บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 31

"เอลิออร์นายแน่มากที่ถามคำถามนี้!"

เรย์ซึ่งเป็นตัวก่อกวนอยู่ตลอดเวลา ไม่สามารถหยุดตัวของเขาเองที่กำลังสั่นได้ ในขณะที่เขามองไปที่เอลิออร์

“ อะแฮ่ม อะแฮ่ม! เอ่อ เอลิออร์ดูเหมือนว่าธุระของเราจะเสร็จแล้วนะ ฉันเริ่มหิวแล้วหล่ะไปหาอะไรกินกันเถอะ”

‘ไปกันเถอะ รีบไปก่อนที่ ฌอน สจ๊วตจะจะแปลงร่าง… ’ เรย์คิดกับตัวเองพรางทำตัวเร่งรีบ

จริง ๆ เอลิออร์เองก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่าง ฌอน สจ๊วต กับ เจน ดันน์ อยู่แล้วหนิ?

เจนฆ่าโรซาลีน แม้ว่าเธอจะเคยเป็นทายาทของครอบครัว ดันน์ ในช่วงเวลานั้น แต่ ฌอน ก็สามารถจับเธอเข้าคุกได้สมความตั้งใจ ในที่สุดเธอก็ออกจากคุกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป

ใคร ๆ ก็รู้ว่า ฌอน สจ๊วต เกลียดเจนดันน์มากแค่ไหน

เอลิออร์ ไวท์ นั้นทั้งเก่งและไหวพริบดีมาก เขาจะโง่ถึงขนาดถามคำถามแบบนั้นออกมาได้ยังไง?!

เอลิออร์ นิ่งไม่ไหวติงมีรอยยิ้มเผยที่ริมฝีปากของเขาขณะที่เขาพูดต่อ“ นายอยากรู้อะไรไหมฌอน?” จู่ ๆ เขาก็ชี้ไปที่ผู้หญิงบนเตียง “ นายอยากรู้ความลับของเธอไหม?”

เขาเป็นหมอที่ค่อนข้างเก่งและมีชื่อเสียง

หากเขาไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ ในระหว่างการตรวจสุขภาพก่อนหน้านี้ เขาก็ควรจะลาออกจากการเป็นแพทย์ซะตั้งแต่วันนี้

ชายข้างเตียงหรี่ตาและมองไปที่เอลิออร์อย่างใจเย็นก่อนพูดเพียงสองคำห้วน ๆ “ ไม่อยาก”

ความลับของผู้หญิงคนนี้? ... แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความลับ แต่เขาก็น่าจะเป็นคนแรกที่รู้ไม่ใช่เอลิออร์ ไวท์!

อารมณ์ของเขาพุ่งพล่านอย่างอธิบายไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้สนิทกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาจริง ๆ หรือ?

“ พวกนายหิวไม่ใช่หรอ ลงไปชั้นล่างแล้วหาอะไรกินซะ”

เขาบอกให้เพื่อนทั้งสองของเขาออกไป ด้วยน้ำเสียงเย็นชา เอลิออร์ กระพริบตาพรางพูด “ เฮ้ สจ๊วต ทำไมนายหยาบคายได้ขนาดนี้? นายกำลังไล่พวกเราออกไปหลังจากพวกเราหมดประโยชน์แล้วอย่างนั้นหรือ?”

“ ไปกันเถอะเอลิออร์” เรย์รีบลากเอลิออร์ออกจากห้อง พร้อมกับดันตัวเขาเข้าไปในลิฟต์

"นายทำอะไรเนี่ย?" เอลิออร์กลอกตาไปที่เรย์ในลิฟต์ “ ถ้านายต้องการออกมา นายก็ออกมาคนเดียวได้ ทำไมนายจะต้องลากฉันออกมาด้วย?”

การที่ เอลิออร์ ตะคอกใส่เขาทำให้ เรย์ เริ่มตะคอกกลับไปเช่นกัน “ เฮ้ ไวท์ นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายกำลังเนรคุณอยู่? ที่ฉันลากนายออกมาเนี่ยมันก็เป็นผลดีกับตัวนายเองนะ”

“เอ่อ ฉันหมายถึงนายบ้าไปแล้วหรืออย่างไร? ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้นต่อหน้า ฌอน สจ๊วตได้? นายกำลังบอกว่าเขาตกหลุมรัก เจน ดันน์นะ!

