องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน นิยาย บท 11

เมื่อเห็นการจ้องมองที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อคนของฉินหง ฉินเหยี่ยนก็แอบหัวเราะในใจและรอชมละครฉากเดือด

ฉินหงจ้องมองไปที่ฉินซูและถามอีกครั้ง “บอกมา เจ้าทำอะไรกับชิงเหยา?”

ฉินซูวางเอามือไพล่หลังแล้วตอบอย่างมิใส่ใจ "ในเมื่อเจ้าต้องการรู้ เหตุใดมิลองเดาดูเล่า!”

“เจ้า… ข้า...”

ฉินหงกำหมัดแน่นพร้อมจะลงมือ

ฉินอี้ที่อยู่ด้านข้างรีบหยุดเขาไว้และแนะนำ “เสด็จพี่สาม เสด็จพี่องค์รัชทายาทจะทำอะไรที่มิเหมาะสมกับคนรักของท่านได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่ามู่หรงฟู่ต้องการหว่านความขัดแย้งท่าน อย่าตกหลุมพรางแผนการเขาสิ!"

“หากมู่หรงฟู่กำลังหว่านความขัดแย้งจริง ๆ เหตุใดฉิน… องค์รัชทายาทฉินมิให้คำอธิบายเล่า?”

เดิมทีฉินหงต้องการเรียกเขาด้วยชื่อจริง แต่หลังจากที่เห็นหลินซีขยิบตาให้เขา เขาก็เปลี่ยนใจ

ในพระตำหนักจินหลวน ต่อหน้าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ของราชสำนัก การเรียกองค์ชายด้วยพระนามนั้นถือเป็นอาชญากรรมอย่างยิ่ง

หากฉินซูเข้าใจจุดนี้ ตนคงมิสามารถรับผลที่ตามมาได้ คงต้องจบเห่เป็นแน่

ฉินอี้อธิบายว่า "เสด็จพี่องค์รัชทายาทคงคร้านเกินจะอธิบาย ยามนี้เป่ยเยี่ยนล้มเหลวในการขอเมืองชิ่งโจวคืน จึงใช้กลยุทธ์สร้างความแตกแยกเพื่อหว่านความขัดแย้งระหว่างพี่น้องเรา เขาต้องการให้เราต่อสู้กันเอง เสด็จพี่สาม ชัดเจนปานนี้ ท่านคงมองออกใช่หรือไม่?”

“ดี เจ้าแปด ตอนนี้ข้าจะเชื่อเจ้า แต่ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดแน่”

ฉินหงพูดจบก็หันไปจ้องมองฉินซู

ฉินซูยิ้มอย่างมิใส่ใจ แล้วหันไปมองที่มู่หรงฟู่และถามด้วยความสนใจ “มู่หรงฟู่ เจ้าบอกว่าบุตรีของใต้เท้าหลินอยู่ในตำหนักบูรพาของข้านานกว่าครึ่งชั่วยาม เจ้าได้ยินข่าวนี้จากผู้ใด?”

“หึ ข้าได้ยินจากผู้ใดน่ะรึ ดูเหมือนท่านจะเลี่ยงประเด็นแล้ว ประเด็นคือท่านทำอะไรกับนางเล่า?”

ฉินอี้ตะโกนด้วยความโกรธ "มู่หรงฟู่ พอได้แล้ว เจ้ายังจะใส่ร้ายเสด็จพี่องค์รัชทายาทของข้าอีกรึ?"

มู่หรงฟู่ตะคอกเบา ๆ "หึ สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง ใส่ร้ายที่ใดกัน!"

ฉินอี้ถ่มน้ำลายอย่างแรงและพูดด้วยความโกรธ “ถุย แม้แต่พวกเราพี่น้องยังมิรู้เรื่องนี้ องค์ชายแห่งเป่ยเยี่ยนจะรู้ดีมากกว่าเราไปได้อย่างไร?”

ฉินซูยิ้มอย่างเย็นชาและเดินไปหามู่หรงฟู่ด้วยย่างก้าวอันหนักแน่น

หัวใจของมู่หรงฟู่เต้นผิดจังหวะอย่างอธิบายมิได้ เขาถอยหลังไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ และถามด้วยสายตาที่ระแวดระวัง “ท่านจะทำอะไร?”

“ตัวข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง ผู้ใดเป็นคนบอกเจ้าว่า หลิงชิงเหยาอยู่ในตำหนักของข้ามากกว่าครึ่งชั่วยาม?”

เสียงของฉินซูเย็นชา และเจือไปด้วยเจตนาสังหาร

มู่หรงฟู่นึกถึงตอนที่ฉินซูตบตนเมื่อวานนี้ก็พลันรู้สึกหวาดกลัวในทันที เขารีบไปหลบอยู่ด้านหลังเฉิงจืออี้

เฉิงจืออี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน ท่านจะทำอะไร ที่นี่คือราชสำนักต้าเหยียนของท่าน การทะเลาะวิวาทใด ๆ ที่นี่อาจจะส่งผลต่อชื่อเสียงของพวกท่าน”

“หึ มู่หรงฟู่มุ่งร้ายป้ายสีข้า หากวันนี้เขามิชี้แจงให้ชัดเจนจะต้องถูกโบย คราวนี้ข้ามิปรานีแน่!”

“ท่าน...” เฉิงจืออี้โกรธจัด เขาประสานมือคำนับไปทางฉินอู๋ต้าวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร “องค์จักรพรรดิต้าเหยียน องค์รัชทายาทของพระองค์ตั้งใจที่จะใช้ความรุนแรง พระองค์จะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้หรือ?”

