องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 900

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองอวิ๋นหลัวฉวน แล้วตรัสด้วยความกังวลใจว่า“เจ้านั่งลงก่อน อย่ายืนเหนื่อยเลย”

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ลุกขึ้นไปประคองอวิ๋นหลัวฉวนนั่งลงด้วยตนเอง อวิ๋นหลัวฉวนเลยกล่าวว่า“เรื่องวันนี้ ไม่ว่าหญิงผู้นี้จะเป็นใคร ตามที่ข้ามอง ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่ควร บางทีอาจจะมีเสนาบดีในแถวนี้ไม่เคยต่อสู้ ไม่ใช่นายทหารโดยชาติกำเนิด

แต่ข้าใช่ ในโลกของข้า นักปราชญ์ยอมตายดีกว่าถูกดูหมิ่น นี่ก็คือข้า

พวกเขามีทหารเจ็ดแสนนายมาประชิดพรมแดน พวกเขากดขี่ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ใช่หรือไม่?

ที่พวกเขากดขี่คืออาณาประชาราษฎร์ของเมืองต้าเหลียง กดขี่ชายชาติทหารที่มีจิตใจเข็มแข็งของเมืองต้าเหลียง

ระหว่างทั้งสองเมือง ก็เหมือนกับเป็นเพื่อนบ้านกัน ถ้ามีความสัมพันธ์กันระหว่างสองเมืองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีเป็นเวลาร้อยปี เด็กชายสองคนเป็นพี่น้องกันได้ เด็กหญิงสองคนเป็นพี่น้องกันได้ และชายหญิงหนึ่งคนสามารถแต่งงานกันได้ เช่นนั้นถือเป็นเรื่องน่ายินดี

แต่หากวันนี้เจ้าแย่งแตงโมของข้า วันพรุ่งนี้เจ้าขโมยแกะของข้าหนึ่งตัว วันถัดมาเจ้าชอบภรรยาของข้า ถือโอกาสตอนที่ข้าไม่อยู่ลวนลามภรรยาของข้า

ขอถามหน่อย ยังสามารถอดทนได้หรือไม่?

และวันนี้ ก็เป็นเช่นนี้ หากว่าพวกเราอ่อนแอ พวกเขาก็ยิ่งหยิ่งผยองจองหอง

ทางเหนือของต้าเหลียงค่อนข้างยากจนข้นแค้น พวกเขามั่งคั่ง บ้านเมืองร่ำรวย เพราะฉะนั้นสามารถสู้ได้อย่างหยิ่งยโส

นายทหารเจ็ดแสนนายรวมกัน ก็คือต้องการทำลายล้างต้าเหลียงของข้า

การเกลียดชังแย่งชิงภรรยา ความคิดแค้นทำลายบ้านเมือง

สามารถอดทนอดกลั้นพวกเขาได้ที่ไหนกัน?

หากพระชายาเย่ชอบปีกใต้จริง ไปก็จบ ข้ายินดีที่จะไปส่งนาง แต่วันนี้พระชายามีสามี มีกลุ่มลูกแล้ว

ปีกใต้ยกทัพทำสงครามโดยไม่มีข้ออ้าง!

ยืมชื่อผู้หญิงคนหนึ่งมาใช้ ข่มเหงต้าเหลียงของข้า

ผู้ชายของต้าเหลียงข้าตายหมดแล้วหรือ?

แม้ผู้ชายต้าเหลียงของข้าจะตายหมดแล้ว ยังมีผู้หญิง แม้ว่าผู้หญิงก็ตายกันหมด ยังมีคนแก่มีเด็ก

ต่อให้บ้านเมืองล่มสลายจริง แต่ก็มีวิญญาณมากมายบนแผ่นดินนี้ที่มีเลือดไหลลงสู่แม่น้ำ ทนพวกเขาได้หรือไม่? "

อวิ๋นหลัวฉวนมององค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้ กล่าวว่า“ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์กังวลอะไร หากทำการสู้รบ มันจะทำให้เกิดความสับสนในหมู่ประชาชนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเมืองต้าเหลียงไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับพวกเขา หากเวลานี้แคว้นเฟิ่งยื่นมือเข้ามาแทรกแซง เช่นนั้นโอกาสรอดของต้าเหลียงของเราก็อาจนะไม่มีแล้ว"

องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้กอบกุมมือของอวิ๋นหลัวฉวน จากนั้นตรัสว่า“ที่ฉวนเอ๋อร์กล่าวมาทั้งหมดก็ใช่ ข้าคิดก็คือสิ่งเหล่านี้ ข้าได้เรียกคนวางแผนคำนวนแล้ว ว่ามีตั๋วเงินกับเสบียงอาหารที่ใช้ได้อยู่เท่าไหร่ เหล่าทหารที่อยู่ชายแดนสามารถต้านทานนายทหารเจ็ดแสนนายได้

ฉวนเอ๋อร์....ข้าไม่ใช่คนอ่อนแอ ต่อให้ครั้งนี้ต้องทำลายเมือง ข้าก็ไม่มีทางถอยหนีแม้แต่ครึ่งก้าว

ข้าเป็นผู้ชาย พระชายาเย่เป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์ ข้าจะเอานางส่งมอบออกไปได้อย่างไรกัน

หากพวกเขาต้องการฮองเฮาของข้า ใช่หรือไม่ว่าข้าก็ต้องให้?

แต่ไหนแต่ไรราชวงศ์มักถูกคนทำลาย ผู้หญิงต้องกลายเป็นของเล่นศัตรู ภาพเหตุการณ์ข้าไม่สามารถคิดได้หรอก

หากเมืองต้าเหลียงของข้าพังพินาศ คือข้าที่ไร้ความสามารถ ข้าจะสังหารฉวนเอ๋อร์ก่อน แล้วค่อยสังหารตนเอง ไม่มีทางที่จะถอยแม้แต่ครึ่งก้าว

เขาต้องการพระชายาเย่ของต้าเหลียง ก็คือต้องการให้ข้าถอดเสื้อผ้าทั้งหมด ให้ประจบสอพลอพวกเขา ข้า.....ไม่มีทางอดทนได้!”

ฝ่าบาทฮองเฮาพูดเช่นนี้ เหล่าเสนาบดีที่อยู่ด้านล่างมีเหตุผลที่จะไม่เอ่ยปากที่ไหนกัน

ราชครูจวินคุกเข่าลงกล่าวว่า“ฝ่าบาท มีทหารปีกใต้เจ็ดแสนนายเข้าประชิดพรมแดน กระหม่อมนึกว่าพวกเขาเพียงแค่เอาพระชายาเย่มาเป็นหน้าฉาก แม้ว่าจะส่งมอบคนไป ก็ต้องการที่จะสู้รบ พวกเขาจะดูถูกเหยียดหยามพระชายาเย่ได้ หลังจากนั้นค่อยจู่โจม

กระหม่อมคิดว่ามิสู้กับสู้กันไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท กระหม่อมก็เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าเสนาบดีต่างทยอยคุกเข่า องค์จักรพรรดิเหยี่ยนตี้มองหนานกงเย่ แล้วตรัสขึ้นว่า“ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ล่ะ?”