อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 371

เป๋าฮวนสูดหายใจลึกๆ รุนแรงอะไรขนาดนั้น?

เธอพูดผิดตรงไหน?

สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง เธอยังไม่ได้ตอบตกลงเขา ดังนั้นหลีซืออวิ๋นก็ยังมีโอกาสไม่ใช่เหรอ?

เป๋าฮวนรู้สึกว่าข้อมือของเธอเจ็บ เพราะผู้ชายจับไว้แน่น เธอจ้องมาที่เขาและสะบัดมือของเขาออก

จากนั้น ก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

หลีซืออวิ๋นมองดูฉากนี้อย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเธอก็เกิดความสงสัย สถานการณ์ในตอนนี้สะท้อนให้เห็นชัดเจนว่าเฟิงหานชวนกังวลอย่างมากเกี่ยวกับเป๋าฮวน แต่เป๋าฮวนดูเหมือนต้องการกำจัดความสัมพันธ์ของเฟิงหานชวน

ดูเหมือนว่าที่เฟิงหย่าบอก บอกว่าตัวแทนคนนี้ยังไม่ได้ตอบตกลงเฟิงหานชวนจะเป็นความจริง

“หานชวน คุณสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทำไมคุณเป๋าถึงปฏิเสธคุณ?” หลีซืออวิ๋นถามเฟิงหานชวนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เฟิงหานชวนกำลังจะเข้าไปในห้องนั่งเล่น หยุดทันทีและตอบว่า: “เธอเข้าใจผมผิด”

“เข้าใจผิด?” หลีซืออวิ๋นงงงวย ต้องการจะถาม แต่เฟิงหานชวนเดินนำไปข้างหน้าแล้ว

เฟิงหานชวนพูดเบาๆ : "เข้าไปทานข้าวเถอะ"

หลังจากพูดจบ ขายาวของเขาก็ก้าวออก เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นเฟิงหานชวนทำตัวเฉยชากับตัวเอง หลีซืออวิ๋นรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดและตื่นตระหนก

เธอเดินตามเข้าไปช้าๆ

ที่นั่งของทุกคนถูกคนใช้จัดเตรียมไว้แล้ว ที่ของเป๋าฮวนแม่บ้านหลี่จัดให้นั่งทางด้านซ้ายของเฟิงหานชวน และหลีซืออวิ๋นก็ถูกจัดไว้ด้านซ้ายของเป๋าฮวน ดังนั้นเป๋าฮวนจึงถูกคั่นกลางระหว่างคนทั้งสอง

หลีซืออวิ๋นรู้สึกอึดอัดมากขึ้นในขณะนี้ เฟิงหย่าที่อยู่ข้างๆเธอยังคงคุยกับเธอเกี่ยวกับกระเป๋าใบใหม่ เธอรู้สึกรำคาญมากและไม่อยากฟัง แต่เธอไม่สามารถหยุดเฟิงหย่าได้

เพราะเธอไม่สามารถให้ทุกคนเห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดี

อาหารเย็นพร้อมแล้ว เฟิงเหลยถิงเชิญให้ทุกคนรับประทาน เป๋าฮวนรู้สึกว่าคราวนี้คล้ายกับงานเลี้ยงของครอบครัวตระกูลเฟิง ยกเว้นเธอและ หลีซืออวิ๋นทั้งสองเป็นบุคคลภายนอก

ทุกคนเริ่มทาน ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน บรรยากาศก็ดูเคร่งเครียดเล็กน้อย

เฟิงเหลยถิงไอออกมา หาเรื่องคุยและถามเฟิงหานชวนทางด้านซ้ายมือ: "อยู่ดีๆทำไมหลิวอวี่ถงถึงเป็นลมกะทันหัน? มีโรคอะไรหรือเปล่า? ถ้าเธอป่วยก็ให้เงินกับเธอและเลิกจ้าง"

“ครับ” เฟิงหานชวนตอบเบาๆ

ในความเป็นจริง เขารู้ว่าหลิวอวี่ถงเป็นลมเพราะช็อก ไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยใดๆ

“แล้ว... ฮวนฮวน? ชื่อเล่นของคุณเป๋าคือชื่อนี้ใช่ไหม?” เฟิงเหลยถิงเพิ่งรู้อายุและชื่อของเป๋าฮวนจากเฟิงหย่า แต่ในขณะที่เขาอยู่ในความงุนงงและไม่รู้จะพูดอย่างไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป๋าฮวนดูคล้ายเฉินฮวนฮวนมาก

“ใช่ค่ะนายท่าน คุณเรียกหนูว่าฮวนฮวนก็ได้” เป๋าฮวนยิ้มจางๆและตอบ

“บังเอิญ ช่างบังเอิญเหลือเกิน...” เฟิงเหลยถิงมองดูมึนงงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้

เขามองไปที่จานของเป๋าฮวนว่างเปล่า เขาคีบกระเจี๊ยบมาใส่ในจานของเป๋าฮวน แล้วกล่าวว่า: "กินเยอะๆนะ"

เป๋าฮวนอึ้งไปครู่หนึ่ง นายท่านเฟิงลืมไปแล้วเหรอว่าเธอไม่กินกระเจี๊ยบ?

จะว่าไปก็ผ่านมา3ปีแล้ว ตัวเองก็ไม่ใช่ลูกสาวหรือหลานสาวของเฟิงเหลยถิง เป็นเรื่องปกติที่เขาจะจำความชอบของเธอไม่ได้

เธอแค่พยักหน้าและไม่พูดอะไร

เวลาผ่านไปสักครู่ เห็นว่าเป๋าฮวนไม่เคยแตะกระเจี๊ยบเลย สายตาของเฟิงเหลยถิงค่อยๆเผยให้เห็นความสงสัย เขาก็ถามว่า: “ฮวนฮวน เธอไม่ชอบกินกระเจี๊ยบเหรอ?”