ฉินอู๋ต้าวพิงบัลลังก์มังกร และพูดเบา ๆ “เจ้าขอให้องค์ชายของเจ้าชี้แจงให้ชัดเจนก็สิ้นเรื่องมิใช่รึ? หากชี้แจงให้ชัดเจนมิได้ เช่นนั้น อย่าได้พูดว่าองค์รัชทายาทต้องการจะโบยเขา เพราะมุ่งร้ายป้ายสีองค์รัชทายาทต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ ข้าเองก็จะมิยอมยกโทษให้ง่าย ๆ แน่”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ มู่หรงฟู่ก็แอบบ่นในใจมิหยุด

นี่เป็นการหาเรื่องฉินซูแถมยังทำให้ตัวเองเดือดร้อนเห็น ๆ

ฉินเหยี่ยนที่อยู่ด้านข้างมิสามารถนั่งดูดายได้ในขณะนี้

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมู่หรงฟู่จะต้องเปิดเผยตัวเองอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็รีบแก้ไขเรื่องต่าง ๆ ให้ราบรื่นขึ้น “เสด็จพ่อ องค์จักรพรรดิ มู่หรงฟู่คงเคยได้ยินข่าวลือข้างนอกมาบ้าง นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดเขาจึงถามเช่นนี้ เนื่องจากเป็นเรื่องเข้าใจผิด ก็ควรปล่อยไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นจะดูเหมือนพวกเราต้าเหยียนดูเป็นคนใจแคบเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินซูหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วถามว่า “เจ้าหก เจ้าดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนมู่หรงฟู่นัก คนที่บอกข่าวนี้ให้มู่หรงฟู่ หรือว่าจะเป็นเจ้า?"

“มิใช่ข้า ข้ามิได้ทำเช่นนั้น อย่าพูดมั่ว ๆ สิ!”

ฉินเหยี่ยนปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อถึงหน้าประตูจวนตระกูลหลิน ก็บังเอิญเห็นหลินชิงเหยาออกมาพอดี

ในขณะนี้ นางแต่งกายด้วยกระโปรงจีบสีเขียวอ่อน เข็มขัดขับเน้นเอวเรียวเล็กของนาง ดูละเอียดอ่อนและสง่างามยิ่ง

พวงแก้มแต่งแต้มด้วยสีแดงบาง ๆ ทำให้ใบหน้าที่ชุ่มชื้นของนางยิ่งดูนุ่มนวล ชวนให้นึกถึงดอกบัวที่โผล่จากน้ำ ช่างงดงามนัก

เมื่อเห็นฉินหงใบหน้าของหลินชิงเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางถามด้วยความรู้สึกผิด “ฉี... ท่านอ๋องฉี ท่านเสด็จมาทำอันใดหรือเพคะ?”

ใบหน้าของฉินหงกลายเป็นน่าเกลียดทันทีและถามด้วยความฉุนเฉียว “เหตุใดเล่า? ตอนนี้ตัวข้ามาหาเจ้ามิได้แล้วรึ? เจ้าหมายความเยี่ยงนี้ใช่หรือไม่?”

“ท่านอ๋อง ชิงเหยามิได้หมายความเช่นนั้นแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ นางเพียงดีใจเกินไปที่ท่านเสด็จมา”

ในขณะที่หลินซีอธิบายก็พลางรีบขยิบตาให้หลินชิงเหยา

นางกัดริมฝีปากสีแดงของเขาเบา ๆ โค้งคำนับแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้หมายความเยี่ยงนั้น ท่านทรงเข้าใจผิดแล้วเพคะ”

“ได้ เช่นนั้นตัวข้าขอถามเจ้า เมื่อวานนี้เจ้าหลอกลวงข้าด้วยเหตุใด? เจ้าอยู่ในตำหนักบูรพาเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วยาม เหตุใดเจ้าต้องปกปิดข้า? รีบบอกข้ามา!”

ฉินหงจ้องไปที่หลินชิงเหยาโดยหวังในใจว่านางจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ตน

โดยมิคาดคิดหลินชิงเหยาเพียงกัดริมฝีปากสีแดงของนางแน่น และก้มหน้าลงมิพูดอะไร

หลินซีกังวลมากจนนางกระทืบเท้าและเร่งเร้า “ชิงเหยา รีบอธิบายให้ท่านอ๋องฉีฟัง เร็วเข้าสิ รีบบอกท่านอ๋องว่าเมื่อวานนี้เจ้ามิได้ไปที่ตำหนักบูรพา เร็ว ๆ สิ!"

หลินชิงเหยาหายใจเข้าลึก ๆ มองตรงไปที่ฉินหงแล้วพูดว่า “ใช่ เมื่อวานหม่อมฉันอยู่ในตำหนักบูรพานานกว่าครึ่งชั่วยาม อย่างที่ท่านคิด ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้วและหม่อมฉันทำด้วยความสมัครใจ ท่านพอใจในสิ่งที่หม่อมฉันพูดแล้วหรือไม่?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาฉินหงและหลินซีก็ตกตะลึง!

เมื่อตั้งสติได้แล้วฉินหงก็โกรธมาก

ด้วยเสียง "ชักดาบ" เขาดึงดาบออกมาจากมือขององครักษ์

จากนั้นเขาก็ยกมันขึ้นและฟาดลงอย่างแรง!