ต่อมากงซุนอิ่นยังเคยเจออดีตจักรพรรดิอาวุโสด้วย

อดีตจักรพรรดิอาวุโสบอกว่ากงซุนอิ่นเป็นแม่ทัพที่กล้าหาญ หากสามารถเป็นผู้รับใช้บ้านเมืองทำเพื่อบ้านเมือง ก็เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง

จากนั้นกงซุนอิ่นจึงมุ่งมั่นสู้รบเพื่อราชสำนัก

มีปีหนึ่งที่สู้รบอยู่ด้านนอก ผ่านบริเวณป่า เล่ากันว่าบริเวณป่ามีหมาป่าที่หิวโหย กินคนโดยเฉพาะ และขวางทาง

กงซุนอิ่นก็เคยกังวลใจว่าจะพบเข้ากับหมาป่า ด้วยเหตุนี้จึงหลีกเลี่ยงอ้อมขบวนทัพ

แต่ตอนนั้นพวกเขายังคงพบกับฝูงหมาป่า ฝูงหมาป่าขวางมาจากป่าอีกด้าน ผลสรุปกินคนของกงซุนอิ่นไปกว่าครึ่งยังว่าเยอะเลย หลังจากกินเสร็จยังกัดขาข้างหนึ่งของกงซุนอิ่นด้วย

แน่นอนว่ากงซุนอิ่นไม่พึงพอใจ เขาพูดว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเลิกแล้วไปได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงวางเพลิงเผาผืนป่านั้น เขาต้องการเผาฝูงหมาป่าให้วอดวายตายในป่าไม้ สุดท้ายหมาป่าเดือดดาลมาก จึงกินคนของเขาเสียหมดเลย เหลือไว้เพียงกงซุนอิ่นเพียงคนเดียว กงซุนอิ่นสาบานว่าจะสังหารหมาป่าที่ใต้พื้นพิภพให้หมดสิ้น

แต่เรื่องที่ถูกฝูงหมาป่าโจมตีกงซุนอิ่นไม่กล้าพูด หลังจากที่กลับไปเขาเลยพูดกับอวิ๋นกั๋วกงว่าได้ถูกทหารของศัตรูดักซุ่มโจมตี เลยทำให้เขากลายเป็นอย่างตอนนี้ อีกทั้งกองกำลังทหารทั้งหมดเลยได้แพ้ย่อยยับ

หลังจากเรื่องราวจบลงเป็นเพราะเรื่องนี้ โดยพื้นฐานแล้วอวิ๋นกั๋วกงไม่ได้คิดถึงน้ำใจไมตรีความสัมพันธ์เก่า ไม่เพียงแค่ไล่เขาออกไป ยังบอกเขาว่าห้ามเข้ามาเหยียบที่เมืองหลวงแม้แต่ครึ่งก้าวตลอดไป และเขาไปอย่างไม่พึงพอใจ ก็เลยรอตอนที่อดีตจักรพรรดิอาวุโสนึกถึงเขาแล้วสามารถกลับเมืองหลวงได้ แต่ผ่านไปนานนับหลายปี อดีตจักรพรรดิอาวุโสไม่อยู่แล้ว อดีตจักรพรรดิไม่อยู่ วันนี้อันนี้ก็ไม่อยู่แล้ว

ความคิดเคียดแค้นของกงซุนอิ่นยิ่งเพิ่มมากขึ้น และยิ่งเกลียดหมาป่ามากขึ้น โดยเฉพาะฝูงหมาป่า

แม้ว่ากงซุนอิ่นจะไม่เป็นแม่ทัพแล้ว แต่เขายังสามารถเป็นสหายร่วมงานได้ อย่างน้อยก็ใช้ชีวิตได้ไม่เลวทีเดียว และกลายเป็นคนที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งของหมู่บ้าน

หลังจากกลายเป็นผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่งตั๋วเงินที่เขาใช้ในวันปกติ นอกเหนือจากนั้นแล้วส่วนใหญ่เอาไปใช้กับการหาคนสังหารหมาป่า คนที่ตายบนพื้นคือลูกบุญธรรมของเขา สังหารหมาป่าโดยเฉพาะเลย

ผู้หญิงคร่ำครวญร่ำไห้กล่าวว่า“คนผู้นี้เป็นนายพรานตั้งแต่ยังเด็ก และวิธีฆ่าหมาป่าก็โหดเหี้ยมมาก ทุกครั้งที่พาหมาป่ามา เขาจะฆ่าด้วยวิธีโหดร้ายต่างๆ เสียงหมาป่าหอน สามารถได้ยินในหูของหม่อมฉันเป็นเวลาหลายวัน ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าพวกเราฆ่าหมาป่าและเราเป็นศัตรูกับหมาป่า แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าทำไม

ท่านพ่อของพวกเราบังคับกินเนื้อ พวกเราไม่กิน ท่านพ่อใช้แส้เฆี่ยนตีพวกเรา กินก็จะให้ตั๋วเงินพวกเรา

พี่สาวคนโตของหม่อมฉันเป็นบุคคลที่มีจิตใจดีโอบอ้อมอารี เป็นเพราะนางไม่ยอมกินเนื้อเลยถูกตีตาย”

ผู้หญิงร่ำไห้ หนานกงเย่มองกงซุนอิ่น จากนั้นกล่าวว่า“ที่แท้เจ้าก็เป็นคนที่หลบหนีทหารในตอนนั้น และเจ้ายังบอกว่าเจ้าถูกศัตรูซุ่มโจมตี แต่มันถูกบันทึกไว้ในสำเนาไว้ว่า เป็นเพราะเจ้าได้ยินคนพูดว่ามีหมาป่าอยู่ในป่า ใช้อำนาจบาตรใหญ่อยู่ท้องที่ และแต่เดิมหมาป่าไม่ได้ออกมายั่วยุคน แม้ว่าพวกเขาจะออกมา พวกเขาจะออกมาในเวลากลางคืน แต่พวกเขาจะจับสัตว์เลี้ยงของบางคนเป็นครั้งคราว นั่นเป็นเพราะมีลูกหมาป่าอยู่ในฝูงหมาป่า และกระต่ายในป่ามีน้อยเกินไป จึงมีอาหารไม่เพียงพอ

เจ้าผ่านไป ได้ยินว่าทางด้านนั้นมีฝูงหมาป่า และกองกำลังทหารของเจ้าเดินทางแสนไกล เจ้าอยากจะกินรสชาติอาหารป่าสักหน่อย เลยเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางเดิม แล้วเข้าไปในป่า

และเจ้าก็ไม่ได้เดินอ้อมไปด้านนอกป่า เจ้าเดินในป่าก่อน ก่อนเข้าไปเจ้าเรียกคนให้เตรียมพร้อม เพื่อจับหมาป่าในป่านั้นมาปิ้งย่าง

ผลสรุปพอเข้าไปไม่เห็นหมาป่า เสนาธิการทหารของเจ้าบอกว่าอย่ายั่วยุสัตว์ป่า หลีกเลี่ยงความวุ่นวาย เจ้าเลยพูดว่าเจ้ามีสี่พันคน ต่อให้ฝูงหมาป่ากัดตาย ก็ไม่อาจจะกินได้ทั้งหมด อย่างมากที่สุดก็มีเพียงหม่ป่าจำนวนหนึ่งเดิมแล้วไม่ได้กลัว

เสนาธิการทหารพูดกับเจ้าไม่ได้ เลยจำใจต้องฟังคำกล่าวพูดของเจ้า

ต่อมาเจ้าตามหา ในที่สุดลูกหมาป่าได้ถูกเจ้าพบเจอเข้า