องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 930

"อวิ๋นเลี่ย เจ้ายังไม่หายดี เผลอหน่อยเจ้าก็ออกมาเสียแล้ว กลับกับพ่อ" เอ๋าชิงเดินเข้ามาหมายจะพาตัวอวิ๋นเลี่ยกลับไป ทว่าอวิ๋นเลี่ยไม่ยินยอม

"ท่านพ่อ ข้าไม่กลับ ข้าจะสู่ขอ" อวิ๋นเลี่ยไม่ยอมไป ทว่าเอ๋าชิงจะลากตัวไปให้ได้ ฝ่ายหนึ่งจึงดิ้นรนให้หลุดพ้นพันธนาการ ฝ่ายหนึ่งจึงฉุดกระชากลากดึง

เอ๋าชิงเอ่ยว่า "เจ้าสู่ขอเองไม่ได้ ต้องเป็นพ่อไปสู่ขอ"

อวิ๋นเลี่ยมองเอ๋าชิง "ท่านพ่อ วันนี้ข้าทำให้ท่านอุปราชเคืองใจ เขาไม่ชอบอวิ๋นเลี่ยแน่"

เมื่อร่างกายได้รับบาดเจ็บ จิตใจก็จะกระสับกระส่ายไปด้วย เฟิ่งหลิงอวิ๋นลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปหาอวิ๋นเลี่ย พลางจับข้อมืออีกฝ่ายแล้วตรวจชีพจร พบว่ายังไม่หายดี ซ้ำร้ายยังรุนแรงกว่าเก่า ครั้นมองไปยังใบหน้าอวิ๋นเลี่ยก็รู้ว่าเขาร้อนรนใจดั่งถูกไฟแผดเผาแล้ว

"ให้ท่านจัดโอสถให้เขาดื่ม แต่ยังไม่ได้ดื่มหรือ?" เฟิ่งหลิงอวิ๋นรู้สึกหงุดหงิด มองเอ๋าชิงด้วยแววตาตำหนิติเตียน

เอ๋าชิงกล่าว "อวิ๋นเลี่ยเป็นคนซื่อสัตย์ ถวิลหาแต่อวิ๋นจวิ้นจู่ เขาไม่ยอมดื่มโอสถ"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหันหน้าไปมองผู้ที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ คาดว่าคงหลับแล้ว

"ถึงเจ้าไม่ดื่มไม่กิน รนหาที่ตายก็ไม่เกิดประโยชน์ สองพ่อลูกคู่นี้ไม่มีจิตใจเวทนา เสี่ยวอวิ๋นถูกปลูกฝังว่าจะไม่แต่งงานตั้งแต่เด็ก ข้าเลยอยากบอกเจ้าว่า ถึงเจ้าจะตายอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ เจ้าควรกลับไป บุรุษผู้นั้นชอบผู้ชายที่แข็งแกร่ง หากเจ้าแข็งแกร่งไม่พอจะปกป้องบุตรสาวเขาได้เยี่ยงไร? เขาจะวางใจมองบุตรสาวให้เจ้าหรือ?"

อวิ๋นเลี่ยมองไปทางมุ้งอีกฝั่ง "ข้าจะแข็งแกร่งให้จงได้"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นรู้สึกขบขันเล็กน้อย "เจ้าแข็งแกร่งแน่ แต่เขาอาจจะไม่พอใจกับความแข็งแกร่งของเจ้าก็ได้ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงร่างกายที่ย่ำแย่ของเจ้าตอนนี้เลย เจ้าจะให้เขาเชื่อได้อย่างไร?"

"ข้าแค่ช้ำภายในเท่านั้น ไม่เป็นกระไรหรอก"

"ถูก เจ้าไม่เป็นไรแน่ และเจ้าก็ไม่ตายแน่ แต่หากเทียบกับความแข็งแกร่งของเขาแล้ว เกรงว่าเจ้าจะไล่ไม่ทันกระมัง"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่ได้กล่าวเกินจริงแต่อย่างใด ทั้งยังรู้สึกสงสารอวิ๋นเลี่ยจับจากอีกด้วย

อวิ๋นเลี่ยไม่ยอมไป "ข้ายังเด็ก หากข้าเริ่มฟื้นฟูร่างกายตั้งแต่บัดนี้ไปจนถึงสามปี จากนั้นก็ใช้ชีวิตที่เหลือฝึกฝนวิชาไล่ตามเขา เขามีวันชราภาพ ข้าย่อมไล่ตามเขาทันแน่"

"แต่ตอนนั้นเจ้าต้องรับมือพวกพี่ชายของเสี่ยวอวิ๋นอีกนะ เสี่ยวอวิ๋นมีพี่สาวหนึ่งคน พี่ชายหกคน เจ้าไหวรึ?"

อวิ๋นเลี่ยอึ้งไม่พูดจาครึ่งค่อนวัน เฟิ่งหลิงอวิ๋นรู้สึกว่าอวิ๋นเลี่ยไม่คุ้มค่าเสียเลย เพราะยามนี้เสี่ยวอวิ๋นไม่มีใจต่ออวิ๋นเลี่ยเลยสักนิด

ยามนี้ดูอย่างไร เสี่ยวอวิ๋นก็ไม่อินังขังขอบอวิ๋นเลี่ยเลย

"หรือว่าอวิ๋นจวิ้นจู่จะไม่แต่งงานตลอดชาติเลย?" อวิ๋นเลี่ยรู้สึกโกรธเคือง

เฟิ่งหลิงอวิ๋นครุ่นคิดชั่วครู่ "อาจจะแต่งงาน แต่ถึงจะไม่แต่งงาน รอบกายนางย่อมมีคนเข้ามามากมายแน่ ยามนี้เจ้าสูญเสียกำลังแล้ว นางเป็นคนเชื่อฟังบิดาขนาดนั้น หากบิดานางบอกว่าคนนี้ดี นางก็จะเห็นดีเห็นงามด้วย แต่ถ้าหากบิดานางบอกว่าผู้นั้นไม่ดี เช่นนั้นนางก็จะบอกว่าไม่ดี นี่เป็นเรื่องปกติ"

"แสดงว่า สามีของอวิ๋นจวิ้นจู่ ถึงนางจะไม่ชอบ แต่ขอเพียงท่านอุปราชชอบ นางก็จะแต่งงานด้วย?" ดวงตาทั้งคู่ของอวิ๋นเลี่ยสะท้อนความเกลียดชิง เขาขบฟันแน่น

เฟิ่งหลิงอวิ๋นทำใจบอกเขาไม่ลงว่า ความจริงก็คือเช่นนี้

"ใช่กระมัง"

"ข้าไม่เต็มใจ หากเป็นเช่นนี้จริง หากข้าแต่งงานกับอวิ๋นจวิ้นจู่ไม่ได้ ภายภาคหน้าข้าจะให้เขาหลั่งโลหิตอาบภูเขา ให้เขาตายต่างแดน"

ใบหน้าซีดเผือดของอวิ๋นเลี่ยแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายสังหาร

หนานกงเย่แหวกม่านมองอวิ๋นเลี่ย "เหตุใดจึงเป็นเจ้า?"

เฟิ่งหลิงอวิ๋นหันไปมองหนานกงเย่ที่กระโดดลงจากหัวเตียง ดูจากแววตาประหลาดใจของเขา คล้ายกับว่าจดจำได้แล้ว