"นายจะบ้าหรือเปล่า? นั่นคือ ฌอน สจ๊วต! และเจน ดันน์!

“ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นไม่ใช่เรื่องที่นายจะเอามาล้อเล่นได้นะ นั่นมันมีค่าเท่ากับชีวิตที่เสียไปของ โรซาลีน นะ เอลิออร์!

“นายไม่รู้ว่าฌอนเกลียดเจนมากขนาดไหนจริง ๆ หรอ? เขาโยนเธอเข้าคุกแบบไม่ไยดี และ ครอบครัว ดันน์ ไม่แม้แต่จะกล้าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ซักคำเดียว แล้วดู เจน ดันน์ ตอนนี้สิ สภาพเธอดูเหมือนผู้หญิงที่ภาคภูมิใจในตัวเองอย่างที่เธอเคยเป็นเมื่อสามปีก่อนหรอ?”

“ในตอนนั้น คุณหนูดันน์เป็นดั่งดอกกุหลาบที่หยิ่งผยอง เบ่งบานเต็มไปด้วยความมั่นใจ หนุ่มน้อยใหญ่ทุกคนในเดอะบันด์รู้ดีเกี่ยวกับความมั่นใจและแข็งแกร่งของเธอ หนำซ้ำพวกเขายังตกหลุมเสน่ห์ของเธอง่าย ๆ เพียงแค่ได้พูดคุยไม่กี่คำกับคุณหนูดันน์ผู้ยิ่งใหญ่ ... แล้วดูตอนนี้ เจน ดันน์ นั้นต่างจากเจนสมัยก่อนไปหลายระดับเลยนะ

“ พูดตามตรง ถึงแม้ว่าโรซาลีนจะมีสถานะเป็นคนรักของฌอน แม้ว่าเธอจะได้รับการปกป้องดูแลจากฌอน แต่โรซาลีน ซัมเมอร์ ก็ไม่เคยเทียบกับคุณหนู ดันน์ ได้เลย เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน โรซาลีน จะถูกบดบังโดยสิ้นเชิง

“ แต่ดูเธอสิ! ผู้หญิงคนนั้นที่นอนอยู่บนเตียงวันนี้ คุณหนูเจน ดันน์คนนั้นยังอยู่จริง ๆ หรอ? นายไม่แปลกใจที่เห็นเธอสภาพนี้หรอ?

“ ฌอนเป็นคนที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนั้น นายคิดว่าเขาจะรู้สึกอะไรที่พิเศษกับเธอได้อย่างไร?”

เอลิออร์สูดลมหายใจยาว ดวงตาที่ยาวและแคบของเขากลอกไปมาโดยไม่ได้ตั้งใจ…“ นายนี่มันช่างโง่เง่า!”

“ ถ้านายจะพูดอะไรก็ช่วยพูดให้มันดี ๆ หน่อยนายจะมาดูถูกฉันแบบนั้นไม่ได้” เรย์ตัดพ้อเอลิออร์

“ ฉันยกย่องนายโดยเรียกนายว่าคนโง่เง่า อย่างไรหล่ะนั่นยังไม่ดีพออีกหรอ นี่มันพิเศษสุด ๆ เลยนะสำหรับฉัน”

“ นายนี่มัน…ดีกับผีอะไรหล่ะ! ฉันอยากกินผัดเปรี้ยวหวานฝีมือแม่นายจัง”

“ นายนี่มันเลวจริง ๆ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ แล้วนายยังอยากจะลากแม่ของฉันออกจากเตียงเพื่อมาทำอาหารให้นายอ่ะหรอ ฉันไปหากินอะไรข้างทางง่าย ๆ ดีกว่า นายจะกินหรือไม่กินก็แล้วแต่”

"กินซิ!"

แน่นอนว่าไม่มีทางที่นายหนุ่มทั้งสองคนจะลงเอยด้วยการกินอาหารที่ข้างทาง

…

ณ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ชั้น 28

ฌอน สจ๊วต ยืนอยู่ข้างเตียงมองดูผู้หญิงที่กำลังหลับใหลอยู่ผ่านดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยของเขา…ความลับของเธองั้นหรอ?

ความลับของผู้หญิงคนนี้…มันคืออะไรกันนะ?

ทำไม เอลิออร์ ถึงรู้ในขณะที่เขาเองกลับไม่รู้อะไรเลย?

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาลูกน้อง

“ครับ นายท่าน” อูโน่พูดผ่านโทรศัพท์ด้วยความเคารพ