อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 199

“ก่อนหน้านั้นคุณเคยพูดกับฉันว่า ผู้ชายที่แก่กว่า ......จะอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย?”

แววตาที่เปล่งประกายของเฉินฮวนฮวนนั้นเบิกกว้าง เอียงคอเล็กน้อย มือทั้งสองข้างพาดอยู่บนไหล่ของผู้ชาย และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ใช่” เฟิงหานชวนพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

ก่อนหน้านั้นเพื่อปลอบใจเฉินฮวนฮวน เขาจึงโกหกออกไป นึกไม่ถึงว่าเฉินฮวนฮวนกลับจำขึ้นใจมาโดยตลอด

“งั้น.....งั้นถ้าเราไม่........” เฉินฮวนฮวนเม้มปากเล็กน้อย ยังไม่ทันพูดจบ ก็ก้มหน้าลงทันที

“ไม่อะไร?” เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนหยุดพูดฉับพลัน เฟิงหานชวนจึงรีบถามทันที

“เรา......” เฉินฮวนฮวนเกิดความลังเลเล็กน้อย แต่ไม่นานก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสคู่นั้นได้มองไปยังผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง

“อือ?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย

“ความหมายของฉันก็คือ ถ้าเราไม่ได้อยู่กันก่อนแต่งแล้ว เรามาอยู่แบบสามีภรรยากันจริง ๆ ดีไหม? สามีภรรยาจริง ๆ ไม่ใช่อยู่ก่อนแต่งแบบนั้น!” เฉินฮวนฮวนพูดออกมาอย่างกล้าหาญ แต่เพราะความเขินอาย จึงพูดออกไปแบบรวดเร็ว

หลังจากที่ถามจบลง เธอก็รีบก้มหน้าลงทันที ก้มให้ต่ำที่สุด จนแทบจะมุดลงดินหนีหายไปให้รู้แล้วรู้รอด

เฟิงหานชวนอึ้งงันเล็กน้อย ตอนแรกเขาเกือบดึงสติกลับมาไม่ได้ คำพูดของเฉินฮวนฮวนได้ลอยวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอีกครั้ง ทำให้มุมปากของเขากระตุกยิ้มทันที

ความโค้งของรอยยิ้มนั้นลึกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ดีสิ” เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

ทันทีที่ได้ยินคำตอบง่าย ๆ นี้ เธอรู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องสุดเซอร์ไพรส์อย่างไรอย่างนั้น เฉินฮวนฮวนรีบเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ ดวงตาคู่นั้นฉายแววกระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย

ยังไม่ทันที่เธอจะได้สติกลับมา มือทั้งสองข้างของผู้ชายตรงหน้าก็เอื้อมมาแตะใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ จากนั้นก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนสัมผัสกันในที่สุด

และถูกันเล็กน้อย.....

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เฉินฮวนฮวนรู้สึกเพียงแค่ว่าลำคอของเธอนั้นแข็งทื่อไปชั่วขณะ ทำได้แค่เอื้อมมือออกไปผลักหน้าอกของผู้ชายคนนี้

ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป เกรงว่าคอของเธออาจจะขยับไม่ได้อีกหลังจากนี้

เฟิงหานชวนจำใจต้องปล่อยผู้หญิงในอ้อมกอดคนนี้อย่างอาลัยอาวรณ์ เฉินฮวนฮวนจึงรีบยืนขึ้น จากนั้นก็ลูบผมของตัวเองด้วยความอึดอัดใจ และเบี่ยงหน้าไปมองทางอื่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า : “ฉัน ..... ฉันต้องไปเรียนแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“กริ๊ง กริ๊ง.....”

โชคดีที่ตอนนี้ เสียงสัญญาณเตือนบอกเวลาในคาบเรียนสุดท้ายของวิชาภาคค่ำก็ได้ดังขึ้น

“ทำไมเวลาถึงได้เร็วขนาดนี้เนี่ย!” เฉินฮวนฮวนอดบ่นพึมพำไม่ได้ ตอนนี้ 3 ทุ่มแล้วเหรอ?

เธอรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะพูดกับเฟิงหานชวนได้ไม่กี่ประโยคเอง เวลาเรียนผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินคำบ่นของเฉินฮวนฮวน เขาก็ลุกขึ้น จากนั้นก็โน้มตัวลงมา ยื่นปากเข้าไปข้างหูของเธอ มุมปากกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เป่าลมร้อนออกมาอย่างช้า ๆ

“ไม่อยากแยกจากผมใช่ไหม?”

