อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 297

“คุณ…คุณรู้จักคุณยายของฉัน?” เสียงของเฉินฮวนฮวนเริ่มสั่นเครือ

เธอมองชายชราตรงหน้าเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ใบหน้าของเขาก็ยังทำให้เธอนึกถึงแม่ของตัวเอง

ก่อนหน้านี้คุณยายยังพูดเสมอว่า อวิ้นเอ๋อร์ดูไม่เหมือนฉัน เธอเหมือนกับผู้ชายทรยศคนนั้น ผู้ชายที่ไม่มีอะไรดีเลย

ดังนั้น ชายชราคนนี้คือ…คือ…

“ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว คุณเพิ่งมาปรากฏตัวเหรอ” เฉินฮวนฮวนเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

“ไม่ ฮวนฮวน ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิด ไม่ใช่…” ชายชราส่ายหน้าไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขอบตาทั้งสองข้างของเขาเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงของผู้ที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน “ตอนแรกฉันกับหมิงจูรักกัน แต่ฉันไม่ใช่คนจีน ฉันเป็นคนตระกูลเป๋ามาจากประเทศเฉิน ฉันต้องกลับไปบอกครอบครัว และจัดการเรื่องแต่งงานของฉันกับหมิงจู แต่พอไปครั้งนี้…”

“ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสูญเสียความทรงจำไป จนกระทั่งช่วงก่อนหน้านี้ ฉันเพิ่งจำเรื่องราวในอดีตได้”

……

สามวันผ่านไป

ระเบียงห้องพักผู้ป่วย เฉินฮวนฮวนนั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้

ทว่า ในหัวสมองของเธอเต็มไปด้วยคำพูดของคุณตาเป๋าเยี่ยน

เดิมทีคุณตาไม่ได้ตั้งใจจะปรากฏตัว เขากังวลว่าเธอจะไม่สามารถให้อภัยเขาได้ เขาแค่อยากติดตามข่าวคราวของเธออย่างเงียบๆ แต่อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เขารีบมาที่ประเทศจีน

ในช่วงสามวันมานี้ เฉินฮวนฮวนไม่ได้บอกเฟิงหานชวนเรื่องการปรากฏตัวของคุณตา ทุกอย่างราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

สองสามวันมานี้เธอเอาแต่คิดว่า ถ้าหลังจากนี้ตัวเองไม่สามารถให้กำเนิดทายาทได้จริงๆ เธอควรไปจากเฟิงหานชวนหรือไม่

อย่างไรเธอก็ไม่สามารถถ่วงชีวิตของเฟิงหานชวนได้ คนเก่งอย่างเฟิงหานชวนจะต้องมีลูกหลานมาสืบทอดธุรกิจของเขา

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก…”

ในเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูจากด้านนอกห้องผู้ป่วยดังขึ้นหลายครั้ง

เวลานี้ มีเพียงเธอคนเดียวในห้องผู้ป่วย แม่บ้านหลี่เพิ่งจะไปเอาข้าวที่โรงอาหารให้เธอ

และเฉินฮวนฮวนรู้ว่าเฟิงหานชวนไปจัดการเรื่องคนขับรถตู้ที่โรงพัก ดังนั้นคนที่เคาะประตูตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร ใบหน้าของเธอฉายแววงุนงง

เธอยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถาม “ใครอยู่ข้างนอกคะ”

หากเป็นพยาบาล น่าจะบอกล่วงหน้าก่อน

“ฮวนฮวน ฉันหลิ่วเยว่เอ่อร์” เสียงของหลิ่วเยว่เอ่อร์ดังขึ้น

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนฉายแววตกใจ ก่อนจะรีบเปิดประตู เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย และถามว่า “หลิ่วเยว่เอ่อร์ เธอมาที่นี่ทำไม”

การกระทำก่อนหน้านี้ของหลิ่วเยว่เอ่อร์ ทำให้เฉินฮวนฮวนผิดหวังเป็นอย่างมาก และตัดความสัมพันธ์กับเธอมานานแล้ว เธอไม่รู้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์รู้หมายเลขห้องของเธอได้อย่างไร

“ฮวนฮวน ทำไมเธอถึงดุฉันขนาดนั้นล่ะ” หลิ่วเยว่เอ่อร์มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ทว่าเสียงของเธอกลับร่าเริงมาก น้ำเสียงที่เธอพูดก็เหมือนกับตอนที่พวกเธอยังคบกันเป็นเพื่อน

“หลิ่วเยว่เอ่อร์ เธอกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่กันแน่” เฉินฮวนฮวนสับสน

“ฉันได้ยินว่าเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็เลยรีบมาเยี่ยมเธอ เธอดีขึ้นแล้วหรือยัง” น้ำเสียงของหลิ่วเยว่เอ่อร์ยังคงแสดงถึงความห่วงใย

“ฉันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องรบกวนเธอหรอก” เฉินฮวนฮวนตอบอย่างเย็นชา

หลิ่วเยว่เอ่อร์ราวกับไม่ได้ยิน เธอเดินเข้ามายืนอยู่กลางห้องพักผู้ป่วย และหมุนตัวกลับมามองเฉินฮวนฮวน ท่าทางของเธอราวกับเป็นหุ่นยนต์ก็ไม่ปาน