อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 19

"อาสาม ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉัน...ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ช่วยฉัน"

เฉินฮวนฮวนกล่าวอย่างจริงจัง

"ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงฉันเลย"เฟิงหานชวนไม่ได้มองไปที่เธอตรงๆ เขาหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับเฉินฮวนฮวน เพราะว่ามันทำให้หัวใจของเขารู้สึกอ่อนแออย่างอธิบายไม่ได้

ดวงตาของผู้หญิงคนนี้ดูมีเสน่ห์เฉพาะตัว เขาแค่รู้สึกว่าถ้าเขาจ้องเธอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเขาคงจะถูกดึงดูดด้วยสายตาที่สุดแสนจะล้ำลึกในดวงตาของเธอแน่ๆ

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย เธอก้มหน้าลงเพราะเขินเกินกว่าที่จะมองไปที่เฟิงหานชวนโดยตรง เธอเดินออกไปข้างๆแทน

"อยู่ห่างฉันขนาดนั้น กลัวว่าฉันจะกินเธอหรือไง?" คำพูดของเขาโพล่งออกมาทันทีเมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนเดินออกไปเพื่อรักษาระยะห่างจากเขาแบบนี้

เฉินฮวนฮวนโบกมือปฏิเสธเขาอย่างรวดเร็วและพูดออกไปอย่างกังวลว่า: "ไม่ใช่นะ อาสาม ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันคิดว่าคุณน่าจะไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่ ฉันเลยเดินออกมา"

เธอพูดแบบอ้อมค้อม ในความคิดของเธอคิดว่าความจริงแล้วเฟิงหานชวนไม่เพียงแต่จะไม่ชอบเธอแต่น่าจะเกลียดเธอเสียมากกว่า

อย่างไรก็ตามถ้าหากเฟิงหานชวนไม่ได้ช่วยเธอไว้ในวันนี้ เธอไม่อยากจะคิดถึงเหตุการณ์ที่จะตามมาเลย

แม้ว่าเธอจะหนีเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่เร็วเท่าชายโรคจิตนั่นแน่นอนและเธออาจถูกเขาจับได้อีกครั้ง

เฟินหานชวนเป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้

"ไม่ค่อยชอบเธองั้นเหรอ?"เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว เขาคิดในใจว่าเฉินฮวนฮวนเป็นคนที่ค่อนข้างที่จะดึงดูดเพศตรงข้าม

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นเธอคุยกับผู้ชายในชั้นเรียนเดียวกันตอนนั้น และถ้าเธอไม่รับดอกกุหลาบมา เขาก็คงไม่ทิ้งเธอไว้หรอก

บางทีเขาอาจจะไปส่งเธอก่อนแล้วค่อยไปที่บลูส์คลับ

"อาสาม คุณ ...คุณอย่าเกลียดฉันได้ไหม?"มือทั้งสองข้างของเฉินฮวนฮวนอยู่ไม่สุขในขณะที่เธอพูดประโยคนี้ เธอก้มหน้าลง น้ําเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ

กระทั่งฝ่ามือของเธอก็ยังมีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพวกเขา แต่เฟิงหานชวนก็ช่วยเธอไว้ เธออยากให้ความสัมพันธ์ของเขาดีขึ้น

เฟิงหานชวนที่กำลังนึกถึงเรื่องของเฉินฮวนฮวนและเฉิงโม่อยู่จึงไม่ทันได้ยินที่เธอพูด เขาขมวดคิ้วและถามเธอว่า: "คุณพูดว่าอะไรนะ?"

เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากของเธอแน่น

เธอคิดว่าสิ่งที่เธอขอเฟิงหานชวนไป และคำถามที่เขาถามกลับมาน่าจะเป็นคำตอบ และเธอเชื่อว่าประโยคนี้เป็นการปฏิเสธของเฟิงหานชวน

เฉินฮวนฮวนหน้าเสียและไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก เฟิงหานชวนก้าวไปข้างหน้าและต้องการที่จะถามให้ชัดเจนกว่านี้

แต่จู่ๆเสียงแตรของรถตำรวจก็ดังขึ้นเสียก่อน

พวกเขาสองคนมองไปที่รถตำรวจที่หยุดที่ด้านหลังรถของเฟิงหานชวน

ในไม่ช้าชายโรคจิตก็ถูกตำรวจนำตัวไป เนื่องจากเส้นสายของเฟิงหานชวน ทั้งสองคนจึงไม่ต้องไปที่สถานีตำรวจเพื่อให้คำให้การ

เฉินฮวนฮวนขึ้นรถของเฟิงหานชวนและกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง

และแล้วรถก็มาจอดอยู่ในโรงรถ ซึ่งตอนนี้ภายในรถยังคงเงียบกริบ

เฉินฮวนฮวนกำลังอยากที่จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ทันใดนั้นเสียง "โครก" ก็ดังก้องไปทั่วรถ

แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ที่เบาะหลัง แต่เฟิงหานชวนในที่นั่งคนขับก็ยังได้ยินเสียงมันอย่างชัดเจน

เฉินฮวนฮวนหน้าแดงและเอามือกุมท้องของเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดประตูและลงจากรถทันที

เฟิงหานชวนรีบลงจากรถตามไปขวางเฉินฮวนฮวน

"เฉินฮวนฮวน กินข้าวเสร็จแล้วค่อยขึ้นไปข้างบน"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม

เฉินฮวนฮวนมองไปที่นาฬิกาของเธอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็หันมาถามด้วยความประหลาดใจ: "อาสาม นี่มันเกือบๆจะเที่ยงคืนแล้ว ยังมีอาหารมื้อดึกอยู่อีกหรอ?"

"มี บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไง"

สิบนาทีต่อมา

ห้องรับประทานอาหารของบ้านตระกูลเฟิง เฉินฮวนฮวนและเฟิงหานชวนนั่งตรงข้ามกัน