NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 36

บทที่36 ขาของตู้เฟยราคาเท่าไหร่？

“ตู้เฟย คุณลืมอะไรไปอย่างหนึ่งหรือเปล่า?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองตู้เฟยอย่างเย็นชา

“ถ้าคุณไม่พูดฉันก็ลืมไปแล้วจริง ๆ คุณยังมีบันทึกเสียงอยู่ในมือนี่ ใช่ไหม?” ตู้เฟยมองหลี่ฝางพลางหัวเราะในลำคอ

“แต่คุณเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ฉันว่าคุณไม่ส่งบันทึกเสียงนั่นให้ฉันแน่” ตู้เฟยพูด

“ต่อให้ฉันยกปอร์เช่ให้คุณ คุณก็สำรองไฟล์บันทึกเสียงไว้อยู่ดี”

ตู้เฟยหัวเราะ มองหลี่หลง: “พี่หลง ลงมือเถอะ ช่วยผมหักขาหมอนี่ซะ”

“ให้หมอนี่ไม่มีทางไปโรงพักแจ้งตำรวจได้” ตู้เฟยหัวเราะเสียงเย็น

เมื่อหลี่หลงพยักหน้า กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เริ่มขยับ แต่ละคนหยิบไม้เบสบอลออกมาจากอ้อมแขน มุ่งมาทางหลี่ฝางและถังหยู่ซวน

“หลี่ฝาง” ในตอนนั้นเอง ถังหยู่ซวนก็เอ่ยขึ้นมา

“นายวิ่งให้เร็วหน่อย ที่นี่ห่างจากคลับแค่ร้อยกว่าเมตร แค่นายวิ่งเข้าไปในคลับ ก็ไม่เป็นไรแล้ว ต่อให้หลี่หลงจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่กล้าลงมือที่Recalling the past เมื่อถึงRecalling the pastแล้ว ก็โทรหาพี่ชิงชิง เธอจะมารับนาย” ถังหยู่ซวนหัวเราะ คิดหาทางออกแทนหลี่ฝาง

“แล้วนายล่ะ?” หลี่ฝางมองถังหยู่ซวน

“ฉัน? ฉันก็รอพวกนายมาช่วยฉันไง” ถังหยู่ซวนพูดอย่างไม่ใส่ใจ: “ชีวิตเน่า ๆ ของฉัน พวกมันไม่ต้องการหรอก เป้าหมายของพวกมันคือนายไม่ใช่ฉัน”

“วิ่ง!” พูดจบ ถังหยู่ซวนก็ผลักหลี่ฝางออกไป ขากะเผลกพุ่งเข้าใส่พวกของหลี่หลง

เมื่อไปถึงข้างหน้าคนพวกนี้ ถังหยู่ซวนก็ถูกเตะลงกับพื้นทันที เขากอดคนหนึ่งไว้อย่างสุดชีวิต ไม่ให้มันเข้ามาใกล้

“เป็นไอ้โง่จริง ๆ สินะ จะเอาไม้ซีกงัดไม้ซุงเหรอ?” มองการกระทำโง่เขลาของถังหยู่ซวนเช่นนั้นแล้ว ตู้เฟยและคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

“หลี่ฝาง นายรีบวิ่งสิ！” ถังหยู่ซวนหันไป แล้วตะโกนไปทางหลี่ฝางเสียงดัง

“วิ่งเชี้ยอะไร!” หลี่ฝางกัดฟันกรอด ด่าอย่างโมโห

หลี่ฝางไม่วิ่ง ถ้าวิ่งแล้ว เขาจะไม่กลับมาเลย

ยิ่งไปกว่านั้น คนของหลี่หลงเยอะขนาดนั้น จะให้เขาวิ่งหนีไปได้อย่างไร

หลี่ฝางตะโกนใส่หลี่หลง: “หลี่หลง บอกคนของคุณหยุดตี”

“แม่งเอ้ย คุณเป็นใครฮะ ถึงกล้ามาสั่งฉัน” หลี่หลงย่นคิ้วอย่างโกรธ ๆ

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” หลี่ฝางส่ายหน้า: “ฉันแค่จะบอกว่า คุณตีเขาไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ถ้าพวกคุณอยากตี ก็ควรจะตีฉัน” หลี่ฝางพูด

“ตัวต่อตัว” หลี่หลงหน้าครึ้มลง ไม่คิดจะปล่อยใครไปเลยสักคน

“แม่คุณสิ ตู้เฟยให้คุณเท่าไหร่ ฉันจะให้พวกคุณสองเท่า!” หลี่ฝางตะโกนเสียงดัง เขาไม่คิดจะลูกเล่นอีกต่อไป ถ้ายังใช้ลูกเล่นต่ออีก ขาของตัวเองก็คงได้หายไปจริง ๆ

หลี่หลงได้ยินดังนั้น ก็ตะโกนสั่งลูกน้องของตัวเองทันทีทันใด: “หยุดก่อน”

“เจ้าหนุ่ม เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ ฉันเหมือนจะได้ยินไม่ชัด” หลี่หลงเดินไปทางหลี่ฝาง แล้วถามอีกรอบ

“ตู้เฟยให้คุณเท่าไหร่ ฉันจะให้คุณสองเท่า” หลี่ฝางพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

หลี่หลงหัวเราะในลำคอ ตบหน้าหลี่ฝางเบา ๆ เอ่ยอย่างเหน็บแนม “อย่างคุณ จะมีเงินเยอะขนาดนั้นเหรอ?”

“ตู้เฟยให้ฉันมาหลายแสน!” หลี่หลงถามอย่างสงสัย: “คุณจะจ่ายสองเท่าได้?”

“ได้!” หลี่ฝางพยักหน้า

“งั้นก็ดี ตู้เฟยให้ฉันสองแสนห้า ถ้าหากว่าคุณให้ฉันห้าแสนได้ล่ะก็ วันนี้จะปล่อยคุณไป” หลี่หลงพูด

ตอนนั้นเองตู้เฟยก็เริ่มร้อนใจ: “พี่หลง ทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้ไปได้!”

หลี่หลงไม่ได้สนใจเขา มองแค่หลี่ฝาง: “ห้าแสน คุณแน่ใจนะว่าจะจ่ายได้?”

เซี่ยลู่ดึงแขนตู้เฟยไว้แล้วพูดกับเขา: “พี่เฟย พี่ร้อนใจอะไร หลี่ฝางจะมีห้าแสนที่ไหน”

“เขาถูกลอตเตอรี่แค่ห้าแสน ยังถูกเขาใช้ไปหมดแล้ว พี่ให้เขาเอามาห้าแสนตอนนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร?” เซี่ยลู่เอ่ย