องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 907

"เจ้าเป็นใคร?"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกงุนงง "ท่านไม่รู้จักข้า?"

"......" สายตาหนานกงเย่เย็นยะเยือก จ้องพินิจใบหน้าฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นมองดูรอบ ๆ ก่อนจะดึงหนานกงเย่แล้วเดินไป "พวกเราควรไปจากที่นี่ ไม่เช่นนั้นหากพวกเขาเห็นก็จะลำบาก"

ฉีเฟยอวิ๋นจูงหนานกงเย่มาไกล เธอเดินลงไปโดยมาหนานกงเย่ตามมาด้วยตลอดทาง

เมื่อลงมาถึงตีนเขา ฉีเฟยอวิ๋นก็ขึ้นรถพาหนานกงเย่จากไป

หนานกงเย่นั่งมองฉีเฟยอวิ๋นตลอดทาง ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม "มองอะไร?"

หนานกงเย่หันหน้าไปมองทางอื่น

ทั้งสองใช้รถเป็นพาหนะมาไกลพอสมควร จึงทิ้งรถไว้แล้วไปยังที่อื่น

เมื่อถึงที่ลับหูลับตา ฉีเฟยอวิ๋นลูบจับเนื้อตัวของหนานกงเย่ หนานกงเย่จับมือฉีเฟยอวิ๋นไว้ พลางจ้องมองเธอ เธอไม่ทันตอบสนอง เขาก็ก้มตัวประทับรอยจูลที่ปากเธอเสียแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องเขาพร้อมกับผลักเขาออก

"ไม่ได้"

หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นมากอด ก่อนจะก้มหน้าจูบอีกครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นดิ้น ผลักหนานกงเย่ออกแรง ๆ ทั้งสองสบตากัน หนานกงเย่ยังอยากเข้าใกล้อีกครั้ง เธอรีบกดหน้าอกเขาไว้ จากนั้นก็ผลักเขาออกแล้วปลดเสื้อเขา เขาก้มหน้ามองมือของเธอ ฉีเฟยอวิ๋นถอยเสื้อของเขาจนเผยสรีระของเขาจนหมดเปลือก

หนานกงเย่ยังคงคิดจะจูบเธออีก ฉีเฟยอวิ๋นผลักหนานกงเย่ออก "ข้าดูแล้วค่อยว่ากัน"

หนานกงเย่ปล่อยมือ ฉีเฟยอวิ๋นเดินสำรวจร่างกายเขา

ฉีเฟยอวิ๋นที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาเงียบกะทันหัน

หนานกงเย่หันหน้าไปจูบเธอ ซึ่งเธอไม่ได้ปฏิเสธ หนานกงเย่รีบถอดเสื้อของฉีเฟยอวิ๋นออก

......

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาที่เตียงนอนก็ไม่พบหนานกงเย่อยู่ข้างกาย

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นหาหนานกงเย่ทุกมุม ทว่าก็ไม่พบ

หนานกงเย่ที่นั่งอยู่ตรงศาลาลืมตาขึ้น เฟยอิงรู้สึกแปลกใจ เมื่อครู่นอนหลับหรือ?

หนานกงเย่จับผ้าคลุมกันหนาว ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากศาลา ซึ่งพื้นเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ

เฟยอิงกล่าว "ท่านอ๋อง วันนี้ซื่อจื่อเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ"

"......" หนานกงเย่หันหน้ามองปราดหนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าห้องนอน

หนานกงเย่นั่งลงในห้อง พลางมองไปยังเตียง จากนั้นก็ถอดผ้าคลุมกันหนาวออกแล้วไปที่สระกำมะถัน

เมื่อเข้าไปในสระ หนานกงเย่หลับตาลง เฟยอิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเรียกว่า "ท่านอ๋อง"

"เมื่อครู่ฝันเห็นอวิ๋นอวิ๋น เจ้าออกไปเถอะ"

น้ำเสียงหนานกงเย่ไม่มีคลื่นอารมณ์ใด ๆ เฟยอิงลังเลชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวว่า "ฝังร่างพระชายาแล้ว ท่านอ๋อง......"

"อวิ๋นอวิ๋นยังไม่ตาย นางต้องกลับมาแน่ เพียงแต่ยังติดธุระอยู่ ถอยไปเถอะ"

เฟยอิงหมุนกายเดินออกไป ความจริงแล้วร่างกายพระชายาเน่าเปื่อยอย่างรุนแรง ไม่อาจเก็บรักษาได้ จึงได้เผา ส่วนที่เป็นผงธุลีก็ได้ทำพิธีฝังไปแล้ว

เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาอีก

เฟยอิงยืนอยู่นอกประตู ระลึกถึงฉีเฟยอวิ๋นแล้วรู้สึกขมฝาด

อยู่ดี ๆ ก็จากไปเสียดื้อ ๆ

ผ่านมาหนึ่งเดือน แต่เขายังรู้สึกว่าเป็นเมื่อวาน

ไอร้อนในสระกำมะถันฟุ้งกระจายไปทั่ว หนานกงเย่กำลังใจลอยนึกถึงภาพในความฝัน

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสับสนมึนงง เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อกลับถึงห้องทดลอง ฉีเฟยอวิ๋นอยากเข้าไปดู ทว่าห้องทดลองไม่เหมือนห้องเมื่อก่อนเลย เธอกำลังเตรียมเข้าไปก็เห็นซูมู่หรงเดินมาจากอีกด้าน

ฉีเฟยอวิ๋นมองอีกฝ่าย อีกฝ่ายถามว่า "คุณจะกลับไปให้ได้เลยหรือ?"

"ฉันต้องกลับค่ะ เส้นผมเขาขาวหมดแล้ว ขาวทั่วหัวเลย"

ซูมู่หรงคลี่ยิ้ม "แล้วคุณไม่อาลัยอาวรณ์ผมเหรอ?"

"ไม่ แต่ฉันจำได้ว่าคุณผมหงอก ทำไมตอนนี้เป็นอย่างนี้?"

"ร่างกายของคุณตอนนี้ ความจริงเป็นร่างที่ผมสร้างขึ้นมาจากยีนของคุณ ผมก็เหมือนกัน พวกเราล้วนใช้ร่างใหม่ ตอนผมกลับมา ร่างเก่าคุณตายไปแล้ว ผมเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายจึงทำร่างใหม่ขึ้นมา"

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูรอบ ๆ "แล้วที่นี่คือ?"