NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 37

บทที่ 37 ตัวตนของพนักงานคลับ

“เหี้ยเอ๊ย นั่นรถใคร!”

เขาด่าชุดใหญ่ เมื่อกำลังเตรียมจะวิ่งหนี รถกลับเร่งความเร็วขึ้น

เป็นรถเบนซ์G-Classคันหนึ่ง ที่มีแรงม้ามากพอ ที่จะเร่งความเร็วถึงร้อยไมล์ได้ในพริบตาเดียว รถคันดังกล่าวขับเข้ามาพุ่งชนคนของหลี่หลงโดยตรง

ตู้เฟยตกใจจนตัวสั่น: “พี่หลง ใครเป็นคนขับรถ?”

“คุณถามฉัน แล้วฉันจะถามใคร คุณบอกว่าหมอนี่ไม่มีใครหนุนหลังไม่ใช่เหรอ แล้วเบนซ์G-Classนี่มาจากไหน?” หลี่หลงมองเหยียดใส่ตู้เฟย สีหน้าน่าเกลียดเต็มที

“หรือว่าจะเป็นหลินชิงชิง?” ตู้เฟยเดาถาม

“หลินชิงชิงขับLand Rover!” หลี่หลงกัดฟันกรอด ตะโกน: “พี่น้อ รีบจับอาวุธ ไม่สนว่าคนบนรถจะเป็นใคร ฆ่ามันให้ฉัน!”

หลี่หลงนำหน้า ถือเอาไม้เบสบอลแล้ววิ่งเข้าไป

ในตอนนั้นเอง หัวโล้น ๆ ก็ยื่นโผล่ออกมาจากรถเบนซ์G-Class: “เจ้าหนุ่ม ยังจำฉันได้ไหม?”

หลี่ฝางมองหัวโล้นที่คุ้นเคย สีหน้าดีใจ: “พี่ใหญ่ ทำไมเป็นพี่!”

“กำลังออกมาก็เจอแกถูกตี เลยมาช่วยแกไง” คนหัวโล้นหัวเราะเหอ ๆ เปิดประตูรถแล้วลงมา

คนหัวโล้นมองกลุ่มคนท่าทางอันตรายของหลี่หลง ยิ้มออกมาเล็กน้อย: “เด็กเปรตพวกนี้ มันเหลือเกินจริง ๆ”

เมื่อคนหัวโล้นเรียก รถเบนซ์G-Classก็มีคนลงจากรถมาอีกสามคน

ในแง่ของจำนวนคน เห็นได้ชัดว่าฝั่งของคนหัวโล้นสู้ฝั่งของหลี่หลงไม่ได้

แต่ฝั่งของคนหัวโล้นล้วนดูสงบและใจเย็น คนหัวโล้นมองพี่ใหญ่ของตัวเองแล้วหัวเราะ “พี่หยวน พี่น้องพวกเรานานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ต่อยตี?”

“นานแล้ว”

“ใช่แล้ว อย่างน้อยก็หลายปีแล้ว ให้ตายสิ หมัดนี่ขึ้นสนิมหมดแล้ว!”

“วันนี้ก็ถือว่าเคาะสนิมหน่อยแล้วกัน!”

คนของหัวโล้นสีหน้าแสดงถึงความตื่นเต้น เข้าไปเผชิญหน้ากับคนของหลี่หลง

และในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็เข้าไปพยุงถังหยู่ซวนขึ้น: “โง่เง่า นายมันโง่จริง ๆ!”

“แค่นายคนเดียว จะขวางใครได้ฮะ?” หลี่ฝางมองบนใส่ถังหยู่ซวน ในใจนั้นกลับซาบซึ้งวุ่นวายไปหมด

ถังหยู่ซวนยิ้ม นอนในอ้อมแขนของหลี่ฝาง

มองการต่อสู้ที่วุ่นวายที่นี่ ถังหยู่ซวนถามขึ้น: “หลี่ฝาง นั่นคือพวกที่นั่งข้างพวกเราเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้ว” หลี่ฝางพยักหน้า

“ทำไมพวกเขาถึงช่วยพวกเราล่ะ!” ถังหยู่ซวนถามอีกครั้ง

“ฉันก็ไม่รู้” หลี่ฝางก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

“อาจจะเพราะฉันเคยเชิญพวกเขาดื่มเหล้า?” หลี่ฝางหัวเราะ นี่อาจเป็นการพูดคุยเพียงครั้งเดียวของตนกับพวกของคนหัวโล้นแล้ว

พวกของหลี่หลงในตอนเริ่มแรกพึ่งอาวุธในมือของตัวเอง ยังทำให้ได้เปรียบกว่าเล็กน้อย แต่ผ่านไปไม่นาน พวกของคนหัวโล้นก็แย่งเอาอาวุธของพวกเขาไปได้ สถานการณ์จึงเริ่มแย่ลง

พวกของคนหัวโล้นยิ่งสู้ยิ่งรุนแรง แต่ละคนราวกับเสือร้าย หลายคนลงมือดุเดือดรุนแรง ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย

มีคนโดนไม้เบสบอลฟาดเข้าที่หัว ล้มลงบนพื้นเลือดไหลออกตามหู

ไม่ถึงสามนาที พวกของหลี่หลง นอกจากตัวหลี่หลงแล้ว คนที่เหลือก็ล้มลงกันหมดแล้ว

คนหัวโล้นถุยน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น มองหลี่หลงพลางพูด： “พี่หยวน หมอนี่ต่อสู้ได้ไม่เลวเลย หมัดเดียวก็ทำให้ฉันเลือดกบปากแล้ว”

พี่หยวนพยักหน้า พูดพลางหัวเราะ： “เมื่อฉันอายุเท่ามัน คงเหลือทนได้เป็นศัตรูกับมันจริง ๆ”

หลี่หลงเหลือเพียงแค่คนเดียวแล้ว เขาไม่กล้าสู้ต่อ พวกของคนหัวโล้นล้วนโหดเหี้ยม ตัวคนเดียวเขาไม่มีทางชนะ

หลี่หลงเป็นเพียงแค่แชมป์ซ่านโฉ่วรุ่นเยาวชน แต่พวกของหัวโล้นนั้น อายุน้อยที่สุดก็มีเลขสามแล้ว

หลี่หลงสีหน้ามืดครึ้ม มองพวกของคนหัวโล้นไม่กี่คนนั้น： “พวกคุณเป็นใคร ทำไมถึงช่วยหลี่ฝาง?”

“หลี่ฝาง ที่แท้เจ้าหนุ่มนี่คือหลี่ฝาง” คนหัวโล้นปราดตามองหลี่ฝาง หัวเราะเหอ ๆ

“พวกคุณแม้แต่ชื่อมันยังไม่รู้ ก็ยื่นมือมาช่วยมัน?” หลี่หลงสีหน้าเขียวคล้ำด้วยความโกรธ พูดไม่ออกเล็กน้อย

คนหัวโล้นหัวเราะเหอ ๆ เอ่ย： “เมื่อกี้ที่คลับ เจ้าหมอนี่ชวนฉันดื่มเหล้า พวกฉันเป็นติดหนี้น้ำใจเขา”

“ถ้าไม่ออกมาเห็นว่าเขากำลังมีปัญหาพอดี ก็เลยมาช่วย เอาน้ำใจมาคืน”