เฉินฮวนฮวนรู้สึกจั๊กจี้ที่ลำคอและใบหู สีหน้าที่ตึงเครียดเดิมทีก็ค่อย ๆ เริ่มแดงระเรื่อขึ้น เพียงแต่เพราะภายในห้องพักแห่งนี้ค่อนข้างสลัวเกินไป ดังนั้นเธอจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอีกครั้ง

“เหลือเวลาอีก 6 วัน คุณห้ามมาหาฉันเด็ดขาด” เฉินฮวนฮวนรีบอ้าปากพูด : “ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปอาบน้ำและพักผ่อน หลังจากที่ฉันออกไปแล้วคุณค่อยออกไปทีหลังนะ”

เมื่อเฉินฮวนฮวนพูดจบ ก็หมุนตัวและเตรียมเดินไปยังประตูทันที เพียงแต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเดินออกไป ก็ถูกมือใหญ่คว้าตัวไว้ ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกดึงกลับมา

เธอรู้สึกได้ถึงแผ่นอกที่ร้อนรุ่มของผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง เธอถูกเฟิงหานชวนสวมกอดจากด้านหลัง และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“ฉันต้องกลับหอพักแล้วจริง ๆ” เฉินฮวนฮวนเม้มปากเล็กน้อย และพูดอีกครั้งว่า : “ความสัมพันธ์ของเรา ฉันยังไม่อยากเปิดเผยให้สาธารณะรู้ ไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่อยากเปิดเผยเรื่องคุณหรอกนะ แต่เป็นเพราะ.........”

“ผมเข้าใจ และเชื่อฟังคุณ” เฟิงหานชวนตัดบทพูดของฝ่ายหญิง และเอ่ยปากพูดต่อ

“คุณเข้าใจอะไร?” เฉินฮวนฮวนตื่นตกใจ หรือว่าเฟิงหานชวนเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?

“ผมเข้าใจว่าคุณอยากจะผ่านการประกวดด้วยความพยายามของคุณเอง ไม่อยากพึ่งอำนาจใด ๆ ” เฟิงหานชวนสัมผัสได้ถึงความหมายนี้จากน้ำเสียงก่อนหน้านั้นของเฉินฮวนฮวน

เพียงแต่เฉินฮวนฮวนในตอนนั้น ยังคงรักษาระยะห่างกับเขา คอยย้ำเตือนเสมอว่าห้ามเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป และคอยย้ำว่าเราสองคนอยู่ในสถานะอยู่ก่อนแต่งเท่านั้น เขาเลยรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนไม่อยากยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเขา

แต่ตอนนี้ คนที่เสนอขอเปลี่ยนสถานะกลายเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ เป็นคนแรกก็คือเฉินฮวนฮวน

ดังนั้นเมื่อเฉินฮวนฮวนบอกว่ายังไม่อยากเปิดเผยออกไป เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกลำบากใจแต่อย่างใด

“อื้อ!” เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนก็พยักหน้านั้นฉับพลัน ก่อนจะคลี่ยิ้มฟันขาวที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“แล้วแต่คุณเลย คุณอยากจะทำอะไรก็ทำเลย” ตอนที่เฟิงหานชวนพูดประโยคนี้ ความรักที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้นแทบจะล้นทะลักออกมาเลยทีเดียว

เขาปล่อยเฉินฮวนฮวน ทันทีที่เฉินฮวนฮวนเป็นอิสระแล้ว เธอก็หมุนตัวและเดินมาตรงหน้าของเฟิงหานชวน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีดำทมิฬของเขาและพูดว่า : “งั้นฉันไปจริง ๆ แล้วนะ”

“เฟิงหานชวน คุณนี่มันหน้าไม่อายจริง ๆ !” เฉินฮวนฮวนหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอสะบัดมือของผู้ชายทิ้ง จากนั้นก็พรวดพราดเปิดประตูออกไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงที่รีบร้อนวิ่งออกไป เฟิงหานชวนก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ไม่รีบก็ได้ ระยะเวลา 6 วัน ไม่นานเท่าไหร่!

…….