เป๋าฮวนก้มศีรษะลง เหลือบมองกระเจี๊ยบในชามของเธอ เธอพยักหน้าและพูดว่า: “ใช่ค่ะ”

เมื่อเสียงยืนยันดังขึ้น เฟิงเหลยถิงถึงกับตกตะลึง

ทันใดนั้น เฟิงเฉินเหยี่ยนซึ่งอยู่ตรงข้ามก็อุทาน: “คุณเป๋าก็ไม่ชอบกระเจี๊ยบเหรอ? ผมจำได้ว่าฮวนฮวนก็ไม่ชอบเหมือนกัน ปีนี้คุณอายุ23ปี ถ้าฮวนฮวนยังไม่ตาย เธอก็23เหมือนกัน...พระเจ้า!”

“คุณ คุณ…” เฟิงเฉินเหยี่ยนมองเธอด้วยสีหน้าตกใจ

เป๋าฮวนรู้สึกว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนเชื่อว่าเธอคือเฉินฮวนฮวน

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เฟิงเฉินเหยี่ยนลุกขึ้น ชี้ไปที่เธอและพูดอย่างตื่นเต้น: "คุณเป๋า คุณต้องเป็นพี่น้องฝาแฝดของฮวนฮวนแน่เลย คุณควรถามพ่อแม่ของคุณว่าคุณเป็นลูกบุญธรรมหรือเปล่า หรือพวกเขาเคยให้ลูกสาวกับใครไหม?"

เป๋าฮวน : "..."

ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินไอคิวของเฟิงเฉินเหยี่ยนสูงเกินไป

แต่เป็นเรื่องปกติที่จะคิดเช่นนี้ เพราะร่างของ "เธอ" ถูกส่งไปเผาโดยตระกูลเฟิง ในสายตาของพวกเขาเฉินฮวนฮวนได้กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว

ดังนั้น หากมีคนที่อายุเท่ากันและคล้ายกัน พวกเขาจะคิดว่าเป็นฝาแฝดโดยไม่รู้ตัว

“แม่ของเธอให้กำเนิดเธอคนเดียว”

ในเวลานี้ เสียงต่ำของผู้ชายพูดปฏิเสธความสงสัยของเฟิงเฉินเหยี่ยน

เฟิงเฉินเหยี่ยนส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า: "เป็นไปไม่ได้! อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ฝาแฝดแล้วจะอธิบายยังไง เว้นแต่..."

เขาลังเล แล้วส่ายหัวอย่างแรง

“เว้นแต่อะไร?” เป๋าฮวนถามเธอด้วยความสนใจ

"เว้นแต่คุณจะเป็นฮวนฮวนที่ฟื้นคืนชีพ แต่... ไม่น่าจะเป็นไปได้!" เฟิงเฉินเหยี่ยนสับสนทันที

แน่นอน ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ยกเว้นเป๋าฮวนและเฟิงหานชวน พวกเขาต่างตกตะลึง เพราะไม่มีใครเคยเจอเรื่องอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน

“อาเหยี่ยน ฉันบอกคุณทางโทรศัพท์แล้ว แต่คุณไม่เชื่อฉัน” เป๋าฮวนยิ้มเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

จุดประสงค์ของการมาของเธอคือเพื่อขจัดความสงสัยของครอบครัวตระกูลเฟิงที่มีต่อ "เฉินฮวนฮวน" และให้พวกเขารู้ว่าเฉินฮวนฮวนยังมีชีวิตอยู่ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่คิดว่าเฟิงหานชวนเป็นคนบ้า

เป๋าฮวนคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายตัดสินใจกลับมาประเทศฮัวเพราะเฟิงหานชวน

“อาเหยี่ยน? ทางโทรศัพท์?” เฟิงเฉินเหยี่ยนอุทาน คิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับการสนทนาของเขากับเป๋าฮวน

ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆมากขึ้น เสียงที่เป๋าฮวนเรียกเขานั้นเหมือนกับเสียงของเฉินฮวนฮวนทุกประการ

เพราะเขาชอบน้ำเสียงที่เฉินฮวนฮวนเรียกเขา เขารู้สึกว่าเสียงของเธอดีมาก และมีน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกมีความสุขเวลาได้ยิน

หลายคนเรียกเขาว่าอาเหยี่ยน แต่ว่าน้ำเสียงแต่ละคนต่างกัน

ยิ่งกว่านั้น เฟิงเฉินเหยี่ยนนึกถึงสิ่งที่พวกเขาคุยทางโทรศัพท์ เป๋าฮวนเคยบอกเขาว่า เธอคือเฉินฮวนฮวน

“ไม่... เป็นไปไม่ได้...” เฟิงเฉินเหยี่ยนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหลือเชื่อ แต่สัญญาณทั้งหมดบอกเขาว่าเป๋าฮวนคือเฉินฮวนฮวน

คนอื่นๆที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึงและสงสัย โดยเฉพาะหลีซืออวิ๋น ที่ไม่เชื่อและรู้สึกไร้สาระมาก

ในความเห็นของเธอ เป๋าฮวนจงใจแกล้งสวมบท เพราะแวบแรกก็ดูออกว่าเธอกำลังสร้างความยุ่งเหยิง

หลีซืออวิ๋นจิบน้ำล้างคอของเธอ พูดขึ้นด้วยท่าทางราวกับคุณนาย: "คุณเป๋า พวกเราทุกคนรู้ว่าคุณเฉินจากไปแล้ว คุณพูดเล่นแบบนี้จะทำให้ทุกคนกลัว”