บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 30

เห็นได้ชัดว่า ซัค เป็นนักสู้ที่ดี

เขาหลบหลีกหมัดของฌอนได้อย่างสมบูรณ์แบบ

หลังจากหมัดนั้นฌอนและซัคต่างก็ถอยแยกจากกัน และจ้องมองซึ่งกันและกัน

การแสดงออกของฌอนนั้นเย็นชาและดวงตาของเขาฉายแววอันตรายออกมา แน่นอนเขาบอกได้ว่าซัคไม่จริงจังกับการต่อสู้กับเขา มิฉะนั้นเขาจะไม่หลบหมัดนั้น…ซัค ลูคัส ไม่ใช่คนประเภทที่จะถอยห่างจากการต่อสู้ แต่เขาจะพยายามต่อสู้กลับแทนที่จะหลบหลีกมัน

ทั้งสองคนช่างแตกต่างกัน

ซัค นั้นจมปลักอยู่ในอดีต

“ อยู่ห่าง ๆ เธอ” ฌอนโยนคำพูดเหล่านั้นทิ้งแล้วหันหน้ากลับไปอุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อเขาเดินไปถึงประตูเขาก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง “ ฉันจะให้คำแนะนำแก่นาย เนื่องจากนายเป็นคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน นายจะเข้าใจดีขึ้นว่านายรู้สึกอย่างไรในไม่ช้า” ซัคไม่ต้องการให้ฌอนผิดพลาดอย่างเช่นเขาอีก จนทำให้ตัวเองต้องมาเสียใจไปตลอดชีวิต

ซัค กระพริบตาและซ่อนความเศร้าไว้ในดวงตาของเขา

ชายที่ประตูมีสีหน้าเรียบเฉย “ เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของนาย”

ซัคไม่ใช่คนยุ่งเรื่องของคนอื่น และเขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนั้นหัวใจของเขาก็อ่อนลง “ ฌอน สจ๊วต นายตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว”

ฌอนรู้สึกขบขัน

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขามองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา…เขาตกหลุมรักเธออย่างนั้นหรือ?

ซัคยังสามารถอ่านท่าทางดูถูกของฌอนได้และเขาก็หัวเราะเบา ๆ ... ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขากลายเป็นนักบุญที่แสนใจดีพอที่จะเตือนคู่ต่อสู้ของเขาไม่ให้ทำผิดในความรัก?

“ เฮ้ ฉันจะบอกอะไรให้ คำแนะนำคำสุดท้าย อย่าพูดถึงคำว่า "ขังเธอ" ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นอีกนะ "

ฌอนหยุดเดินกลางคัน แต่วินาทีถัดมาเขาก็เดินออกจากห้องและตรงไปที่ลิฟต์

ซัคดันแว่นขอบทองของเขาขึ้นและลุกขึ้นจัดเสื้อสูทที่เขาสวมใส่อยู่ หลังจากนั้นเขาก็เดินตามฌอนออกไปจากห้องอย่างใจเย็น

…

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 28 พร้อมกับเสียงกริ๊ง

ทันทีที่ประตูเปิดออก ฌอนรีบวางผู้หญิงที่เขากำลังอุ้มลงบนเตียงนุ่ม ๆ ในห้องนอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดเบอร์โทร “ มาที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ชั้น 28 มีผู้หญิงหมดสติอยู่ที่นี่”

ข้อความของเขาเรียบง่ายและห้วนจากนั้นเขาก็วางสายไป

เอลิออร์ตกตะลึงในอีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ แต่ในไม่ช้าเขาก็พึมพำ “ ผู้หญิงหรอ?”

ฌอนพาผู้หญิงคนอื่นไปชั้น 28 อีกแล้วหรอ?

จู่ ๆ เอลิออร์ก็รีบเร่งไม่ใช่เพื่อช่วยชีวิตเธอคนนั้น แต่ต้องซื้อตั๋วแถวหน้าเพื่อเข้าชมการแสดงนี้ คุณชายไวท์ถอดเสื้อกราวน์สีขาวของเขาออกและคว้าเสื้อคลุมข้าง ๆ มาสวมใส่แทน เขาหยิบกุญแจรถของเขาแล้วรีบเร่งออกจากห้องทำงาน

“ นายจะรีบไปไหนหรอ คุณหมอไวท์?”

“ไปดู ผู้หญิง”

“...”

เอลิออร์เร่งไปที่ลานจอดรถพรางเรียก เรย์ เซียร่าด้วยอารมณ์ขันขณะที่เขากำลังเดินไปที่รถ “ ฉันได้ตั๋วเข้าชมการแสดงดี ๆ แล้วสนใจไหม?”

“ ฉันไม่มีเวลาหรอกนะ” เรย์ปฏิเสธโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว

“ ฌอน สจ๊วตเป็นนักแสดงนะ”

“ ที่ไหน” เรย์ที่เพิ่งจะปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจขึ้นมาทันที

ริมฝีปากของ เอลิออร์ เริ่มเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ ที่อีสต์ อ็มเพอเรอร์ชั้น 28”

“ โอ้ ว้าว! มีอะไรให้ดูบ้างอ่ะ? เออเขาไม่เคยให้ใครเข้าไปที่ชั้น 28 หนิ ลืมไปแล้วหรืออย่างไรอย่างงั้นฉันไม่ไปกับนายดีกว่า”

“ มีผู้หญิงหมดสติอยู่ที่ชั้น 28”

“ เดี๋ยวก่อนให้ฉันไปด้วยยย!”

พวกเขาสองคนมีความกระตือรือร้นและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

แม้ว่าพวกเขาจะได้รับโบนัสมากมายตอนสิ้นปี แต่พวกเขาก็ไม่ตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน

ณ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ชั้น 28

ชายคนนั้นยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงเอามือล้วงกระเป๋าและดวงตาของเขาก็ลดลงขณะที่เขามองไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่เล็กและบอบบางที่แทบจะเล็กกว่าฝ่ามือของเขาซะด้วยซ้ำ

เมื่อไหร่…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ใบหน้าของเธอผอมลงมากขนาดนี้?

เบ้าตาของเธอลึกลง ใบหน้าของเธอซีดเผือด ริมฝีปากของเธอแห้งและแตก…เกิดอะไรขึ้นกับ เจน ดันน์ ที่เคยสดใสเบ่งบานราวกับดอกกุหลาบ? เธอคนนั้นหายไปไหน?