เฟิงหานชวนนิ่งอึ้ง
เพราะเป๋าฮวนพูดถูก
เขาโกหกเธอก่อน ปกปิดตัวตนของเขา ปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น
ดังนั้นถ้าเธอไม่เชื่อเขาก็คงไม่แปลก
เขานั่งลงบนโซฟาด้วยความสิ้นหวัง จับผมด้วยมือทั้งสองข้าง ถ้าเขาไม่ได้หลอกเป๋าฮวนตั้งแต่แรก เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ลาก่อน” เป๋าฮวนรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอกำลังจะจากไป
เธอรู้สึกว่าระหว่างเธอกับเฟิงหานชวนไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วจริงๆ
แต่เมื่อเธอหันหลังกลับ ข้อมือของเธอก็ถูกรั้งไว้ เป๋าฮวนหันศีรษะและเห็นเฟิงหานชวนมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
เธอหยุดนิ่งด้วยความตกตะลึง
“ฮวนฮวน คุณเข้าใจผิดจริงๆ” เสียงของเฟิงหานชวนสะอื้น มือที่จับข้อมือของเธอก็จับแน่นขึ้นเล็กน้อย
ราวกับกังวลว่าจะปล่อยหลุดไป
เป๋าฮวนมองเขา โดยไม่พูดอะไร
“ระหว่างผมกับหลิวอวี่ถง หลิวเยว่เอ่อร์ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเขาต้องอธิบายให้ชัดเจน
ต้องอธิบายให้เข้าใจ เป๋าฮวนถึงจะให้อภัยเขา
“ในสายตาของผม หลิวอวี่ถงเป็นแค่สาวใช้ มีเพียงครั้งเดียวที่ผมใกล้ชิดเธอ ก็คือคืนที่ผมไปขอผ้าอนามัยให้คุณ”
“หลิวเยว่เอ่อร์ ผมยอมรับว่าผมมอบคฤหาสน์ให้กับเธอ และยังให้เงิน เพราะผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้น ผมเลยชดเชยให้เธอ ที่ผมทำก็เพราะเหตุผลนี้”
“ผู้หญิงทั้งสองคนนี้ผมไม่เคยคิดจะแล”
เฟิงหานชวนจับมือเป๋าฮวนไว้แน่น จับไว้แน่นจริงๆ
เป๋าฮวนขมวดคิ้ว เธอทั้งเชื่อและไม่เชื่อ และมือของเธอถูกจับแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยมือของฉัน” เป๋าฮวนพูดทันที
“ผมไม่ปล่อย!” เฟิงหานชวนบีบแรงขึ้น
“ฉันเจ็บ!” เป๋าฮวนตะโกน
เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ปล่อยมือเธอทันที ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมองลงมา
มือเล็กๆสีขาวกลายเป็นสีแดง ซึ่งเป็นผลมาจากการที่ผิวถูกบีบอย่างแน่น
“ขอโทษ ฮวนฮวน ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เฟิงหานชวนกล่าวขอโทษอย่างกังวล
เพราะเขายืนขึ้น เฟิงหานชวนสูงกว่าเป๋าฮวน ดังนั้นเป๋าฮวนไม่ได้ก้มลงมองเขา แต่ต้องเงยหน้ามองเขา จึงจะเห็นใบหน้าของเขา
เธอเห็นท่าทางกังวลใจของเฟิงหานชวน เธอหลับตา นึกถึงคำอธิบายของเฟิงหานชวนในใจของเธอ
“เฟิงหานชวน คุณเคยทำผิดมาก่อน คุณคิดว่าฉันจะยังเชื่อคุณอีกเหรอ?” เป๋าฮวนพูดเบาๆ
“ฮวนฮวน…” เฟิงหานชวนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
เช่นเดียวกับเด็กเลี้ยงแกะ เขาเคยโกหกเป๋าฮวนมาก่อน ตอนนี้เป๋าฮวนจะเชื่อเขาได้อีกเหรอ?
แน่นอนว่า ไม่ได้
จู่ๆเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
ถ้าเขาบังคับให้เธออยู่ข้างๆ เป๋าฮวนจะไม่เต็มใจอย่างแน่นอน และจะยิ่งเกลียดเขามากขึ้น เกลียดเขามากยิ่งขึ้นไปอีก
“ฉันเหนื่อย ฉันจะกลับไปพักผ่อน” เป๋าฮวนสะบัดมือออกและเปิดประตู
เสียง "ปัง" ดังขึ้น เสียงปิดประตู
ขณะที่กำลังจะกลับมาที่ห้องตัวเอง เป๋าฮวนหันศีรษะและเหลือบมอง เฟิงหานชวนไม่ได้ตามมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย