องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 948

เสี่ยวเฉียวอยู่ต่อ ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มดูแลเสี่ยวเฉียว และอามู่ก็พาลูก ๆ มา อามู่มีลูกชายสองคน และพวกเขาก็ดูท่าทางร่าเริง เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นเด็กทั้งสองก็ชอบมาก นางหยิบของสองอย่างไปวางลงบนโต๊ะ แล้วถามพวกเขาว่า：“พวกเจ้าดูสิว่านี่คืออะไร？”

เด็กทั้งสองคนน่ารัก พวกเขาอายุสี่ห้าขวบ จะว่าไปแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร แต่เมื่อเห็นสิ่งของที่ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมไว้ให้พวกเขา พวกเขาก็ยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาและเตรียมที่จะหยิบ

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่มือน้อย ๆ อันขาวนวลและถามว่า：“ทำไมเจ้าถึงหยิบของชิ้นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันคืออะไร？”

เจ้ารองเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋น และรู้ว่าต้องเรียกว่าท่านย่า แต่ท่านย่าไม่ได้อายุมากกว่าท่านแม่ และท่านพ่อก็เรียกท่านย่าว่าท่านแม่ เขาไม่เข้าใจ แต่ก็ชอบท่านย่ามาก และรู้สึกเขินอาย เขาเอามือเล็ก ๆ กลับมาและกล่าวว่า：“ท่านพ่อชอบสมุนไพร และชอบเอาสมุนไพรมาดม อีกทั้งยังบอกว่าเห็นสมุนไพรแล้วคิดถึงท่านย่า ท่านยาเป็นคนอ่อนโยน พอข้าโตขึ้นข้าจะปลูกสมุนไพร และเมื่อเก็บสมุนไพรข้าก็จะคิดถึงท่านย่าและท่านพ่อ”

เจ้ารองดูภูมิใจมาก มองแวบแรกก็รู้ว่าเขาสามารถพูดได้ ฉีเฟยอวิ๋นถูกเขาขบขันแล้ว

หลังจากเฝ้ามองเจ้ารองอยู่สักพัก ฉีเฟยอวิ๋นก็ยื่นมือออกไปบีบแก้มของเจ้ารองและกล่าวว่า：“เช่นนั้นเจ้าอยากจะเรียนเพื่อตรวจรักษาโรคกับท่านย่าหรือไม่？”

“ไม่ ข้าไม่ชอบตรวจรักษาโรค”

เจ้ารองกล่าวอย่างแน่วแน่ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้บังคับ นางหยิบผลไม้มาให้เจ้ารอง：“เอาไปกิน แล้วอย่าก่อความวุ่นวาย ท่านย่าไม่ชอบเด็กที่ก่อความวุ่นวาย”

เจ้ารองดีใจมาก เขาถือของกินแล้วเดินออกไป

อามู่อธิบายว่า：“ปกติแล้วเจ้ารองจะรองจะถูกท่านพ่อตามใจ เขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา ท่านแม่อย่าได้ถือสา

เขาฉลาดมาก และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบสมุนไพร แต่เขาก็ยังพูดเช่นนั้น”

“เขายังเด็กมากขนาดนั้น มีอะไรต้องถือสากัน เขาพูดเหมือนข้าเป็นหญิงชราผู้วิเศษ ข้าจะไม่ปล่อยเด็กไปแม้แต่คนเดียว”

อามู่รีบกล่าวว่า：“ลูกไม่ได้คิดเช่นนั้นนะขอรับ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่เจ้ารองพูดจาตลบตะแลง หากไม่สั่งสอนเขาให้ดี วันหน้าเกรงว่าเขาจะก่อเรื่องวุ่นวาย”

“ต่อไปลูกจะอบรมสั่งสอนเขาให้ดี” อามู่กล่าวอย่างเร่งรีบ

“นั่นเป็นเรื่องของวันข้างหน้า เจ้าไม่ต้องพูดถึง” ฉีเฟยอวิ๋นนมองไปที่เจ้าใหญ่และมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าเขายังคงเงียบไม่พูดไม่จา

“ทำไมเจ้าถึงไม่พูดล่ะ？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม เจ้ามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่งและบอกว่าเขาไม่กล้า

“หลานไม่กล้าพูด ได้ยินท่านแม่บอกว่าท่านย่าเป็นคนดีมาก แต่ดูเหมือนว่าท่านย่าจะไม่ได้อายุมากกว่าท่านแม่ ไม่รู้ว่าป่วยหรือป่วย หรือว่ากินยาอายุวัฒนะ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองเด็กที่อยู่ตรงหน้าและถามว่า：“เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว？”

“สามขวบครึ่ง”

“อายุน้อยขนาดนี้ แต่สามารถพูดเช่นนี้ได้ แสดงว่าเจ้ารู้เรื่องสมุนไพรและการแพทย์”

“รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ปกติแล้วเวลาที่ท่านพ่อตรวจโรคให้ผู้คน ข้าก็จะจดบันทึกอยู่ข้าง ๆ ”

“เจ้าชื่ออะไร？”

“หนานกงเฮ่าหวิน” เฮ่าเหวินกล่าวด้วยความเคารพ

ฉีเฟยอวิ๋นสงสัย：“แล้วเจ้ารองล่ะ？”

“เฮ่าเทียน”

เฮ่าเหวินกล่าว ฉีเฟยอวิ๋นเหม่อลอยและเงยหน้าขึ้นมองเด็กที่กำลังถือของกินอยู่ที่หน้าประตูและกล่าวว่า：“เรียกเฮ่าเทียนเข้ามาให้ข้าดูหน่อย”

อสมู่เรียกเฮ่าเทียนเข้ามาในทันที เฮ่าเทียนกลับมาหาฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นมองดูใบหน้าของเฮ่าเทียนอย่างละเอียดถี่ถ้วนและถามว่า：“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่อยากตรวจรักษาโรค แล้วเจ้าอยากทำอย่างไร？”

“ท่านปู่บอกว่าบุรุษที่ดีต้องมีความมุ่งมั่น ต้องกุมฟ้าดินไว้ในมือ และวางแผนที่จะเผด็จศึกในแนวหลัง เมื่อข้าโตขึ้นข้าอยากเป็นอย่างเช่นท่านปู่ ใต้หล้าเป็นหมากกระดานหนึ่ง ต้องควยคุมดูแลฟ้าดิน！”