อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 303

พนักงานชายมองเป๋าฮวนจนเหม่อ แล้วเขาก็รู้สึกว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้สักที่

"เอาบะหมี่มาให้ฉันก็ได้ค่ะ" เป๋าฮวนแบมือออก

พนักงานชายรีบดึงสติกลับมา แล้วยื่นให้เธออย่างมีมารยาท "คุณหนูเป๋า เชิญครับ"

เป๋าฮวนรับบะหมี่มา กำลังจะปิดประตู แต่อยู่ๆพนักงานคนนั้นร้องขึ้นมาว่า

"อ๋อ! คิดออกแล้ว!" เขาอุทานออกมา

"มีอะไร……เหรอคะ?" มุมปากเป๋าฮวนกระตุก

"คุณหนูเป๋า คุณเองเหรอครับ เราเคยเจอกันครับ! เมื่อสามปีที่แล้ว!" พนักงานตื่นเต้นมาก แล้วตาก็เป็นประกาย

เป๋าฮวนอึ้งเล็กน้อย มองสำรวจผู้ชายตรงหน้า แล้วส่ายหน้าเอ่ยว่า "ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ"

"ผมรู้ว่าคุณไม่รู้จักผมครับ แต่ผมรู้จักคุณ ตอนนั้นผมเป็นเด็กในพอยเซิน คุณหนูตระกูลหลินเป็นคนพาคุณไปเที่ยว ผมเคยทักทายคุณ แต่ว่า……"

พนักงานพูดอย่างตื่นเต้น แต่สีหน้าก็เริ่มสงสัย เขาเกาหัว แล้วเอาแต่นึกย้อน พร้อมพึมพำว่า "ผมจำได้ว่าตอนนั้นคุณไม่ได้นามสกุลเป๋า นามสกุล……"

"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ใช่คนประเทศฮัว ฉันมาจากประเทศเฉิน ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ฉันมาร่วมงานประมูลค่ะ" เป๋าฮวนพูดอย่างเรียบนิ่ง "ตอนนี้ฉันอยากพักแล้ว เชิญไปได้เลยค่ะ!"

พูดจบ เธอก็ปิดประตูทันที

เสียงดัง"ปัง" พนักงานยืนบื้ออยู่หน้าประตู ค่อยรู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไป

เขาอาจจะจำคนผิด ถึงความจำจะดีแค่ไหน ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกัน แต่ท่าทางต่างกันสิ้นเชิง

อาจจะเพราะว่าหน้าตาเหมือนกันเกินไปมั้ง!

เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะนี่เป็นแขกระดับห้องสูท ยุ่งด้วยไม่ได้ จึงยอมเดินจากไป

……

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น

จิ่งมั่วเอาเคเอฟซีมาส่ง

เป๋าฮวนนั่งอยู่ที่ระเบียง รับลมไปด้วย กินบะหมี่กับเคเอฟซีไปด้วย

"ไม่ได้กินตั้งนาน อร่อยมาก!" เธอเลียริมฝีปากอย่างพอใจ

จิ่งมั่วกุมขมับ แล้วเอ่ยเตือนว่า "คุณหนูครับ ดูแลสุขภาพด้วยครับ"

"รู้แล้วหน่า เดี๋ยวฉันจะไปออกกำลังกายเอง ยังไงฉันก็ต้องรักษาหุ่นอยู่แล้ว!" เป๋าฮวนหมดคำพูด

สองพี่น้องจิ่งเหลิ่งกับจิ่งมั่ว เป็นบอดี้การ์ดสามปีนี้ของเธอ ตระกูลจิ่งจงรักภักดีต่อตระกูลเป๋า พ่อของพวกเขาสองคน ตอนนี้เป็นพ่อบ้านของตระกูลเป๋า

ตระกูลเป๋าที่อยู่ประเทศเฉิน เป็นตระกูลที่ลึกลับ เพราะว่าลึกลับเกินไป จึงไม่มีข่าวอะไร ไม่เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กัน

"ครับคุณหนู เพราะอาชีพของคุณก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว" จิ่งมั่วเตือนอีกครั้ง

"พวกนายสองพี่น้อง พูดอะไรที่น่าฟังหน่อยไม่ได้เหรอ?" เป๋าฮวนกุมหัวไว้ แล้วพูดว่า "นายรีบไปหาจิ่งเหลิ่งเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว"

"ครับ คุณหนู" จิ่งมั่วพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป

เป๋าฮวนค่อยถอนหายใจ แล้วยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิ แล้วใช้มือจับปีกไก่ขึ้นมา

เธอกำลังจะอ้าปากกัด แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่น

เป๋าฮวนใช้มืออีกข้างที่สะอาดจับโทรศัพท์ขึ้นมา บนหน้าจอก็มีใบหน้าของคนแก่คนหนึ่งโผล่มา

ใบหน้าที่ดูมีอายุ แต่ก็ปกปิดความเป็นผู้ดีไม่ได้ โครงหน้าสมส่วน ดูออกว่าตอนหนุ่มต้องดูดีแน่นอน

"ฮวนฮวน ถึงโรงแรมแล้วเหรอ?" เป๋าเยี่ยนไอเสียงเบา แล้วถามอย่างเป็นห่วง

"ถึงแล้วค่ะ คุณตา หนูกำลังกินบะหมี่อยู่" ขณะพูด เป๋าฮวนก็ยกบะหมี่ร้อนๆไปที่หน้าจอ

เป๋าเยี่ยนหัวเราะ แล้วพูดว่า "ถ้าหนูอยากกิน เดี๋ยวตาให้คนไปซื้อมาก็ได้ ทำไมต้องไปกินถึงประเทศฮัว"

"คุณตาคะ หนูไม่ได้มาเพื่อกินนะคะ หนูมาร่วมงานประมูล!" เป๋าฮวนเอ่ยย้ำ "จากที่หนูรู้มา มีเพชรไพลินของราชินีซีซาร์ที่จะมาประมูลด้วย หนูอยากซื้อมาออกแบบเป็นสร้อยคอค่ะ"

"ฮวนฮวน ถ้าหนูอยากได้อะไร ก็สั่งให้คนไปประมูลก็ได้ ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น ลำบากแย่เลย" เป๋าเหยี่ยนพูดย้ำอีก

เป๋าฮวนกุมขมับ แล้วเอ่ยว่า "คุณตาคะ คุณตาอย่าลืมสิคะ ตอนนี้หนูถึงที่นี่แล้ว"

"ไม่คุยแล้วค่ะ หนูจะกินตอนร้อนๆ" พูดจบ เธอก็วางสายวิดีโอคอลทันที