บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 29

คุณชายลูคัสหันกลับมาและผลักเจนออกไปแทบจะทันที เธอลืมตาขึ้นและกระพริบตา “ คุณลูคัส? ทำไม…คุณถึงพาฉันออกมาที่นี่หรอคะ?”

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในอีกห้องที่ได้รับการจัดตกแต่งให้คล้ายกับห้องก่อนหน้านี้มาก

เธอเป็นใคร? เพียงแค่อดีตนักโทษที่ต้องการหลีกหนีจากปัญหาให้มากที่สุด

โดยสัญชาตญาณเจนต้องการที่จะหลบเลี่ยงใครหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอไม่สบายใจหรือมีปัญหา…เธอไม่มีสิ่งใดที่มีคุณค่า หรือเธอไม่มีอะไรที่เธอสามารถจะเสียได้อีกต่อไปแล้ว

ด้วยสัญชาตญาณเธอ เธอพูดอย่างเร่งรีบว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายลูคัส ฉันจะรีบออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

ถึงแม้ว่าเธออยากจะออกไป แต่ขาของเธอกลับไม่สามารถขยับได้ ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่อยากที่จะทิ้งบุคคลที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อเธอในอนาคตได้ เป็นผลให้เธอเดินอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เธออยู่ในท่าทางที่ดูตลกมาก ๆ สำหรับคุณชายลูคัส

เจนพยายามจะไปที่ประตูด้วยท่าทางที่ตลก คุณชายลูคัสสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา ดวงตาสีน้ำตาลที่อยู่หลังแว่นขอบทองของเขายิ้มขณะที่เขามองดูเธอเดินไปที่ประตู เขาไม่ได้พยายามที่จะหยุดหรือห้ามเธอ ราวกับว่าเขายินดีที่จะให้เธอทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจและความพึงพอใจของเธอ

เมื่อเจนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอออกแรงกดที่แขนของเธอเพื่อเปิดประตูออก แสงข้างนอกส่องผ่านช่องว่างระหว่างประตูเข้ามาในห้อง และห้องที่ไม่ได้ใช้งานนี้มีเพียงแสงสลัว ๆ และมืดกว่าห้องอื่น ๆ ดังนั้นแสงจากภายนอกที่สว่างกว่าภายในห้องนี้ก็ทำให้เธอแสบตาไปชั่วขณะ เธอจึงหลับตาลง …

"อา!"

ในขณะที่เธอหลับตาอยู่นั้นโลกก็กลับตาลปัตร มีคนคว้าข้อมือของเธอและกระชากเธอด้วยความรุนแรง เขาไม่ได้ใช้กำลังกับเธอมากไป แต่ด้วยแรงนั้นและร่างกายที่อ่อนแอพร้อมกับขาที่ไม่ค่อยจะดีของเธอส่งผลใหนเธอล้มลงกับพื้นอันเป็นผลมาจากการถูกลากจูงครั้งนั้น

เมื่อเธอกลับมามีสติอีกครั้ง เจนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นใบหน้าที่มีลักษณะขุ่นเคืองอยู่ เธอมองเห็นไม่ค่อยชัดเจนนัก เนื่องจากแสงไฟที่สาดแสงอยู่ ณ ขณะนั้น

มือนั้นเอื้อมมาที่ใบหน้าของเธอ

"เธอกำลังจะทำอะไร?!"

เธอพยายามบ่ายเบี่ยงเขา

“ อย่าขยับ” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนและสุภาพเหมือนเช่นเคย คุณชายลูคัสออกคำสั่งกับเธอ

เจนหน้าซีดขึ้นเล็กน้อย สามปีที่เธออยู่ในคุกได้เปลี่ยนเธอจากคุณหนูดันน์ ผู้เย่อหยิ่ง ให้กลายเป็นสิ่งที่น่าน่าสมเพชเช่นนี้ น้ำเสียงของคุณชายลูคัสนั้นช่างอ่อนโยนเหลือเกิน แต่เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงความโหดร้ายอันเยือกเย็นในความอ่อนโยนนั้นเช่นกัน ... เขาก็เหมือนกับ ฌอน สจ๊วต!

ฌอน สจ๊วต…ฌอน สจ๊วต…ฌอน…ผู้ชายคนนี้เป็นคนประเภทเดียวกับฌอนเขาจะทำร้ายเธอ! ดวงตาของเจนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว และเธอพยายามหลบเลี่ยงการสัมผัสของเขา

มีเสียงพูดเข้ามาในหูของเธอ

"คุณกำลังไม่เชื่อฟังฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันเกลียดของเล่นที่ไม่ยอมเชื่อฟังที่สุด"

ร่างกายของเจนสะดุ้งและเลือดของเธอก็เริ่มสูบฉีดไปทั่วใบหน้า ห้องนั้นมีเพียงแสงที่สลัว ๆ และมืดเธอจึงแทบมองไม่เห็นคนที่อยู่เบื้องหน้า …

เอ๊ะ คุณชายลูคัสหรือเปล่านะ? หรือจะเป็น ฌอน สจ๊วต? คุณชายลูคัส? หรือฌอนกันนะ?

