NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 35

บทที่ 35 หลิวเฉียวเฉียวผู้ทรยศ

หลังจากเจ้าหัวแบนพาถังหยู่ซวนออกไป ก็เหลือแต่หลี่ฝางและหลินชิงชิง

“พี่ชิงชิง พี่มั่นใจหรือเปล่า？” หลี่ฝางมองไปที่หลินชิงชิง แล้วกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“คุณกลัวฉันแพ้เหรอ” หลินชิงชิงยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่แยแส

“วางใจเถอะ นี่ก็มีเสี่ยวโจวอยู่ไม่ใช่เหรอ？” หลินชิงชิงพูดขึ้นอีกครั้งทันที

“นี่เป็นการต่อสู้แบบกลุ่มนะ ไม่ใช่ต่อสู้แบบตัวต่อตัว แม้ว่าเจ้าหัวแบนจะสุดยอดขนาดไหน แต่ว่าเขาก็ยากที่จะชนะสี่แขนนะ พี่ว่าใช่หรือเปล่า พี่ชิงชิง？” แม้ว่าหลี่ฝางจะไม่อย่าทำร้ายกำลังใจของหลินชิงชิง แต่ว่าเขาก็ไม่อยากให้เธอดูถูกศัตรู

สิ่งต้องห้ามที่สุดในการต่อสู้ ก็คืออย่าดูถูกศัตรูไม่ใช่เหรอ？

หลินชิงชิงส่ายหัว： “ไม่แน่”

“เมื่อกี้ตอนอยู่โต๊ะไวน์ของพวกเขา ฉันพูดกระตุ้นหลี่หลงหลายครั้ง แต่ว่าหลี่หลงนั้นก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องฉัน คุณเดาดูว่าเป็นเพราะอะไร？” หลินชิงชิงยิ้มและถาม

“เพราะอะไร？” หลี่ฝางคิดไม่ออก เมื่อกี้ตอนหลินชิงชิงยั่วยุหลี่หลงซ้ำ ๆ และหลี่หลงก็กลั้นและอดทนไว้ ซึ่งเขานั่งอยู่ตรงหน้าของหลี่หลง สามารถสัมผัสความโกรธของหลี่หลงได้ทั้งหมด

หลี่หลงมีหลายครั้ง ที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา แต่ไม่รู้เพราะอะไร สุดท้ายเขาก็ทนไว้

“เพราะว่าเขากลัวเสี่ยวโจว” หลินชิงชิงยิ้ม และอธิบายเหตุผลออกมา

“แต่ด้านหลังของหลี่หลงนั้นมีคนอยู่อีกตั้งเจ็ดถึงแปดคนนะ พวกเขาเยอะขนาดนี้ แต่ก็เอาชนะเจ้าหัวแบนคนเดียวไม่ได้เหรอ？” หลี่หลงมีความไม่เชื่อเล็กน้อย เจ้าหัวแบนเก่งขนาดนี้เลยเหรอ？

หลินชิงชิงพยักหน้า： “เสี่ยวโจวสุดยอดกว่าที่คุณคิดไว้เยอะ”

ผ่านไปสักพัก เจ้าหัวแบนและถังหยู่ซวนก็กลับมา

แต่ว่าครั้งที่พวกเขากลับมา ดวงตาข้างหนึ่งของถังหยู่ซวนอย่างกับหมีแพนด้า และบนร่างกายของเขาก็สกปรกและมอมแมมมาก เหมือนกับว่าไปกลิ้งเล่นที่พื้นมายังไงอย่างงั้น

“ฉันว่าพี่ซวน นี่เพิ่งยังไม่ถึงสองนาทีเลย ทำไมคุณก็โดนตีจนเป็นสภาพที่เวทนาแบบนี้แล้วล่ะ？” หลี่ฝางมองไปยังสภาพที่น่าเวทนาของถังหยู่ซวน ก็อดไม่ได้จนกุมท้องของตัวเองและหัวเราะอย่างเสียงดัง

“มีอะไรน่าหัวเราะ คุณลองทดสอบฝึกกับเจ้าหัวแบนดูไหมล่ะ” ถังหยู่ซวนมองไปที่หลี่ฝางด้วยสายตาที่มองบน： “หรือเราสองคนลองดูก็ได้”

หลี่ฝางส่ายหัว และยังคงหัวเราะเยาะเขาไม่หยุด： “ฉันสู้คุณไม่ไหว ฉันยอมแพ้”

“หยุดหัวเราะได้แล้ว ถ้ายังหัวเราะอีกฉันโกรธจริงด้วย” ถังหยู่ซวนกล่าวอย่างหดหู่

หลี่ฝางเห็นว่าถังหยู่ซวนโกรธแล้วจริง ๆ เขาจึงหยุดหัวเราะ

หลินชิงชิงถามขึ้น： “เป็นยังไง？”

“ไม่ผ่าน” เจ้าหัวแบนส่ายหัว และดื่มไวน์เพียงลำพังต่อ

“พี่ชิง พี่ก็รับฉันเข้าไปคนหนึ่งเถอะ ฉันขอร้องพี่” ถังหยู่ซวนมองไปที่หลินชิงชิงด้วยสีหน้าวิงวอน และไม่ยอมยอมแพ้

“ฉันรู้ว่าคุณกระตือรือร้นที่จะแก้แค้นมาก แต่ที่ฉันไม่ให้คุณเข้าร่วมนั้น เพราะหวังดีกับคุณ” หลินชิงชิงกล่าวปฏิเสธอย่างเย็นชา

“เอาล่ะ เวลาไม่เช้าแล้ว ฉันก็ต้องไปละ หลี่หลง จะไปด้วยกันหรือเปล่า？” หลินชิงชิงลุกขึ้น และถามหลี่ฝาง

หลี่ฝางเข้าใจทันที ถ้าหลินชิงชิงไปแล้ว เป็นไปได้ว่าพวกตู้เฟยเขาอาจจะเดินมาหาเรื่องเขาได้ ดังนั้น เขาต้องกลับไปพร้อมกับหลินชิงชิง

“ไปเถอะ ยังไงก็ดื่มไปพอประมาณแล้ว” หลี่ฝางเรียกพนักงานเสิร์ฟมาคิดเงิน แต่หลินชิงชิงกลับบอกว่าจ่ายเงินไปแล้ว

“จ่ายไปตอนไหน？” หลี่ฝางมองไปที่หลินชิงชิงอย่างประหลาดใจ เหมือนว่าหลินชิงชิงจะไม่เคยละสายตาจากเขาเลยไม่ใช่เหรอ？

“เสี่ยวโจวช่วยฉันจ่ายน่ะ ฉันเป็นพี่สาวนะ จะให้น้องชายอย่างคุณเลี้ยงฉันได้ตลอดได้อย่างไร” หลินชิงชิงยิ้มและกล่าว

หลี่ฝางรู้สึกผิดเล็กน้อย ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าหลินชิงชิงจะจ่ายเงิน เขาก็จะไม่สั่งเครื่องดื่มมามากมายขนาดนั้นแน่นอน

นี่มันหลอกลวงพี่ไม่ใช่เหรอ？

หลังจากออกมาจากบาร์ หลี่ฝางก็เรียกรถแท็กซี่ และเตรียมกลับโรงเรียน

แท็กซี่ออกตัวไปได้ไม่นาน หลี่ฝางก็ได้รับข้อความวีแชทที่หลิวเฉียวเฉียวส่งมา：อย่ากลับโรงเรียนเลย ที่นั่นมีกับดัก

หลี่ฝางมองไปยังข้อความที่ส่งมาทางวีแชท แล้วรู้สึกสงสัย ที่โรงเรียนที่กับดักเหรอ？

ช่างเถอะ เรื่องแบบนี้เชื่อดีกว่าไม่เชื่อ และหลี่ฝางก็ตัดสินใจไม่กลับไปที่โรงเรียนแล้ว

“พี่ครับ รบกวนเปลี่ยนเส้นทางหน่อยครับ ไปที่ชุมชนหยุนหูครับ” หลี่ฝางบอกกับคนขับแท็กซี่

“ได้เลย”

เมื่อมาถึงชุมชนหยุนหู หลี่ฝางก็ลงจากรถ แต่เมื่อเขากำลังจะเดินเข้าไปในชุมชน โทรศัพท์มือถือของหลี่ฝางก็ดังขึ้น และสายที่โทรเข้ามาเป็นหมายเลขแปลกๆ

หลี่ฝางลังเลไปชั่วขณะ แล้วกดรับสาย： “ใครครับ？”

“หลี่ฝาง ไม่ใช่บอกว่าจะเอากุญแจรถปอร์เช่ให้คุณเหรอ คุณหนีไปไหนแล้ว？” ตู้เฟยหัวเราะอยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์： “จะกลับมาเอาหรือเปล่า！”