องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 899

ช่างนี้หวาชิงรู้สึกทรมานอย่างยิ่งยวด นอนพลิกตัวไปมาในค่ายทหาร เนื่องจากไม่ได้พักผ่อนดีๆ จึงทำให้บาดแผลอักเสบ

ทหารเสนารักษ์มายังค่ายแล้วเห็นบาดแผลบริเวณหน้าอกของหวาชิงก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ดูไม่ได้เอาซะเลย

หมอเทวดากำลังขะมักเขม้นในการทำสูตรยา เมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็รีบตรงไปยังกระโจมของหวาชิงทันที เขาไปถึงก็กล่าวกับทหารเสนารักษ์ว่า "ออกไปเถอะ ข้าจะตรวจอาการเอง"

ทหารเสนารักษ์ได้ทีก็รีบวิ่งอย่างเร็วไว เขากำลังกลุ้มอกกลุ้มใจว่าควรทำเช่นไรดี ยามนี้มีผู้ช่วยคลี่คลายปัญหาแล้ว

เมื่อทหารเสนารักษ์ออกไป หมอเทวดามองหวาชิงด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง

ดวงตาหวาชิงประหนึ่งดาบพิฆาตจ้องเขม็งหมอเทวดา สองมือยังไม่วายกำไว้แนบแน่น

หมอเทวดาเดินไปเบื้องหน้าหวาชิง ลังเลชั่วครู่แล้วกล่าวว่า "ข้าไม่มีทางเลือก"

"ต่ำทราม" หวาชิงตะเบ็งเสียงดุดัน

หมอเทวดากล่าว "หากไม่เอาแมลงออกมา อวัยวะภายในร่างกายเจ้าก็จะไม่เหลือ"

หวาชิงคิดใคร่ครวญสักพักพลันรู้สึกว่าเป็นการวู่วามในชั่วขณะ นางเห็นสภาพการตายที่อเนจอนาถของลูกน้องด้วยตาตัวเองแล้ว

"แต่ท่านก็คุยเรื่องหมั้นกับท่านพ่อข้าไม่ได้ อายุท่านปูนนี้แล้ว เป็นไปได้หรือที่จะสู่ขอข้าสำเร็จ?" หวาชิงเป็นคนปากไวมือไว น้ำเสียงดูแคลนสักเต็มประดา

หมอเทวดางงงวย ทว่าวินาทีต่อมาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาคิดว่านางจะปฏิเสธเสียอีก เขารู้สึกดีใจเหลือเกิน

"ข้าจะดูอาการเจ้าก่อน ข้ายังมีธุระด้านนอก ได้ยินว่าเจ้าติดเชื้อ" หมอเทวดารู้สึกเป็นห่วง หวาชิงจะออกไปสู้รบ นางเอียงหน้าไปอีกทาง ก่อนจะปลดอาภรณ์ออก

"ไม่รู้ว่าเป็นเพราะล้างแผลไม่ดีหรือไม่?"

เมื่อปลดอาภรณ์ออก โลหิตพลันไหลออกจากบาดแผล หมอเทวดารู้สึกทำตัวไม่ถูก ทว่าเมื่อเห็นบาดแผลอักเสบก็ไม่ได้คำนึกสิ่งใดอีก รีบทำแผลโดยเร็ว หวาชิงเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่ว่าจะพูดเช่นไรก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน

หมอเทวดาทำแผลเสร็จเร็วอย่างคล่องแคล่วว่องไว

จึงกล่าวว่า "คืนนี้ข้าจะอยู่ดูแลเจ้า หากเป็นเยี่ยงนี้ต่อไปก็เท่ากับสูญแรงโดยเปล่าประโยชน์ ทหารเสนารักษ์ไม่เป็นกระไรแล้ว แต่เจ้ากลับสาหัสขึ้น"

หมอเทวดาหน้าดำคล้ำเครียด สวมอาภรณ์ให้หวาชิง เขารู้สึกเป็นการรักษาที่ยากเอาการ เพราะบาดแผลอักเสบแล้ว

หวาชิงไม่รู้ควรเอ่ยสิ่งใด คล้ายกับสร้างความลำบากให้หมอเทวดาแล้ว

"ท่านไม่ต้องสนใจข้า ข้าไม่เป็นอะไร" หวาชิงไม่ยอมอ่อนข้อ หมอเทวดาเดินออกไปด้านนอก

เขายังมีธุระติดตัวต้องไปทำก่อน

หวาชิงเห็นอีกฝ่ายไปแล้วพลันรู้สึกสลดใจ

ไม่นานทั้งสองค่ายก็ทำศึกกันอีกครา ฝ่ายหนานกงเย่ไม่เกรงกลัวแมลงอีกต่อไป สถานการณ์สู้รบช่างดุเดือดเหลือแสน

ดูแคลนทหารปีกใต้ไม่ได้จริงๆ แม้นไม่มีแมลงเสริมกำลัง ทว่าก็ยังคงเก่งกาจใช่ย่อย สงครามครั้งนี้จึงยากกว่าตอนที่สู้รบกับแคว้นอู๋โยว

หลังสู้รบหนึ่งวันเต็มๆ ไม่มีค่ายใดเป็นฝ่ายได้เปรียบเสียเปรียบ

หนานกงเย่ถอยทัพ แล้วยืนอยู่บนกำแพงเมือง

แกนนำแม่ทัพของอีกฝ่ายลั่นวาจาท้าทายเขา โดยบอกว่าจะชิงสตรีของเขาไปคลอดบุตรให้ตน

หนานกงเย่ยืนสักพัก ท่านอ๋องหย่งจวิ้นเดินเข้ามา "ท่านจะทำเป็นไม่ได้ยินหรือ?"

หนานกงเย่มองปราดหนึ่ง ทว่าไม่ได้ตอบ หมุนกายจากไป

ผลสุดท้ายคือ เช้าวันถัดไป ศีรษะของผู้ด่าทอเขาเมื่อวานได้แคว้นอยู่ที่กำแพงเมือง

ค่ายของศัตรูเริ่มเดือดดาลมาตะโกนท้าประลอง

"รู้จักคนนี้หรือไม่?" สายตาหนานกงเย่จับจ้องเบื้องล่าง พลางถามขึ้นมา

เฉินอวิ๋นเจี๋ยตอบ "ไม่รู้จักพ่ะย่ะค่ะ"

"เฉินอวิ๋นเจี๋ย เจ้าไปรับมือเขา จำไว้ว่าหากได้ยินเสียงสัญญาก็ให้รีบถอยทัพ ห้ามสู้ต่อ และสังเกตความสามารถของเขาด้วย"