องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 91

เมื่อประตูปิดลง หัวใจของฉีเฟยอวิ๋นก็สั่นไหว และเมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ไม่ได้สวมเสื้อ นางก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

นางคิดจะนำเข็มเงินออกมาเพื่อป้องกันตัว แต่ถ้าใช้เข็มเงินจัดการกับหนานกงเย่ ก็ไม่ต่างจากการกระแทกกับก้อนหิน

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นเพราะการใช้เข็มจัดการกับหนานกงเย่ก่อนหน้านี้ ทำให้หนานกงเย่ไม่สบายใจ ในเวลานี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่ ถ้านางยังนำเข็มเงินออกมาอีก เกรงว่าจะไม่เหมาะ

ดังนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่กล้าทำซี้ซั้ว

หนานกงเย่เปลือยกายและถามว่า：“เจ้าวิ่งทำบ้าอะไร？”

หนานกงเย่หูตาไว และฝึกวิทยายุทธมาตั้งแต่เด็ก จึงทำให้สายตาและการได้ยินของเขาดีกว่าคนทั่วไป นางเดินมาอย่างรีบร้อนเช่นนั้น หนานกงเย่จึงใจอ่อน

เพียงแต่ไม่รู้ว่านางจะพูดอะไรที่เขาไม่อยากได้ยินอีก

“หนอนไหมที่หม่อมฉันเลี้ยงไว้ ฟักตัวออกมาแล้วเพคะ และคิดว่าท่านอ๋องน่าจะอยู่ที่นี้ หม่อมฉันเลยจะมาบอกท่านอ๋อง หม่อมฉันบุกเข้ามาอย่างไม่ได้ระมัดระวัง ท่านอ๋องได้โปรดอย่าถือสาเลยเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นตระหนก

หนานกงเย่ลุกขึ้นและลงมาจากเตียง เขาหยิบเสื้อผ้ามาสวม：“ไปดูกันเถอะ”

เขาใส่รองเท้าแล้วเดินไปที่ประตู เขาไม่ได้ไม่พอใจเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับสบายอกสบายใจมาก

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามเขาไปที่ห้องของนาง เมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าหนานัก ฉีเฟยอวิ๋นจึงหยิบเสื้อคลุมมาให้หนานกงเย่

“สวมให้ข้าหน่อย” หนานกงเย่ไม่ได้หันกลับไปมอง ฉีเฟยอวิ๋นสวมเสื้อคลุมให้หนานกงเย่เหมือนกับปรนนิบัติเจ้านาย

เมื่อเดินเข้าประตูมา สาวใช้และอาอวี่ก็รีบทำความเคารพ

“ท่านอ๋อง”

“หงเถาคารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

“ลี่ว์หลิวคารวะท่านอ่องเจ้าค่ะ”

หนานกงเย่รู้สึกแปลกใจ：“มีสาวใช้ในจวนหง ๆ ลี่ว์ ๆ อะไรนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“ทูลท่านอ๋อง พระชายาทรงรับบ่าวมาเจ้าค่ะ มู่เถา มู่หลิว พระชายาทรงตรัสว่าไม่น่าฟังและไม่ชอบเรียก จึงเปลี่ยนชื่อให้เพคะ” หงเถาตอบ

หนานกงเย่หันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าดูไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าพระชายาชอบสีสันฉูดฉาดมากเช่นนี้ ？” (ชื่อของสาวใช้หมายถึงสีแดงและสีเขียว)

“ทำให้ท่านอ๋องทรงขบขันแล้วเพคะ ท่านอ๋องทรงเป็นเลิศด้านวรรณกรรม หากเป็นท่านอ๋อง คงจะได้ชื่อที่สมเหตุสมผลและดียิ่งกว่าเดิมเพคะ”

เดิมทีหนานกงเย่ค่อนข้างอารมณ์ดี และในเวลานี้ก็อารมณ์มากยิ่งขึ้น เขาหันกลับไปและเข้าไปใกล้：“เจ้าจะบอกว่าข้ายอดเยี่ยมอย่างนั้นหรือ？”

อากาศร้อนสาดเข้ามา ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะหลบ แต่ก่อนหน้านี้นางเคยทำให้หนานกงเย่ขุ่นเคือง นางไม่ได้ปฏิเสธและไม่ได้หลบ

“แน่นอนว่าท่านอ๋องทรงยอดเยี่ยมเพคะ”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบ นางก็หลบเลี่ยงและเดินไปข้างหน้า

นางทำใบหม่อนมาสองสามจาน ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งล้ำค่า ในช่วงที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้จะหาใบหม่อนได้จากที่ไหน แต่นางก็หาจนพบ

เป็นสวรรค์ที่ไม่ทอดทิ้งผู้ที่อุตสาหะ ดักแด้ของนางเจริญเติบโตภายในไม่กี่วัน หลังจากนั้นมันก็จะพ่นไหมออกมา

ในเวลานี้นางอธิษฐานขอให้ดักแด้เหล่านี้มีตัวผู้เยอะกว่าตัวเมีย และขยันพ่นไหมออกมาเยอะ ๆ

