องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 906

“เช่นนั้นก็ไม่ถึงกับต้องดีใจขนาดนั้น ปีกใต้ไม่ได้ดีไปกว่าแคว้นเฟิ่ง ผู้หญิงก็เอาใจปลอบใจง่าย ท่านอ๋องส่งเสริมสตรีแคว้นเฟิ่งอย่างจริงจังให้แต่งงานกับผู้ชายจากเมืองต้าเหลียง และพวกเขาก็เบื่อผู้หญิงที่จะออกไปทำสงคราม และพวกเขาก็ชอบวิธีการไต่สวนต้าเหลียงพวกเรา คำพิพากษาของต้าเหลียง วิธีที่มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่ยินยอมเต็มใจที่จะยอมจำนนศิโรราบ แต่หลังจากเวลาผ่านไปนานพวกเขาจะยอมจำนนศิโรราบเสมอ

ปีกใต้สังหารคนจำนวนไม่น้อย หากไม่ใช่ว่าปลอบใจแล้ว หลังจากนี้เกรงว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายได้ แม้ว่ากองกำลังทหารสองแสนนายจะอยู่ที่แห่งนี้ แต่ก็ไม่มีหลักประกันว่าจะสามารถสะดวกสบายได้ ไม่กี่วันจะต้องกดดันเร่งรีบ”

“วางใจเถิด หวาชิงกับเฉินอวิ๋นเจี๋ยอยู่ที่แห่งนี้ บวกกับข้าได้เลือกข้าราชการพลเรือนจำนวนหนึ่งไว้ ได้จัดการเตรียมนานแล้ว”

“หากท่านอ๋องคิดว่าได้ อย่างนั้นก็ได้เพคะ แต่ท่านอ๋อง ท่านอ๋องบอกว่าห้ามสตรีต้าเหลียงของพวกเรามีสัมพันธ์โดยการแต่งงานกันกับชายปีกใต้ แต่ทว่ากลับได้ยอมให้สตรีปีกใต้แต่งกับชายต้าเหลียง นี่ก็ไม่น่าพอใจนัก

หากว่าสตรีของพวกเขาล้วนแต่งกับชายเมืองต้าเหลียง เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่โสดแล้ว อนาคตผ่านไปนานๆก็จะไม่สมรู้ร่วมคิดต่อต้านทำการกบฏ ”ฉีเฟยอวิ๋นกับหนานกงเย่ได้ตั้งข้อบังคับนี้ จิตใจลึกๆของชายเหล่านั้นรู้สึกเสียบ้านเมืองอย่างจำใจ

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น พร้อมกล่าวขึ้นว่า“ข้าเพียงแค่กำหนด พวกเขาจะอย่างไร ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

“....นั่นก็คือ เพียงแค่ประกาศไปก่อน ไม่กระพือข่าวจนเกินไปก็พอแล้วใช่หรือไม่เพคะ?”

“ที่จริงพวกเขาสามารถแต่งเข้าได้เช่นกัน อย่างไรก็เป็นคนนอกไม่ใช่เครือญาติเดียวกัน หากต้องการแต่งลูกสะใภ้ล่ะก็ ยกครอบครัวมา เพียงแค่ผู้ชายให้กำเนิดบุตร แล้วลูกจะต้องแซ่เดียวกับแม่”

“......”ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่ด้วยความกลัดกลุ้มใจ กล่าวว่า“หกคูเมืองของปีกใต้ จะมีสตรีของต้าเหลียงที่ไหนกัน เกรงว่าล้วนเป็นสตรีของพวกเขานะเพคะ สตรีเหล่านี้ต้องแต่งงานกับผู้ชายของพวกเรา เช่นนั้นพวกเขาก็ไร้หนทางที่จะแต่งเข้าไปแล้ว”

“ทั้งหมดเป็นเพียงชั่วคราว วันนี้พวกเขามีสามคน ห้าคน ไม่ใช่ล้วนแต่งกับคนของตนเอง แผนการนี้เพียงหวังว่าทั้งสองเมืองจะสามารถบูรณาการหลอมรวมได้โดยเร็วที่สุด แต่ข้าไม่ได้ไปก้าวก่ายการที่พวกเขาจะได้รับผลงานและตำแหน่งชื่อเสียงอยู่ที่นี่ ชัดเจนว่าปล่อยนโยบายไป พวกเขาก็สามารถมาที่ต้าเหลียงได้ ดังนั้นก็ไม่ใช่ว่าสามารถแต่งภรรยาได้แล้วหรือ?”

“ท่านอ๋อง ท่านเรียกพวกเขาแต่งเข้า พวกเขายินยอมหรือไม่เพคะ?”

“หากเป็นข้า ข้าอาจจะยินยอม”

ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่ ไม่เชื่อใจคำพูดของเขา แต่ตอนนี้ก็ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขามอง เลยทำได้แค่มอง

สองสามีภรรยาพักผ่อน เช้าวันต่อมาก็เตรียมตัวกลับไปที่เมืองหลวงของต้าเหลียง การที่จะกลับไปฉีเฟยอวิ๋นจึงได้จัดงานสังสรรค์เพื่อสร้างความสุขแก่พวกหวาชิงก่อน

ช่วงนี้หวาชิงไม่ค่อยมองหน้าของฉีเฟยอวิ๋น คล้ายกับว่ามองเธอแล้วขาดความมั่นใจ ฉีเฟยอวิ๋นพอได้ยินมาบ้างว่าหมอเทวดากับหวาขิงได้ทำการสู่ขอกันแล้ว เดิมหมอเทวดาควรจะกลับไป อย่างน้อยต้องกลับกับเธอ อย่างไรหมอเทวดาค่อนข้างให้ความสำคัญกับวิชาการแพทย์

แต่ครั้งนี้หมอเทวดาวางแผนจะอยู่ที่นี่ เพื่ออยู่เป็นเพื่อหวาชิง

สามารถสละทิ้งที่ต้องการในท้ายที่สุด และมาเลือกคนคนหนึ่ง ในจินตนาการคนนั้นสำคัญแค่ไหนกันล่ะ

ฉีเฟยอวิ๋นดูออก หมอเทวดาให้ความสำคัญกับหวาชิงมาก

วันนี้ตอนกินข้าว หมอเทวดานั่งอยู่ด้านข้างหวาชิง และคีบอาหารให้หวาชิงไม่หยุด

กินข้าวเสร็จฉีเฟยอวิ๋นจึงอออกไป บรรยากาค่อนข้างหนาวเล็กน้อย

ทางปีกใต้ไม่มีทางที่จะหิมะตก บรรยากาศตั้งแต่ต้นจนจบจะเป็นอารมณ์ไม่อุ่นไม่ร้อน เวลาหนาวก็ไม่ได้หนาวแบบเมืองต้าเหลียง

หมอเทวดาเดินออกมาจากด้านใน ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมอง ไม่เห็นหวาชิง

“มีธุระหรือ?”

“ท่านอาจารย์”เวลานี้หมอเทวดารู้สึกละอายใจ เดินมาหยุดอยู่ด้านข้างฉีเฟยอวิ๋น

“พูดมา มีเรื่องอะไรหรือ”

“เมื่อก่อนที่หวาชิงถูกหนอนพิษกู่ กระหม่อมเอาหนอนออกมา แต่เหลือรอยแผลเป็น กระหม่อมลองหลายหนทางแล้ว ก็ไม่สามารถเอารอยแผลเป็นนั้นออกไปได้ ตอนนี้มันค่อนข้างน่าเกลียด และมันเป็นความผิดของกระหม่อมเองที่เย็บไม่ดี นางปฏิเสธไม่ยอมแต่งงาน จึงขอท่านอาจารย์ช่วยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นหันมองหมอเทวดา เขาเป็นชายอายุสามสิบปีแล้ว เธอเป็นหญิงที่อายุน้อย แต่เขากลับให้ความเคารพ ก็นับว่าเห็นบุคลิกของหมอเทวดา