บทที่38 สามสาวพี่น้องทะเลาะกัน
ถังหยู่ซวนที่เปื้อนเลือดเป็นจุด ๆ เมื่อขึ้นนั่งบนรถแท็กซี่ ก็เกือบถูกคนขับรถไล่ลงรถแล้ว
“ลุง เป็นลุงอีกแล้ว” หลี่ฝางเอ่ยทักทายคนขับรถแท็กซี่ “เดี๋ยวเพิ่มทิปให้ลุง”
ตอนขามา คนขับรถเก็บหลี่ฝางไปแล้วห้าพัน ครั้งนี้เลยกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
“ช่างเถอะ อย่างมากก็แค่ล้างรถ จ่ายไม่เท่าไหร่หรอก” คนขับรถแท็กซี่มองถังหยู่ซวน: “อย่าให้เกิดเรื่องก็พอ”
“เขาตายไม่ได้ วางใจเถอะลุง”
หลี่ฝางพูดพลาง ให้คนขับรถไปส่งถังหยู่ซวนที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
จัดการถังหยู่ซวนเรียบร้อยแล้ว หลี่ฝางมองหลิวเฉียวเฉียว เอ่ยถามด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง: “เธอโอเคไหม”
หลี่ฝางเงียบไปสักพัก: “ขอบคุณเธอด้วย ถ้าไม่ได้เธอ วันนี้ฉันอาจจะพิการไปแล้ว”
ถ้าไปได้รับแจ้งเตือนจากหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางต้องกลับไปที่โรงเรียนแน่ ถูกซุ่มตีที่หน้าประตูโรงเรียน หลี่ฝางอาจจะต้องตายแน่
หลิวเฉียวเฉียวที่รู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย: “ฉันก็คิดไม่ถึงว่าเตือนนายแล้วจะถูกจับได้ ถ้ารู้ตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่เตือนนายหรอก”
“เห็นแก่เพื่อนร่วมชั้น เลยส่งข้อความหานาย ไม่คิดเลยว่าข้อความนี้เกือบจะฆ่าฉัน คนพวกนั้นไม่ใช่คน พวกมันยังคิดจะเปลื้องผ้าฉัน” นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ หลิวเฉียวเฉียวตกใจหวาดผวาจนตัวสั่น
ถ้าหากไม่ใช่เพราะส้งเสียงอยู่ เกรงว่าเสื้อผ้าเธอคงถูกเปลื้องออกจนหมดแล้ว
ถ้าหากเมื่อกี้ถูกเปลื้องผ้าจนหมด หลิวเฉียวเฉียวไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร
คิดถึงตรงนี้ หลิวเฉียวเฉียวเลยขอบคุณส้งเสียงมาก โชคดีที่มีเขาอยู่
หลี่ฝางไม่รู้จะขอบคุณหลิวเฉียวเฉียวอย่างไรแล้ว ที่จริงแล้วหลิวเฉียวเฉียวช่วยตน ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือหลี่หลงตีเธอ ทำให้เธอโกรธแค้นอยู่ในใจ
“เฮ้ หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว นายว่าหลี่หลงนั่น ยังจะมาวุ่นวายหาเรื่องฉันไหม” หลิวเฉียวเฉียวกระทืบเท้า แล้วถามอย่างกังวล
หลี่ฝางส่ายหน้า ยังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจหลี่หลง
“ไม่ต้องกลัว ยังมีฉัน” หลี่ฝางมองหลิวเฉียวเฉียว ตบลงที่หน้าอกตัวเอง
“นาย?” หลิวเฉียวเฉียวมองค้อนใส่หลี่ฝาง: “เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“อย่าลืมสิ พี่สาวฉันเป็นถึงลูกสาวของลูกพี่หลิน หลินชิงชิง” หลี่ฝางหัวเราะ พลางพูด: “ฉันยังมีพี่สาวฉันคุ้มครองอยู่”
“ใช่แล้ว หลี่ฝาง งั้นนายช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?” หลิวเฉียวเฉียวเอาตัวเข้ามาติดเขา
“เรื่องอะไร?”
