อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 142

เฟิงหานชวนตัวเกร็งขึ้นทันที คนทั้งคนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เขาฟังผิดไปหรือเปล่า ? นึกไม่ถึงว่าเฉินฮวนฮวนกำลังเชิญชวนเขาเอง?

เขาถึงขนาดสงสัยว่าตัวเองหูฝาด

เห็นเฟิงหานชวนไม่ยอมตอบเสียที เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกทั้งอึดอัดและเขินอาย

“อาหาน คุณ...ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย...”เธอรู้สึกบรรยากาศภายในห้องเงียบสงบเกินไปแล้ว เธอไม่รู้การเสนอตัวเอง จะแลกมากับการที่เฟิงหานชวนดูถูกหรือเปล่า

เพราะเฟิงหานชวนไม่ตอบเธอเลย ไม่พูดสักคำ

ในขณะนี้ เฟิงหานชวนถึงได้สติ ดึงมือของเฉินฮวนฮวนที่อยู่บนเอวเขาออก ก้าวเท้ายาวเปิดประตูห้อง จังหวะก้าวเดินออกไปค่อนข้างรีบร้อน เหมือนรีบมาก

เฉินฮวนฮวนมองประตูที่ไม่ได้ปิด คนทั้งคนเอ๋อไป

เดิมทีเธออยากจะขอบคุณเฟิงหานชวนที่ดีกับเธอ คิดอยากเข้าใกล้เขามากขึ้นอีกขั้น แต่ว่า...

เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกแค่เพียงขายหน้ามาก ใช้โอกาสที่เฟิงหานชวนยังไม่กลับมา เธอรีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม

คิดว่าหลังจากนี้ เธอคงไม่มีหน้าไปเจอเฟิงหานชวนแล้ว

อย่างไรก็ตามพรุ่งนี้เช้าตรู่เธอก็ต้องจากตระกูลเฟิงไปค่ายฝึกอบรมแล้ว อย่างน้อยไม่ต้องเจอกันครึ่งเดือน นึกถึงพวกนี้ ภายในใจเธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

แต่ว่า กลับมาหลังจากครึ่งเดือนควรทำยังไงดีล่ะ ?

เฉินฮวนฮวนขยี้เส้นผมอย่างเสียใจ เมื่อกี้สมองเธอบกพร่องหรือว่ายังไง คิดไม่ถึงว่าจะกอดเฟิงหานชวนก่อน ยังพูดคำพูดอย่างนั้นออกไป

แต่กลับโดนเฟิงหานชวนปฏิเสธตรงๆ

การปฏิเสธของเขาทำให้คนเสียหน้ามากอีกด้วย คือไม่ตอบกลับเธอสักคำ ก็เดินลงชั้นล่าง โดยไม่สนใจเธอ

เธอนึกว่าเฟิงหานชวนดีกับเธอขนาดนี้ ถ้าหากเธอตอบสนองเขาด้วย เขาคงดีใจ แต่คิดไม่ถึงว่า...

เฉินฮวนฮวนดึงผ้าห่มมาปิดหน้า ขาเตะเสียงดังตุบๆ อยู่หลายที แทบอยากจะให้มีหลุมหนึ่งให้เธอมุดเข้าไปอยู่ได้จริงๆ

เธอไม่รู้อีกเดี๋ยวหลังจากเฟิงหานชวนกลับมา เธอควรเผชิญหน้าเขายังไงจริงๆ ควรอยู่ร่วมกับเขายังไง

ในตอนที่เฉินฮวนฮวนสับสนเสียใจสุดขีดนั้น เสียงเร่งฝีเท้าดังมาจากหน้าประตูห้อง เธอรีบปิดตา เอาหน้ามุดไว้ในผ้าห่ม

ต่อจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงประตูถูกปิด หลังจากนั้นคือเสียงล็อกประตู หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เหมือนหยุดลงที่ข้างเธอ เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า ยื่นมือจับผ้าห่ม โผล่ตาคู่นั้นของตัวเองออกมา อยากสำรวจสถานการณ์ข้างนอกสักหน่อย

ผลคือ เธอสบตาเข้ากับดวงตาลึกลับคู่นั้นของเฟิงหานชวน สีหน้าเขาผ่อนคลาย มุมปากยกขึ้น จ้องมองเธออยู่พอดี

เฉินฮวนฮวนรีบเอาผ้าห่มมาปิดตาตัวเองอีก ปิดบังใบหน้าไว้หมด เธออยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา พูดว่า “ฉัน...เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น คุณก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้วกัน...”

นอกจากเธอจะพูดแบบนี้ ก็อธิบายอย่างอื่นไม่ได้แล้ว ยิ่งไม่มีทางปฏิเสธได้ เพราะเมื่อกี้เธอตั้งใจจะเสนอตัวจริงๆ เสียดายอีกฝ่ายไม่รู้สึกเหมือนกัน

“ฮวนฮวน แต่จะทำยังไง ผมได้ยินอย่างชัดเจน ได้ยินเต็มหู” เฟิงหานชวนดูเหมือนปกติ น้ำเสียงยังจริงจัง แล้วพูดทวนอีกครั้ง “คุณบอก คุณต้องการบอกผม คุณทำได้”

“ฉัน...ฉันทำไม่ได้” เฉินฮวนฮวนรู้สึกเฟิงหานชวนกำลังตั้งใจล้อเธอเล่น เธอแทบอยากจะออกจากห้องนี้ไปทันที