บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 32

“ตุบ!”

นั่นคือเสียงหัวเข่าของเธอกระแทกพื้น!

"คุณชายสจ๊วต ฉันจะชดใช้เงินห้าล้าน และไม่น้อยไปกว่านั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะทำงานให้หนักที่สุด โปรดเชื่อฉันด้วย ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย”

เงินห้าล้านเป็นเพียงเศษเงินบนบาร์ที่เขาวางไว้เพื่อทรมานเธอ มันเป็นวิธีที่เขาทำให้เธออับอายและแก้แค้นเธอ ... หากการเชื่อฟังจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหากสามารถบรรเทาความโกรธของเขาเธอก็ยินดีที่จะทำทุกอย่าง

อิสรภาพของเธอมีค่าใช้จ่ายห้าล้านเหรียญเองหรอ?

ความโกรธที่แผดเผาในหัวใจของฌอนยิ่งมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ!

แม้เขาจะไม่ได้สังเกตว่าเขามองเจนด้วยความเจ็บปวดในสายตาของเขาอย่างไร!

ผู้หญิงอะไร!

ช่างเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอน่าสมเพชต่ำต้อยน่าสงสาร…คำพูดเหล่านั้นใช้กับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไร

เธอกำลังคุกเข่า?

เธอกำลังคุกเข่า!

เธอคุกเข่าจริง ๆ!

“หัวเข่าของเธอราคาถูกขนาดนั้นเลยหรอ?”

ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า! เจนตาเบิกกว้าง เธอไม่กล้าที่จะกระพริบตาเพราะเธอกังวลว่าถ้าทำแม้แต่ครั้งเดียวน้ำตาของเธอจะร่วงหล่น

เธอกลัวการถูกทุบตี

ไม่ใช่เพราะเธอกลัวความเจ็บปวด เธอไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความเย่อหยิ่งของเธอที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเธอถูกทุบตี!

‘คุณรู้ไหม ฌอน? ฉันไม่กล้าที่จะหลั่งน้ำตาในคุกนั้น เพราะฉันจะต้องถูกทุบตีทุกครั้งที่ทำ

‘รู้ไหม? เจน ดันน์ เลิกเป็น คุณหนูเจน ดันน์ไปนานแล้ว

‘รู้ไหม? เมื่อฉันต้องนอนล่ามโซ่กับโถชักโครก เมื่อทุกคนหัวเราะเยาะฉันครั้งหนึ่งฉันเคยเชื่อว่าฉันไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป ฉันคิดว่าฉันเป็นสัตว์นะ สุนัข! หมู!'

“ ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เจน ดันน์ เธอจะละทิ้งศักดิ์ศรีของเธอไปจริง ๆ หรือ?” ชายคนนั้นเย็นชา เขาไม่เคยแสดงความคิดที่แท้จริงออกมาภายนอก และไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่มีใครสามารถเห็นความเจ็บปวดและความโกรธที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสียงเย็นชาของเขา แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยจะสังเกตเห็น

มือของเจนสั่นระริกขณะกดลงกับพื้น ...

ศักดิ์ศรี? ศักดิ์ศรีของเธอคืออะไร?

เธอเสียมันไปนานแล้วในช่วงสามปีนั้นในคุก

ดวงตาของเธอร้อนผ่าวจนรู้สึกเจ็บ หญิงสาวพูดข้าง ๆ หู เธอชื่อลูก้า และเธอก็พูดว่า "ไปเลยเจน ร้องไห้ให้สุด" ฉันเจ็บมากที่เห็นคุณเป็นแบบนี้ ฉันจะเฝ้าประตูให้คุณเพื่อที่พวกเขาจะไม่เห็นคุณ คุณสามารถร้องไห้ออกมาได้เลยเต็มที่

เธอจึงได้ร้องไห้ออกมา

เด็กหญิงลูก้าตัวน้อยถูกจับตัวเพราะเข้ามายุ่งเรื่องของเจน และเธอยังถูกทุบตีข้าง ๆ เจน

‘ฌอน ฉันเสียสิทธิ์แม้กระทั่งการที่จะได้ร้องไห้‘

‘ศักดิ์ศรีที่คุณพูดถึงคืออะไร?’

“ ฉัน…ไม่ใช่เจน ดันน์ ที่คุณรู้จักอีกต่อไป” ผู้หญิงคนนั้นบอกฌอนด้วยเสียงแหบ ๆ ของเธอ

ในขณะนั้นแม้แต่ฌอนที่ปกติไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์ใด ๆ ก็ยังต้องเบิกตากว้างสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ขณะที่เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่บนพื้น!

เธอ…พูดมันออกมาจริง ๆ!

เธอ…เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ!

โลกรอบ ๆ ตัวเขาเงียบไปทันที

เหมือนมีพายุที่หมุนแบบแปลก ๆ เกิดขึ้นภายในห้อง ... จากนั้นทันใดนั้นเอง—⁠!