“นายช่วยฉันวางแผน ให้พี่สาวนายรับฉันเป็นน้องสาวอะไรแบบนี้ อย่างนี้ฉันก็มีหน้าในโรงเรียนแล้ว หลี่หลงก็ไม่กล้าทำอะไรฉันตามใจแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนามองหลี่ฝาง
หลี่ฝางเกรงใจที่จะปฏิเสธ จึงได้แต่พูด: “งั้นฉันช่วยเธอถามให้แล้วกัน”
……
ตอนเที่ยงของวันต่อมา จางเชี่ยนถึงกลับมาถึงที่โรงเรียน ในมือเธอถือไอโฟนXรุ่นใหม่ล่าสุด แกว่งไปมาตรงหน้าเซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียว: “โจวเจ๋ให้ฉันมา”
“เชี่ยนเชี่ยน ยินดีกับเธอด้วย ในที่สุดก็พาแฟนเป็นทายาทตระกูลร่ำรวยได้” เซี่ยลู่ส่งยิ้มให้จางเชี่ยน
หลิวเฉียวเฉียวรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่ในใจเธอรู้ดีว่า ไอโฟนXนี้จางเชี่ยนใช้ร่างกายแลกมา
“เฉียวเฉียว คืนก่อนหลังจากที่เธอถูกหลี่ฝางพาไปด้วยแล้ว ส้งเสียงก็โกรธใหญ่เลย” เซี่ยลู่มองหลิวเฉียวเฉียวพลางพูด: “ส้งเสียงต้องหึงแน่ ๆ เธอหาเวลาว่างไปอธิบายกับเขาหน่อย”
“คืนก่อนฉันบอกเขาแล้ว ฉันกับหลี่ฝางไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจฉัน” หลิวเฉียวเฉียวเบะปาก นึกโทษหลี่ฝางอีกในใจ
“ฉันว่านะเฉียวเฉียว คืนก่อนเธอโดนผีอำเหรอ ทำไมถึงแอบส่งข้อความให้หลี่ฝาง ถ้าไม่ใช่เพราะส้งเสียงคุ้มครองเธอ เธอจบเห่แน่”
“เปลือยกายต่อหน้าพวกสัตว์เพศผู้มากมายขนาดนั้น พวกมันต้องทำแบบนั้นกับเธอแน่” จางเชี่ยนมองเหยียดหลิวเฉียวเฉียวพร้อมพูด
“ลู่ลู่ เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะไปสนใจหลี่ฝางได้อย่างไร” หลิวเฉียวเฉียวขมวดคิ้วแน่น ยังไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี
ด้วยความบังเอิญในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็เดินผ่านทั้งสามคนพอดี
“ผู้ชายของเธอมาแล้วรีบไปหาเขาเถอะ” จางเชี่ยนผลักหลิวเฉียวเฉียว ผลักเธอเข้าใส่อ้อมกอดของหลี่ฝาง
หลี่ฝางชะงักไป ไม่ได้พูดอะไร
หลิวเฉียวเฉียวสะอื้นเสียงเบา มองหลิวเฉียวเฉียวกับเซี่ยลู่พลางถามกลับ: “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายตู้เฟย ฉันแค่ไม่อยากเห็นหลี่ฝางถูกทำร้ายจนกลายเป็นคนพิการก็เท่านั้น”
“แม้หลี่ฝางจะถูกลอตเตอรี่ กลายเป็นที่น่ารังเกียจ แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าพวกเธอลืมไปแล้ว? ตอนเด็กพวกเราถูกรังแก ใครเป็นคนแรกที่ออกมาปกป้องพวกเรา โดยเฉพาะเธอ เซี่ยลู่ เมื่อก่อนหลี่ฝางดีกับเธอแค่ไหน คอยปกป้องเธอทุกที่”
เซี่ยลู่สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองในทันที: “หุบปาก!”
“หลิวเฉียวเฉียว เธออย่าพูดถึงอดีต ฉันยอมรับ เมื่อก่อนหลี่ฝางดีกับฉัน เมื่อก่อนเขาเป็นเพื่อนพวกเราจริง ๆ แต่พวกเราทำไมถึงตีตัวออกห่างจากเขา ไม่ใช่เพราะเขาทำตัวใฝ่ต่ำเองเหรอ เขาซักผ้าให้รูมเมทของตัวเอง ซักถุงเท้าเหม็นเน่า ยกน้ำล้างเท้า ไม่มีศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเลยสักนิด คนแบบนี้ ไม่สมควรเป็นเพื่อนของฉันเซี่ยลู่”
“เมื่อก่อนเขาเคยปกป้องฉัน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับฉันเขาล้วนยืนอยู่ข้างหน้าฉัน แต่หลายปีมานี้เขาทำอะไรเพื่อฉันบ้าง ฉันจะบอกพวกเธอให้ ไม่ใช่เพราะฉันทอดทิ้งหลี่ฝาง แต่เป็นหลี่ฝางที่ทอดทิ้งฉัน!”
เซี่ยลู่พูดจบ โกรธปึงปังกลับไปที่โต๊ะของตนเอง ฟุบศีรษะลงแล้วอยู่ ๆ ก็เริ่มร้องไห้ออกมา
จางเชี่ยนสบถในลำคอ ต่อว่าหลิวเฉียวเฉียวอีกครั้ง: “หลิวเฉียวเฉียว ทั้งหมดเพราะเธอทำให้เซี่ยลู่ต้องร้องไห้”
จางเชี่ยนพูดจบ ก็กลับเข้าห้องเรียนไปปลอบเซี่ยลู่ หลิวเฉียวเฉียวยืนอยู่หน้าหลี่ฝาง สีหน้าแข็งทื่อ
“ฉันไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่เธอคิด ที่ฉันทนกล้ำกลืนต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น ก็เพราะอยากหาเงินไว้เข้ามหาลัยก็เท่านั้น ฉันถึงจะสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้ สุดท้ายทำไมฉันถึงไม่มาเล่นกับพวกเธอ ไม่รับหน้าแทนเซี่ยลู่แล้ว ก็เพราะว่าฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรกับพวกเธอ ยิ่งไม่คู่ควรกับเธอ” หลี่ฝางมองเซี่ยลู่ที่ฟุบหน้าร้องไห้บนโต๊ะ มุมปากยกยิ้มขมขื่น
พูดตามตรง เซี่ยลู่ไม่เข้าใจสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกหลายปีมานี้ของหลี่ฝางอยู่แล้ว
“ให้เธอ” หลี่ฝางเอาไอโฟนXSที่ตนเองพึ่งซื้อมาใหม่ส่งให้หลิวเฉียวเฉียว เดิมทีหลี่ฝางซื้อให้ตัวเอง แต่เมื่อสักครู่เห็นจางเชี่ยนโอ้อวดหลิวเฉียวเฉียว จึงอยากจะตบหน้าจางเชี่ยน
“ต่อไปไม่ว่าโจวเจ๋จะให้ของขวัญอะไรกับจางเชี่ยน ฉันก็จะซื้อให้เธอหนึ่งชิ้น รับรองว่าแพงกว่าของเธอแน่!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง