องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 896

ต่อมาฉีเฟยอวิ๋นมองเหล่าคนที่อยู่บนพื้นต่างตกใจจนงงซื่อบื้อ แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า“ข้าคือพระชายาเย่ของเมืองต้าเหลียง ฉีเฟยอวิ๋น พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่?”

“รู้ รู้.....”คนเหล่านั้นต่างผงกศีรษะลง

“คนผู้นี้ทำร้ายนับไม่ถ้วน นายทหารสี่พันนายนั้นเป็นนายทหารที่เสี่ยงความเป็นความตายของต้าเหลียง เขาต้องชดใช้ชีวิต เขากินลูกหมาป่า ทำให้เป็นหายนะแก่หมาป่า เขาควรจะต้องรับผิดชอบ

อีกอย่างเขามุ่งเป้าไปที่หมาป่า เรื่องทำร้ายหมาป่า วันนี้ตายในมือของหมาป่า ก็นับว่าชำระหนี้ความแค้นแล้ว

ไม่อย่างนั้นเขาขึ้นภูเขาไปสังหารหมาป่าทุกวัน พวกเจ้าก็ลำบากรับได้ยาก

คนตายแล้วทุกอย่างก็จบสิ้น เอาร่างของพวกเขาไปหาที่ฝังศพ เรื่องนี้จบเพียงเท่านี้ พวกเจ้าก็ใช้ชีวิตประจำวันของแต่ละคนดีๆอย่างมีความสุข หากพวกเจ้ายินดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็สาบานว่าจะไม่สังหารหมาป่า”

พญาหมาป่ายืนอยู่ด้านในเรือน มองคนเหล่านั้น และมองฉีเฟยอวิ๋น

ทุกคนต่างผงกศีรษะลง ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถามพญาหมาป่าว่า“เรื่องราววันนี้ เจ้ายินยอมที่จะยกเลิกเลิกแล้วทั้งหมดหรือไม่?”

“.......”พญาหมาป่าร้องคำรามขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า มองไปทางหนานกงเย่ แล้วกล่าวว่า“ท่านอ๋อง พวกเราไปกันเถิดเพคะ”

หนานกงเย่เลยตามกันออกไปกับฉีเฟยอวิ๋น

ออกจากหมู่บ้าน ฉีเฟยอวิ๋นเลยมองไปทางฉีเฟยอวิ๋น นางพญาหมาป่าไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้มองดูแล้วนางไม่ได้เป็นอะไร เพราะกินยาของฉีเฟยอวิ๋นเลยดีขึ้นอย่างรวดเร็ว!

“พวกข้าจะส่งพวกเจ้ากลับไป”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวแล้วขึ้นรถม้าไปส่งพญาหมาป่ากลับ

พญาหมาป่าลงรถม้าแล้วเดินวนอ้อมฉีเฟยอวิ๋นไปมา ฉีเฟยอวิ๋นลูบพญาหมาป่าแล้วจึงกล่าวว่า“หวังว่าต่อไปพวกเจ้าจะไม่พบเจอเรื่องอย่างนี้อีก กลับไปเถิด”

พญาหมาป่าและนางพญาหมาป่าเดินอ้อมอยู่หลายรอบ ถึงได้วิ่งจากไป จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นเลยหมุนตัวขึ้นรถม้า

ฉีเฟยอวิ๋นอิงแอบในอ้อมกอดของหนานกงเย่ด้วยความเหน็ดเหนื่อย และเตรียมจะพักผ่อน เพิ่งจะอิงแอบไป หนานกงเย่ก็มองไปทางด้านนอก ดึงม่านของรถม้าขึ้น จากนั้นมองขึ้นบนภูเขา ฉีเฟยอวิ๋นจึงมองตามด้วย ฝูงหมาป่าพากันวิ่งอยู่บนภูเขา พญาหมาป่าวิ่งทั้งร้องทั้งคำราม

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นเกาะขอบหน้าต่าง ร้องตะโกนไปทางด้านบนภูเขา หนานกงเย่หน้าเขียวอึมครึม ยังกวักมือ

ฉีเฟยอวิ๋นมองหมาป่าวิ่งอยู่ตลอดจนไม่ไหว เลยยืนเฝ้าสังเกตอยู่บนภูเขา ส่วนฉีเฟยอวิ๋นห่างออกจากหน้าต่างแล้วกลับไปนอนลง

เดินทางได้ไม่นาน ฉีเฟยอวิ๋นจึงหลับไป

กลับมาถึงเรือน ฉีเฟยอวิ๋นแวะไปดูหลี่ถิงก่อน วันนี้หลี่ถิงค่อนข้างดื้อยา บวกกับฉีเฟยอวิ๋นไม่อยู่ เขาไม่มีคนฉีดยา เวลานี้คนมีสติมีชีวิตชีวามาก

“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าไม่มีทางทำแผนชั่วสำเร็จหรอก ข้าจะทำให้เจ้าไม่ตายดี ทำให้พวกเจ้าไม่ได้ตายดี!”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบยาชาออกมา ตอนที่เตรียมจะใช้ยากับหลี่ถิง หลี่ถิงได้กัดลิ้นกลั้นใจตาย!

มือของฉีเฟยอวิ๋นชะงักลอยอยู่กลางอากาศมองภาพตรงหน้า แต่ไม่ได้มีความตื่นตะลึง ยาชาล่วงอยู่บนพื้น อากาศมีใบไม้พัดปลิดปลิว ฉีเฟยอวิ๋นมองภูเขาใหญ่ตรงหน้า นึกถึงตอนที่มาทุกอย่างคล้ายกับเป็นความฝัน จนกระทั่งเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นตามมา ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่แน่ใจ

หนานกงเย่ได้รับรายงานลับ ว่าปีกใต้ระดมกำลังทหารกว่าเจ็ดแสนนายมุ่งหน้ามาทางต้าเหลียง

อีกทั้งราชสำนักได้รับจดหมายตอบโต้ระหว่างกันอีกอย่างด้วย โดยการร้องขอให้องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ส่งองค์รัชทายาทปีกใต้กลับ

ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นกลับไป หนานกงเย่กำลังเงยหน้ามองดูดวงดาวอยู่ในเรือน ฉีเฟยอวิ๋นเดินมาตรงหน้าเขา เขาหน้าตาเศร้าโศกดูไม่ยากเลยว่ามีเรื่องมีราวเกิดขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า“มีเรื่องหรือเพคะ?”

“อืม ปีกใต้ยกกำลังทหารมาแล้ว”