ในตำราแพทย์กล่าวว่าหนอนไหมเย็นพ่นไหมออกมาเป็นความเย็น ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ฉีเฟยอวิ๋นจะมองเห็นด้วยตาเปล่า บนตัวหนอนไหมเย็นนั้นไม่มีความเย็น แล้วไหมที่มันพ่นออกมาจะเป็นความเย็นได้อย่างไร？

หนานกงเย่ไปดูและถามว่า：“แค่หนอนพวกนี้หรือ ？”

“อย่าดูถูกพวกมันนะเพคะ เดิมทีพวกมันมีคุณค่าทางยา แต่บรรดาหมอในจวนอาจจะไม่รู้ว่าคุณค่าทางยาของพวกมันอยู่ในนั้น ดังนั้นไม่ว่าจะจับกลับมาได้เท่าไหร่ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก” ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงบรรดาหมอในจวน แม้ว่าพวกเขาจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรมากขนาดนั้น นี่เป็นเหตุว่าทำไมของบางอย่างจึงไม่มีประโยชน์

หนานกงเย่ประหลาดใจ：“ว่าอย่างไรนะ ？”

“พวกเจ้าออกไปเถอะ ท่านอ๋องอยู่ที่นี่ด้วย คงไม่มีอันตรายใด ๆ ”

“เจ้าค่ะ”

หงเถาและลี่ว์หลิวถอยออกไป ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“อันที่จริงแล้วคุณค่าทางยาที่ดีที่สุดไม่ได้อยู่ที่หนอนไหมเพคะ แต่อยู่ที่ใบไม้ที่หนอนไหมกินเข้าไป ใบไม้นี้มาจากต้นหม่อนที่มีอายุมากแล้ว ใบของต้นหม่อนมีสรรพคุณในการรักษาโรคไขข้ออักเสบ แต่ถ้าคนกินเข้าไปจะไม่มีประโยชน์ ประการแรกคือกินไม่ลง เพราะใบหม่อนมีรสขมมาก และประการที่สองคือมีพิษบางชนิดในใบหม่อนที่ร่างกายไม่สามารถขับออกมาได้ แต่หนอนไหม สามารถกำจัดพิษเหล่านั้นได้ และเหลือเพียงสรรพคุณในการป้องกันความเย็น

อย่างไรก็ตามใบหม่อนนี้ยังสามารถใช้ได้โดยตรง แต่สรรพคุณของมันจะไม่ดีมากนัก เพียงแค่ตากให้แห้ง แล้วนำมาจะบรรจุลงในห่อ จากนั้นก็นำมาเป็นเครื่องนอน จึงจะมีสรรพคุณในการขจัดลมเย็นเพคะ

เพียงแต่การใช้โดยตรงนั้นไม่สบายเท่ากับผ้าไหม ใบไม้จะร่วงหล่นหลังจากที่ถูกพัดไปมาเป็นเวลานาน บางคนก็แพ้จนทำให้ไม่สบาย แต่หากเป็นผ้าไหม ไม่เพียงแต่จะรู้สึกสบาย แต่ยังสามารถใช้ได้นานอีกด้วย คุณค่าที่ดีที่สุดจะยังคงอยู่ ดังนั้นไหมจึงมีสรรพคุณที่ดีกว่าใบหม่อนเพคะ

ในตอนนี้หม่อมฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมไหมถึงมีสรรพคุณที่ดีกว่าใบหม่อน แต่หม่อมฉันคิดว่าหนอนไหมเย็นก็เป็นสาเหตุ ถึงอย่างไรก็มีการบันทึกการใช้ยาเอาไว้ เพียงแต่ต้องศึกษาให้ละเอียดก่อนจึงจะรู้เพคะ”

“ดังนั้นเจ้าจึงให้หนอนไหมเย็นพวกนี้กินใบหม่อน และพ่นไหมที่สามารถป้องกันความหนาวเย็นออกมาได้อย่างนั้นหรือ？”

“ประมาณนั้นเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน แต่ที่นางต้องการให้หนอนไหมเย็นพ่นไหมออกมานั้น นางยังมีจุดประสงค์อื่นอีก และการใช้ยาก็เป็นเรื่องรองลงมา

“เช่นนั้นที่หมอในจวนบอกว่ามันสามารถขับความร้อนภายในได้ ก็ผิดใช่หรือไม่ ？”

“อืม หม่อมฉันก็คิดว่าผิดเช่นกันเพคะ อันที่จริงแล้วไหมชนิดนี้จะเป็นประโยชน์มากที่สุด หากนำมาทำสิ่งทอจากผ้าไหม หากนำมาทำยาคงจะประมาทเกินไปเพคะ”

“……”

หนานกงเย่พูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ตัวยานี้ยังเชื่อถือไม่ได้

“ประมาทอย่างไร หรือว่าเจ้าไม่ได้ใช้สิ่งนี้กับเสด็จแม่งั้นหรือ？”