อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 201

“อบรมเธอนานขนาดนั้น แต่กลับไม่ปลดเธอออก…เธอวิ่งไปร้องไห้ที่ห้องน้ำหญิง มันเกิดขึ้นอะไรขึ้น” จ้าวซีไม่ใช่คนโง่ เธอเริ่มสงสัยขึ้นมาทันที

อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ใครๆ ก็บอกว่าสัมผัสที่หกของผู้หญิงนั้นแรงมาก เธอรู้สึกว่าเหตุผลนั้น ไม่ง่ายอย่างที่เฉินฮวนฮวนบอก

“ฉันจะร้องไห้ไม่ร้องไห้ เหมือนว่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับเธอนะ” เฉินฮวนฮวนเหลือบมองไปที่ห้องน้ำ ดูเหมือนว่าทุกคนจะอาบน้ำกันเสร็จแล้ว ดังนั้นเธอจึงหยิบชุดนอนของตัวเอง และเดินไปที่ห้องน้ำ

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเฉินฮวนฮวน จ้าวซีเรียกเธอไว้ทันที “เฉินฮวนฮวน เธอหยุดนะ! เธอล้อฉันเล่นเหรอ”

“ฉันล้อเธอเล่นยังไง” เฉินฮวนฮวนหันกลับมา ใบหน้าของเธอนิ่งเรียบ

“เธอให้ฉันขอโทษติงเซียง แต่เธอไม่ยอมบอกความจริงฉัน!” จ้าวซีจ้องอย่างโกรธเคือง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ฉันเพิ่งบอกเธอไปไม่ใช่เหรอ ฉันแค่พูดว่าฉันบอกเธอได้ ไม่ได้พูดว่าจะบอกเธออย่างละเอียด” เฉินฮวนฮวนเหยียดยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ห้องน้ำแล้วล็อกประตู

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู จ้าวซีขยุ้มทึ้งเส้นผมของตัวเองด้วยความโมโหจัด เธอตะโกนเสียงดัง “อ๊าก…เฉินฮวนฮวน!”

“เธอรังแกฮวนฮวนของฉันอีกแล้วเหรอ”

ในเวลานี้เอง “ปัง” ประตูห้องพักถูกผลักออก หลินอวี่หยางเดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามา เธอเขย่งปลายเท้าคว้าคอของจ้าวซีดึงเข้าหาตัวเอง แล้วตะโกนว่า “ฉันยอมเธอเกินไปใช่ไหม”

“หลินอวี่หยาง เธอปล่อยฉันก่อน ฉันโดนฮวนฮวนหลอก ฉันระบายความโกรธไม่ได้เหรอ” เมื่อจ้าวซีเห็นหลินอวี่หยาง ท่าทีเกรงกลัวขึ้นมาทันที

“เกิดอะไรขึ้น ฮวนฮวนล่ะ!” หลินอวี่หยางมองไปรอบๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เธอเคาะประตูห้องน้ำแล้วกล่าวว่า “ฮวนฮวน ฉันมาหาเธอแล้ว”

“หยางหยาง เธอรอฉันแป๊บหนึ่ง ฉันกำลังอาบน้ำ” เฉินฮวนฮวนตะโกนบอกจากด้านใน

“ไม่ต้องรีบ เธอค่อยๆ อาบ ฉันเล่นรอก่อน” ขณะที่พูด หลินอวี่หยางเดินไปเตียงของเฉินฮวนฮวนแล้วนั่งลง เธอมองไปที่จ้าวซี และถามว่า “พูดมา ฮวนฮวนของฉันหลอกเธอยังไง”

จ้าวซีขบฟันกรามเข้าหากัน เธอลอบมองไปทางห้องน้ำ แล้วนั่งลงบนเตียงของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับหลินอวี่หยางพอดี ซึ่งห่างกันเพียงหนึ่งช่องทางเดินเท่านั้น

“เขาบอกให้ฉันขอโทษติงเซียง เขาจะบอกความจริงกับฉันว่า วันนี้ตอนเย็นเขาคุยอะไรกับเฟิงหานชวนตามลำพัง จากนั้นฉันก็ขอโทษติงเซียง และติงเซียงก็ให้อภัยฉันแล้ว สุดท้ายเฉินฮวนฮวนบอกว่า…” จ้าวซีเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ให้หลินอวี่หยางฟังอย่างละเอียด

หลังจากที่หลินอวี่หยางได้ฟัง “พรืด” เธอหลุดขำพรืดจนน้ำลายกระเด็น

เธอเอนหลังลงบนเตียงแล้วกุมท้องหัวเราะไม่หยุด

จ้าวซีรู้สึกว่าตัวเองดูไม่เหมือนพูดเล่นเลยสักนิด ทว่าหลินอวี่หยางกลับหัวเราะชอบอกชอบใจอย่างไม่มีเหตุผล ราวกับว่าเธอเป็นคนโง่

จ้าวซียิ่งรู้สึกว่า ตัวเองโดนเฉินฮวนฮวนหลอกอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นหลินอวี่หยางคงไม่แสดงออกเช่นนี้

ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่า สิ่งที่เฉินฮวนฮวนบอกเธอเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน!

ทว่า…จ้าวซียิ่งจมอยู่กับความสงสัยของตัวเอง

ถ้าจะว่ากันตามเหตุผลแล้ว เฟิงหานชวนเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของหวาเถิง เขาลากเฉินฮวนฮวนออกไปตามลำพัง และพูดคุยกันสองชั่วโมง ระหว่างนั้นเฉินฮวนฮวนวิ่งออกมาร้องไห้ แล้วกลับไปหาเฟิงหานชวนอีกครั้ง

เหมือนอย่างที่เฉินฮวนฮวนบอก น่าจะเป็นเพราะว่าการรายงานของเฉินฮวนฮวนส่งผลเสียต่อหวาเถิง ดังนั้นเธอจึงโดนเรียกไปอบรม

ทว่า หลินอวี่หยางปกป้องเฉินฮวนฮวนขนาดนั้น ทำไมเมื่อได้ฟังเธอเล่า เธอถึงได้หัวเราะเสียงดังจนตัวโยนแบบนี้ล่ะ

ตอนนี้จ้าวซียิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ

“หยางหยาง ทำไมเธอหัวเราะมีความสุขขนาดนั้น” ติงเซียงที่อยู่ด้านข้าง ทนรอไม่ไหวจึงเอ่ยถาม

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อันที่จริง ความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหมือนกับจ้าวซี เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะผิดปกติ

“ตลกมาก มันตลกมากจริงๆ…” หลินอวี่หยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่กลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เธอหัวเราะต่อไม่หยุด

ติงเซียงและจ้าวซี รวมถึงเพื่อนร่วมห้องอีกสามคน ใบหน้าของพวกเธอต่างฉายแววสงสัย

ในเวลานี้เอง เฉินฮวนฮวนยกกะละมังเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอมองคนอื่นในห้องพักด้วยใบหน้างุนงง

หลินอวี่หยางหัวเราะอย่างเสียสติ ทว่าคนอื่นๆ ต่างทำหน้างุนงงสงสัย เฉินฮวนฮวนจึงเอ่ยถาม “หยางหยาง พวกเธอกำลังคุยอะไรกัน”

“ฮวนฮวน!” หลินอวี่หยางดีดตัวขึ้นจากเตียง แล้วพุ่งตัวไปอยู่ตรงหน้าเฉินฮวนฮวนทันที เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮวนฮวน คุณอาเฟิงเห็นแก่หน้าฉัน เขาถึงไม่ปลดเธอออกนะ! ต่อไปเธอต้องดูแลฉันให้ดีกว่านี้นะ”