เฉินฮวนฮวนเพิ่งวิ่งมาถึงหน้าบันไดได้ไม่นาน ก็ถูกใครบางคนคว้าแขนไว้

เธอตกใจจนเกือบส่งเสียงร้องออกมา แต่เมื่อหันกลับไปมองและเห็นว่าเป็นหลินอวี่หยาง จึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“หยางหยาง คุณมาทำอะไรตรงนี้?” เฉินฮวนฮวนรีบถามขึ้น

“ผมก็มารอคุณไงครับ! ผมหลบซ่อนตัวจากคนอื่นอยู่เงียบ ๆ” หลินอวี่หยางเงี่ยหูฟังเสียงด้านล่างของบันได ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า : “เวลานี้คนส่วนใหญ่ต่างก็น่าจะกลับหอพักกันแล้ว เราเองก็ไปกันเถอะ”

“หยางหยาง คุณ.....” เฉินฮวนฮวนตั้งใจจะถือโอกาสตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนถามขึ้นว่า : “คุณรู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเฟิงหานชวนไหม?”

“ไอหยา! ชู่!” หลินอวี่หยางเลื่อนนิ้วชี้ออกไปตรงปากของเฉินฮวนฮวน จากนั้นก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า : “ความสัมพันธ์ของคุณกับเฟิงหานชวนยังเปิดเผยออกไปไม่ได้ เราค่อยกลับไปคุยกันดีกว่า ตอนนี้กลับไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“ก็ได้” เฉินฮวนฮวนพยักหน้า ทั้งสองคนเดินออกจากตึกเรียนไป

หลังจากที่มาถึงหอพักแล้ว หลินอวี่หยางและเฉินฮวนฮวนก็แยกกันตรงหน้าบันได เฉินฮวนฮวนรีบกลับไปยังหอพักของตัวเอง

ในเวลานี้ มีคนกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เฉินฮวนฮวนกวาดตามองไปรอบ ๆ พบว่าทุกคนอยู่ที่นี่กันหมด มีแค่ติงเซียงเท่านั้นที่ไม่อยู่ เธอจึงรู้ว่าติงเซียงกำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน

“เฮ้ เฉินฮวนฮวนกลับมาแล้ว?” จ้าวซีลุกขึ้นยืนจากเตียงนอน จากนั้นก็ก้าวขาที่เรียวยาวคู่นั้นไปหาเฉินฮวนฮวนทันที เธอยิ้มเยาะเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า : “เธอไม่ได้เข้าเรียนภาคค่ำ ทำไม หรือว่ากลับไปเก็บกระเป๋ามาใช่ไหม?”

“เก็บกระเป๋า? ทำไม จ้าวซี เธอคิดว่าฉันจะหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านเหรอ?” เฉินฮวนฮวนอดหัวเราะไม่ได้ จ้าวซีคนนี้พยายามโจมตีเธออย่างไม่ลดละจริง ๆ

“เธอถูกเฟิงหานชวนสั่งสอนทั้งคืน แถมยังร้องไห้ขี้มูกโป่งด้วย ร้องไห้อย่างน่าสงสารขนาดนั้น ก็ควรจะต้องถูกไล่ออกสิ?” น้ำเสียงของจ้าวซีเต็มไปด้วยความอวดเก่ง

ถูกเฟิงหานชวนสั่งสอนทั้งคืน.....ทันทีได้ยินประโยคนี้ เฉินฮวนฮวนกลับไม่ได้โกรธแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับยังหน้าแดงระเรื่อด้วย

ประเด็นก็คือ เพราะคำพูดเมื่อสักครู่ของเฟิงหานชวน เธอก็เลยไขว้เขวกับคำพูดของจ้าวซี

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนหน้าแดงโดยไม่พูดอะไร จ้าวซีจึงคิดว่าตัวเองนั้นจี้จุดได้ถูกต้อง ส่วนเฉินฮวนฮวนยังถูกตัวเองมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เพราะความอึดอัดใจและหน้าที่แดงระเรื่อ ในเวลานี้จ้าวซีจึงยิ่งภาคภูมิใจ

“ในเมื่อถูกไล่ออกแล้ว ก็รีบ ๆ ไสหัวไปสิ” จ้าวซีกลอกตาไปมา จากนั้นก็บ่นพึมพำเบา ๆ ว่า : “วันนี้ก็ยังไม่เห็นหลินอวี่หยางมาหาเธอเลยนี่ ดูท่าเขาคงช่วยเธอไม่ได้แล้วละ！”