องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 929

สถานที่ยี่สิบลี้เบื้องหน้ากลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังเร่งมาทางนี้ด้วยตความเร็ว เจ้ารองกล่าวว่า: "เจ้าห้าเจ้าช้าลงหน่อย!"

เจ้าห้าขี่ม้าเร็วแล้วกล่าวว่า: "ช้ากว่านี้เล็กน้อยก็ไม่ทันการณ์แล้ว เขามีอันตรายถึงชีวิต ต้องให้ไว!"

ในเมื่อไม่กล้าล่าช้าจึงรีบเร่งไปยังทางด้านหน้า

ครึ่งชั่วยามต่อมาเจ้าห้าเห็นรถม้าที่จอดอยู่ข้างทางจากนั้นยกมือขึ้นคำนวณ: “เป็นพวกเขา”

หลายคนลงจากหลังม้าพร้อมกัน เสี่ยวเฉียวเดินไปข้างหน้าในทันที: "พวกเราเป็นคนของท่านอุปราชแห่งเมืองต้าเหลียง ใช่รถม้าของท่านเสนาบดีเอ๋าหรือไม่?"

เอ๋าชิงตกตะลึงจากนั้นเงยหน้าขึ้นด้วยกลิ่นไอแห่งการสังหาร ปล่อยอวิ๋นเลี่ยที่หมดลมหายใจแล้วพุ่งออกจากรถม้าโดยถือดาบล้ำค่าเอาไว้ในมือและทะยานไปทางด้านเสี่ยวเฉียวโดยที่เสี่ยวเฉียวไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะไม่เป็นวิทยายุทธแต่กลับไม่ได้เคลื่อนไหวเลย

ดาบของเอ๋าชิงกำลังจะแทงไปยังเสี่ยวเฉียวดาบอีกเล่มหนึ่งตั้งขึ้นจากด้านหนึ่งขวางดาบของเอ๋าชิงเอาไว้ ดาบทั้งสองเล่มประสานกัน เจ้าห้าใช้แรงตรงข้อมือเล็กน้อยเอ๋าชิงก็ถอยหลังไปสองสามก้าวจากนั้นหยุดชะงักลง

เจ้าใหญ่ได้ขวางเอาไว้ตรงหน้าเสี่ยวเฉียวแล้วมองไปยังเอ๋าชิง

เอ๋าชิงมองเจ้าใหญ่ซึ่งดูท่าทางเหมือนหนานกงเย่อยู่บ้าง เช่นไรก็เป็นลูกชายของเขา

เอ๋าชิงเห็นเงาเส้นหนึ่งของคนพุ่งเข้าไปในรถม้า เดิมทีผู้คนโดยรอบคิดที่จะคุ้มกันเอาไว้ แต่ในรถม้ามีผู้ที่มีกำลังภายในแกร่งกล้าอันล้นเหลือทำให้ผู้คนโดยรอบไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้เลย

เอ๋าชิงหันมองเข้าไปในรถม้า เสี่ยวเฉียวกล่าวว่า: "พวกเราได้รับคำสั่งให้มาที่นี่ จดหมายของท่านแม่หล่ะ?"

เอ๋าชิงตะลึงครู่หนึ่งจากนั้นหยิบจดหมายออกมาจากกายแล้วหันหลังกลับมอบให้เสี่ยวเฉียว เสี่ยวเฉียวมองเจ้าใหญ่แล้วเจ้าใหญ่ก็หยิบมาดู: "สักครู่เจ้าห้าออกมาให้เขาดูเถอะ”

"อืม"

เสียงของเจ้าห้าดังมาจากในรถม้า: “รับไว้เถอะ เป็นของท่านแม่”

“……”

เอ๋าชิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง แม้จะรู้ว่าลูกๆของหนานกงเย่นั้นน่าทึ่งนัก เช่นไรในไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้แคว้นเฟิ่งนั้นได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือไปทั่วใต้หล้าของลูกๆทั้งหลายของหนานกงเย่มาตั้งนานแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีลักษณะเช่นนี้

มีเสียงดังขึ้นมาจากในรถม้าอีกครั้งเป็นของอวิ๋นเลี่ย: “ท่านพ่อ”

เอ๋าชิงตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบไปยังด้านในรถม้าอย่ารวดเร็ว เจ้าห้านั่งอยู่ด้านในและอวิ๋นเลี่ยก็ได้ลุกขึ้นมานั่งแล้ว

เขามองไปยังเอ๋าชิงแล้วกล่าวว่า: "ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรแล้ว?"

"อืม"

ใบหน้าของเอ๋าชิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจแล้วมองไปยังเจ้าห้าซึ่งหน้าตาราวกับหนานกงเย่ด้วยความตะลึงไปเลย: "เจ้าคือ?"

“ข้าคือพี่ห้าของอวิ๋นเยียน” เจ้าห้ากล่าวจบก็ลงไปจากในรถม้า อวิ๋นเลี่ยรู้สึกว่าทั้งกายเต็มไปด้วยพละกำลังจึงพุ่งตามลงจากรถม้าเลยทันที

ลงจากรถแล้วอวิ๋นเลี่ยยังไม่ได้กล่าวสิ่งใดก็เห็นคนสองสามคนนั่งอยู่บนหลังม้า เจ้าห้านั่งบนหลังม้าในทันทีเตรียมพร้อมที่จะจากไป

อวิ๋นเลี่ยลังเลแล้วตะโกนว่า: "รอข้าด้วย"

เจ้าห้าหันกลับมา: "เจ้าจะไปกับพวกข้าหรือ?"

“องค์รัชทายาทกล่าวว่าต้องการแต่งงานกับอวิ๋นเยียนจะต้องผ่านการทดสอบของพวกท่านก่อนจากนั้นก็เป็นท่านอุปราช งั้นข้าก็ต้องอยู่ข้างกายพวกท่านจึงจะทำให้พวกท่านยอมรับข้าได้”

เจ้าห้าเหลือบมองเอ๋าชิง: "แล้วเขาหล่ะ?"