อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 413

คฤหาสน์ตระกูลหลี ชั้นใต้ดินชั้นหนึ่ง

ชายหนุ่มตัวเตี้ยที่สวมใส่เสื้อโค้ตสีเบจ ผมที่ยาวเล็กน้อยกระเซอะกระเซิง เขาถูกขังอยู่ในห้องแม่บ้าน

ได้ยินเสียงลูกบิดประตู เขารีบลุกขึ้นทันที เฝ้าดูประตูอย่างระแวดระวัง จนกระทั่งเห็นคนที่เดินเข้ามาอย่างชัดเจน เขาถึงได้โล่งอก

หลีซืออวิ๋นยกชามข้าวถ้วยหนึ่งเดินเข้ามา แล้ววางลงบนโต๊ะเล็กที่อยู่ด้านข้าง เฉินเจี๋ยพุ่งเข้ามาในทันที แล้วยัดกินอย่างมูมมาม

เห็นท่าทางแบบนั้นของเขา หลีซืออวิ๋นเบ้ปากอย่างรังเกียจ สีหน้าเผยความดุดัน

เธอยกมือขึ้น ถีบแรง ๆ ลงบนหลังของเฉินเจี๋ย เฉินเจี๋ยไม่ได้ระวังตัว ใบหน้าทิ่มลงในชามทันที

“ไร้ประโยชน์! ถูกจับได้เร็วขนาดนี้!” หลีซืออวิ๋นเกลียดจนกัดฟัน

ถ้าหากเฉินเจี๋ยถูกจับได้ จะต้องลากตัวเองออกไปด้วยแน่ งั้นเธอก็จบเห่

“แค่กแค่กแค่ก...” เฉินเจี๋ยรีบเงยหน้าขึ้น เพราะว่าสำลักแล้ว เขาไอไม่หยุด ไอจนหน้าแดง

กว่าเขาจะสงบลง เขาคุกเข่าลงบนพื้น กอดขาของหลีซืออวิ๋นไว้ แล้วรีบพูดขึ้น “อวิ๋นเออร์ ช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย! มีเพียงแต่เธอที่ช่วยฉันได้! ฉันจะตกอยู่ในมือของเฟิงหานชวนไม่ได้!”

เมื่อคืนวาน เขามีธุระที่ต้องกลับไปที่สำนักงานนักสืบ แต่กลับพบว่ามีคนนั่งลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ที่ห้องทำงานของเขา

จากนั้น ก็มีอีกหลายคนลงรถมา เขารู้จักผู้นำคนนั้น ก็คือผู้ช่วยเก่งกาจข้างกายเฟิงหานชวน...ซูอวี่

ตอนนั้นเขารู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ถูกต้อง จึงทิ้งรถไว้ แล้วแอบวิ่งออกมา เขาเป็นคนว่องไวเฉียบแหลม หลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีกล้องวงจรได้ จนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหลี

เขารู้ว่าเวลาสำคัญในตอนนี้ตันเองไม่สามารถใช้โทรศัพท์ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โทรหาหลีซืออวิ๋น แถมยังทิ้งลงโทรศัพท์ลงแม่น้ำ เพื่อป้องกันการถูกระบุตำแหน่ง

ตอนนี้ หลีซืออวิ๋นคือผู้ที่ช่วยชีวิตของเขาเพียงคนเดียว

“เฉินเจี๋ย นายกำลังขู่ฉันเหรอ!” หลีซืออวิ๋นตะคอก แล้วง้างมือขึ้น ตบหน้าเฉินเจี๋ย

เฉินเจี๋ยเจ็บจนร้องโอดครวญ

“พวกเราคือตั๊กแตนบนเรือลำเดียวกัน ฉันไม่ช่วยนายใครจะช่วยนาย? ฉันจะให้นายตกอยู่ในมือเฟิงหานชวนได้เหรอ?” หลีซืออวิ๋นโมโหจนคอแหบแห้ง

เฉินเจี๋ยถูกตะคอกจนหดตัว เขาตัวสั่นไปทั้งตัว ก่อนหน้านี้ที่เขาจับทางหลีซืออวิ๋นได้ ก็แอบข่มขู่ให้หลีซืออวิ๋นนอนค้างคืนกับเขา

แต่ตอนนี้ เขากลัวผู้หญิงคนนี้แล้ว ถ้าหากตอนนี้หลีซืออวิ๋นโหดร้ายกว่าเดิม แล้วฆ่าเขาที่คฤหาสน์ตระกูลหลี อาจจะไม่มีคนรู้ก็ได้

ดังนั้น เขาไม่สามารถยั่วโมโหหลีซืออวิ๋นได้

“ฉันจะอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง ฉันจะไม่หาเรื่องเดือดร้อนให้เธอแน่นอน เพียงแค่เธอให้ข้าวฉันกิน ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น” เฉินเจี๋ยสั่นไปทั้งตัว แล้วออกแรงดึงแขนของหลีซืออวิ๋น

เขารู้นิสัยของเฟิงหานชวน ดังนั้นเขายินยอมที่จะมาหาหลีซืออวิ๋น เพื่อที่จะได้มีโอกาสมีชีวิตอยู่ เขาไม่ยินยอมจะให้ตัวเองตกอยู่ในมือของเฟิงหานชวน

แบบนั้นก็เหมือนจะตายทั้งเป็น

“เฉินเจี๋ย จำคำที่นายพูดตอนนี้ไว้ อยู่ที่นี่ทำตัวดี ๆ ไม่อย่างงั้น...” หลีซืออวิ๋นกัดฟัน โมโหจนหมุนตัวเดินออกไป

ตอนที่กลับมาถึงห้องรับแขก พ่อแม่ตระกูลหลีกำลังนั่งอยู่ สีหน้าของทั้งสองท่านไม่ดีเป็นอย่างมาก

ถ้าพูดว่าแอบซ่อนคนไว้ในบ้าน พวกเขารู้แน่นอน ดังนั้นเมื่อคืนจี้ถามหลีซืออวิ๋นว่ามันเรื่องอะไรกัน

หลีซืออวิ๋นรู้ว่าพ่อแม่เข้าข้างเธอ เพราะว่าเธอคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลหลี จึงบอกพ่อแม่ของตัวเองทุกเรื่อง