ริมฝีปากบางของชายคนนั้นค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา “ ตั้งแต่คุณพูดแบบนั้นออกมา ได้สิ คุณหนูดันน์ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเคารพความปรารถนาของเธอ นับจากนี้ไป "ทำงานที่นี่ให้เต็มที่" คุณหนูดันน์ "

เจนหัวเราะอย่างอนาถและไร้เสียง

เธอลดสายตาลง ไม่มีใครทั้งนั้นที่จะได้รับอนุญาตให้เห็นความเศร้าโศกในดวงตาของเธอ

‘ทำไมนายถึงก่อกวนอยู่ตลอด ฌอน?

‘นายเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ?

‘ร่างกายฉันแหลกสลายวิญญาณของฉันแตกออกเป็นชิ้น ๆ …นายเหลืออะไรให้ฉันอีกบ้าง? ฉันควรจะใช้อะไรเพื่อรักษาหัวใจที่เคยมีความภาคภูมิใจในตัวเอง?

‘จะรำคาญทำไม ... ทำตัวเหมือนไม่รู้เรื่อง?

‘นายเป็นคนสั่งให้พวกเขาทำกับฉันแบบนี้ นายไม่รู้ทั้งหมดนั่นจริงหรอ?

‘แล้วทำไมนายถึงขอให้ฉันเป็น เจน ดันน์ คนเดียวกับฉันเมื่อสามปีก่อนล่ะ? ทำไมนายถึงอยากให้ฉันภูมิใจและมั่นใจขนาดนี้! ’

ที่จริงแล้ว… อโลร่า รู้ว่าทำไม แต่เธอไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน

การที่เธอปฏิบัติต่อเจนแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นราวกับว่าเธอสามารถที่จะรักษาตัวเองในอดีตให้มันดีขึ้นได้

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปทานที่โรงอาหารของ บริษัท ”

“เธอ…” ผู้หญิงคนนี้ช่างดื้อมาก!

อโลร่าส่ายหัว ทุกคนบอกว่าเจนนั้นต่ำต้อยและเสียสละตลอด แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่เห็นความภาคภูมิใจความมีทิฐิในความต่ำต้อยของเธอเลยนะ

“ในอดีตเธอเคยเป็นคนที่หยิ่งทะนง และมั่นใจในตัวเองจริง ๆ ใช่ไหม?” อโลร่า ถามอย่างไม่ใส่ใจ

เจนตัวสั่น และหลังจากที่เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ในความรู้สึกของเธอนั้นมันยาวนานเหมือนศตวรรษ ในที่สุดเธอก็ขยับริมฝีปากของเธอช้า ๆ “ ที่ผ่านมา เหอะ ๆ …มันให้ความรู้สึกเหมือนนั่นเป็นอีกชีวิตของฉันไปแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนนะ เช็คเงินสดนี้สำหรับเธอ” อโลร่าให้เจนตรวจ “จากคุณชายลูคัสหน่ะ”

"ทำไมมากมายขนาดนี้?" เจนตกใจมากที่เห็นตัวเลขบนเช็ค

อโลร่า ยิ้ม "ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ บอกฉันทีเจนเธอทำอะไรกับคุณชายลูคัส? เธอไปออดอ้อนเขาอิท่าไหน ดูแลเขาดีถึงขั้นไหน ถึงทำให้เขาใจกว้างได้ขนาดนี้” เขาให้เงินเธอมากถึงห้าแสน!

ไม่เคยมีใครให้ทริปพนักงานเยอะขนาดนี้มาก่อนที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์

ยังคงเป็นเรื่องที่งุนงง สำหรับเจน ดันน์ …?

อโลร่ามองไปที่เจนอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเธออยากที่จะดูถูกเจน แต่นี่คือสิ่งที่คนทั้งโลกตัดสินเจนได้จากภาพลักษณ์ของเจน

ซัค ลูคัส มีความสามารถ หล่อเหลา และโดดเด่นในทุก ๆ ด้าน ที่เมืองเอสนี้ ที่นี่เขาและฌอน สจ๊วตเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในวงการ

“อโลร่า เอ่อ โปรดใส่เงินจำนวณนี้ลงในบัญชีของฉันทีนะคะ” เจนคืนเช็คให้อโลร่า “มีงานอะไรที่ฉัน

พอจะทำได้อักไหมคะ?”

"เธอ!" เฮ้อ…

ณ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติ ชั้น 28

ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกเต็มบานมองไปที่หอโทรทัศน์โอเรียนทัลเพิร์ลใกล้ ๆ โดยไม่พูดอะไร บุหรี่ที่เขาถือไว้ในนิ้วอันเรียวยาวของเขาไหม้ไปจนเกือบสุด และในที่สุดไฟก็มอดไหม้บุหรี่ของเขาจนสุดและลวกมือของเขา ชายคนนั้นคิ้วกระตุก และเขาก็โยนบุหรี่ที่ถืออยู่ทิ้งไป

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา “ จองตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้ฉันที…ใช่ พรุ่งนี้เช้า”

หลังจากที่เขาวางสายชายคนนั้นก็เม้มริมฝีปากบางและหลับตาลงอย่างสงบ ...