ใครกัน? เขาคือใครกันนะ?

จิตใจของเธอเริ่มสับสนวุ่นวาย การหายใจของเธอเร็วขึ้น ชื่อสองชื่อหมุนวนอยู่ในหัวของเธออย่างรวดเร็ว: คุณชายลูคัส คุณชายฌอน สจ๊วต คุณชายลูคัส คุณชายฌอน สจ๊วต

"ของเล่นที่ไม่เชื่อฟัง ควรจะถูกขังไว้และได้รับบทเรียน"

เสียงนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง

ร่างกายของเจนสั่นเล็กน้อย เธอตัวแข็งทื่อไม่ขยับแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความกลัว ความหวาดกลัวฉายขึ้นในแววตาของเธอ… 'ฌอน สจ๊วต! อย่าขังฉันนะ! '

"อ๊ะ! อย่านะ อย่าขังฉัน อย่าอย่าขังฉัน อย่าขังฉัน!"

คำว่า "ฌอน สจ๊วต" และ "ขังเธอไว้" ก็เพียงพอที่จะสามารถทำให้เธอเสียสติ

"ฉันขอร้องเถอะ ฉันขอโทษได้โปรดอภัยให้ฉัน อย่าขัง ฉันขอร้อง คุณอย่าขังฉัน! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ไม่แน่ ๆ ไม่ ไม่ ฉันจะไม่ทำมันอีก! "

การทำไม้ทำมือกลางอากาศอย่างบ้าคลั่งของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ทำให้คุณชายลูคัสแปลกประหลาดใจ เขาเป็นผู้ชายตัวสูงและสามารถจับแขนที่กำลังสะบัดไปมาของเธอได้อย่างง่ายดาย เขาตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

"เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ?!"

"ไปให้พ้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ มันเป็นความผิดของฉัน ความผิดของฉัน ความผิดของฉัน ความผิดของฉัน เป็นความผิดทั้งหมดของฉัน …

คุณชายลูคัสไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน สวิตช์ไฟอยู่ที่ผนังใกล้ ๆ กับเขา เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดมัน แสงไฟทั้งห้องจึงสว่างขึ้นบ้างเล็กน้อย

ตอนนี้เขาเริ่มหงุดหงิด จับแขนทั้งสองข้างของเจนด้วยมือข้างเดียวของเขาและมืออีกข้างหนึ่งจับที่คางของเจน “ เฮ้ เธอหยุดทำให้ฉันหงุดหงิดได้หรือยัง? ยัยบ้า…”

"ห๊า ~" จู่ ๆ เสียงของคุณชายลูคัสก็ขาดหายไปในลำคอ และดวงตาตรงของคนที่อยู่ตรงหน้าของเขาก็ทำให้เขาหายใจอย่างติดขัด

การแสดงออกที่บ้าคลั่งดวงตาที่ว่างเปล่านี้ ... เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้กันแน่?!

มีประกายสดใสฉายในดวงตาของคุณชายลูคัส เขาเป็นคนที่เฉลียวฉลาด ถึงแม้พวกเขาทั้งสองจะไม่รู้จักกันมาก่อนเขาใช้เวลาเพียงชั่วครู่ ในการสรุปว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนอื่นอยู่

การแสดงออกของเขาเริ่มเปลี่ยนไป จากนั้นคุณชายลูคัสก็ยอมถอยออกจากเธออย่างเงียบ ๆ ในช่วงเวลาเช่นนี้ผู้ชายอย่างเขาไม่สามารถจะตบหน้าผู้หญิงบ้า ๆ คนนี้เพื่อปลุกให้เธอหายคลั่ง หรือเขาควรจะทำนะ?

แนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดในตอนนี้คืออยู่ห่าง ๆ จากเธอ และรอให้เธอเรียกสติของตัวเองกลับมา

บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบมาก มีเพียงเสียงเดียวคือเสียงของผู้หญิงคนนั้นกำลังพึมพำอยู่

คุณชายลูคัสมองไปที่เจนอย่างนิ่ง ๆ เสียงบ่นของเธอค่อย ๆ ดังขึ้น ๆ แต่ไม่ถึงกับบ่อยนัก เมื่อในที่สุดเธอก็เงียบสงบลง คุณชายลูคัสก็เดินตรงไปหาเธอบนพื้นที่เย็นเฉียบและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เขายื่นมือไปหาเธอ และเจนก็หันหน้าหนีโดยสัญชาตญาณของเธอ

เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ “ หายบ้าแล้วหรอ?”

เจนรู้สึกตกใจอยู่บ้าง…แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอกลับหัวเราะขึ้นมา

“ ขอโทษนะคะ คุณชายลูคัส ฉันคิดว่าวันนี้ฉัน…อาจจะรู้สึกไม่ค่อยดีนักฉันขอโทษที่ทำให้ท่านตกใจนะคะ คุณชายลูคัส”

คุณชายลูคัสกลั้นหัวเราะ วินาทีต่อมาเจนรู้สึกอบอุ่นที่หน้าผากและได้ยินคุณชายลูคัสพูดว่า "อย่าพยายามหลบเลี่ยงฉันอีกนะ ฉันแค่อยากจะถามคุณว่า คุณมีแผลเป็นที่หน้าผากได้นี้อย่างไร?" เขาพาเธอออกจากห้องนั้นเพื่อที่เขาจะได้มองดูรอยแผลเป็นนี้อย่างชัดเจน

ฮะ?

"ฉันขอโทษ ริแอน ฉันรักคุณนะ ริแอน"

เจนเข้าใจ ผู้ชายคนนี้เขาพูดแบบนี้เพียงเพราะเธอมีแผลเป็นที่หน้าผากเหมือนกับผู้หญิงที่เขารัก ตอนนี้เธอกำลังพาเขากลับไปหาผู้หญิงที่เขารัก ผู้หญิงที่ชื่อ ริแอน ผู้หญิงที่เขาไม่สามารถขอโทษและสารภาพรักเป็นการส่วนตัวได้อีกต่อไปแล้ว

“ คุณชายลู…”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบคำนั้น เสียงที่เยือกเย็นก็ดังขึ้นมาจากทางประตูทางเข้า “ ซัค ลูคัสปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ”

เจนมองไปที่ประตูและใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดแทบจะทันที!

ซัคลูคัสคนที่เจนรู้จักในนามของท่านประธานลูคัสรู้สึกได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาตัวสั่นขนาดไหน เขาหรี่ตาและมองไปที่ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ ~ คุณนั่นเอง!" 'คุณนั่นเองหรอที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้กลัวจนแทบจะเสียสติ'

ร่างสูงโปร่งของฌอนยืนอยู่ที่ประตูมี ความเย็นยะเยือกปกคลุมไปทั่ว ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องไปที่เจนซึ่งอยู่ข้าง ๆ ซัค ลูคัส

"มานี่"

เลือดของเจนสูบฉีดไปทั่วทั้งใบหน้าของเธอ และมีความหวาดกลัวเผยให้เห็นอยู่บนสีหน้าของเธออย่างชัดเจน เธอรู้สึกราวกับว่าขาทั้งสองข้างของเธอกลายเป็นวุ้นไปแล้ว

ฌอนหรี่ตาลงเสียงของเขาลดต่ำลง จนทำให้รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องนี้ได้ต่ำกว่าศูนย์ไปซะแล้ว "ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีวันเรียนรู้จากบทเรียนที่เธอได้รับ"

คำพูดของเขาพุ่งเข้าใส่เจนราวกับสายฟ้าฟาด ทั้งร่างของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่เธอก็ยกเท้าขึ้นและ …

ทันใดนั้นมือหนึ่งก็คว้าเธอไว้ ซัคมองฌอนด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่งและพูดว่า "เธอไม่มีเวลาให้นายหรอก ไม่เห็นเหรอ ฌอน สจ๊วต เธอคอยดูแลฉันอยู่"

แกร๊ก!

มีเสียงเหมือนการหักของข้อนิ้วมือ และในดวงตาสีดำของฌอนเสมือนมีพายุกระหน่ำอยู่ การจ้องมองเหมือนเหยี่ยวของเขามองข้ามซัคไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เจน เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปหาเจน

"มันคือใคร? ทำไมเธอถึงกล้าที่จะยั่วยวนผู้ชายคนอื่น?” ชายคนนั้นถามแต่ละคำถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ หรือเธออยากจะกลับไปอยู่ที่คุกนั้นใช่ไหม?”

คุก!

ไม่…ไม่นะ!

มือของเธอสั่นสะท้านขณะที่เธอส่ายหัวอย่างหวาดกลัว ไม่ เธอไม่ต้องการอย่างนั้น เธอไม่สามารถกลับไปที่นั่นได้ เธอต้องการไปเอ๋อไห่ เธอต้องการชดใช้หนี้ของเธอ! “ ไม่…”

ทันทีที่เธอกรีดร้องด้วยเสียงอันเกรี้ยวกราดของเธอ การมองเห็นของเธอก็กลายเป็นสีดำและร่างของเธอก็ทรุดลงไปกองกับพื้น

"นายบ้าไปแล้วหรอ?!"

"ออกไปให้พ้น!"

สองเสียงพูดพร้อมกันและสองมือก็เอื้อมไปหาร่างที่ไม่เคลื่อนไหวของเจนในเวลาเดียวกัน

"ออกไป!" ฌอนจับร่างของผู้หญิงคนนั้นและกอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา ในเวลาเดียวกันเขาก็เหวี่ยงหมัดใส่ ซัค ลูคัส อย่างไร้ความปราณี