อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 55

เฉินฮวนฮวนหยิบผ้าขี้ริ้วเดินออกจากเคาน์เตอร์ จากนั้นก็เริ่มเช็ดโต๊ะ

และเฟิงหานชวนก็นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น มองร่างที่กำลังทำงานของหญิงสาว

ตอนแรกเช็ดโต๊ะ หลังจากนั้นก็กวาดพื้น ต่อมาก็ถูพื้น และสุดท้ายก็ทิ้งขยะ

หลังจากทำงานเสร็จ ก็มีการแจ้งเตือนรายการสั่งซื้อ เฉินฮวนฮวนยังไม่ทันถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ก็วิ่งไปที่เคาน์เตอร์เพื่อทำเครื่องดื่มอีกครั้ง

หลังจากลูกค้ามารับเครื่องดื่มไป ก็จวนจะถึงเวลาเลิกงานแล้ว เฉินฮวนฮวนปิดอุปกรณ์ และเก็บวัตถุดิบที่ใช้ไม่หมดเข้าตู้เย็น

ขั้นตอนการทำงานทั้งหมดดูยุ่งและอัดแน่น เฟิงหานชวนอยากจะพูดอะไรเสียหน่อย ก็ไม่มีโอกาสพูดแทรกได้เลย

“อาสาม ฉันเสร็จแล้วค่ะ” เฉินฮวนฮวนเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากห้องเก็บของ

เธอมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขา โครงหน้าที่เด่นชัด พูดตามตรงว่า เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่มีสัดส่วนสมบูรณ์แบบเช่นนี้มาก่อน

แถมคืนนี้ เธอและผู้ชายคนนี้ก็จะ…

เฟิงหานชวนหันกลับมามองเฉินฮวนฮวน เห็นว่าเธอหยิบกระเป๋ามาแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ไปกันเถอะ” เขาเพียงตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะก้าวขายาวเดินไปยังประตูแล้วเดินออกไป

เฉินฮวนฮวนเดินตามเขามาติดๆ เมื่อมาถึงประตู เธอก็ปิดประตูร้าน

หลังจากที่เธอปิดประตูแล้วหันกลับมา จมูกของเธอแทบจะชนกับแผงอกของชายหนุ่ม เธอถึงได้รู้ว่าเฟิงหานชวนยืนอยู่ด้านหลังเธอ

“อา อาสาม พวกเรากลับกันเลยไหมคะ” เฉินฉวนฮวนเงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มตรงหน้า

“อือ” เฟิงหานชวนเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีเหนื่อยล้า และเดินไปยังรถที่จอดอยู่ริมถนน

เฉินฮวนฮวนมองแผ่นหลังของเฟิงหานชวน ในขณะเดียวกันในใจก็เริ่มกังวล และอดไม่ได้ที่จะสงสัย

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า วันนี้เฟิงหานชวนดูเหมือนจะอดทนเป็นพิเศษ เขาอยู่รอเธอเลิกงานที่ร้านชานมแบบนี้

หรือเพียงเพราะ…เขาไม่จำเป็นต้องรออยู่ที่นี่ อย่างไรเธอก็ต้องกลับไปอยู่ดี

เฟิงหานชวนนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับแล้ว ทว่าเฉินฮวนฮวนยังยืนงุนงงอยู่ตรงนั้น เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบแตร

เสียงบีบแตรทำให้เฉินฮวนฮวนรู้สึกตัวแล้วรีบวิ่งไปที่รถ จากนั้นเธอก็เปิดประตูรถเบาะหลังทันที

ในตอนนี้เอง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นว่า “มานี่ มานั่งเบาะข้างคนขับ”

“หะ?” เฉินฮวนฮวนกำลังจะเข้าไปนั่งเบาะหลัง ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงคำสั่งของเฟิงหานชวน จึงตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ฟังไม่เข้าใจหรือไง” คิ้วของเฟิงหานชวนขมวดเข้าหากัน ใบหน้าเผยให้เห็นความไม่พอใจ

เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ทำได้เพียงปิดประตูเบาะหลัง จากนั้นเธอก็เดินอ้อมท้ายรถมาที่เบาะข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่ง

ตอนนี้เธอประหม่าเป็นอย่างมาก มือทั้งสองข้างกุมกันแน่นอยู่บนตัก ฝ่ามือเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับเฟิงหานชวน

ทว่าผ่านไปสักพัก เฟิงหานชวนก็ยังไม่สตาร์ทรถ ขณะที่เฉินฮวนฮวนตัดสินใจเงยหน้าขึ้น ข้างกายเธอกลับมีการเคลื่อนไหวบางอย่าง

เธอหันไปมอง เฟิงหานชวนโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอแล้ว แผงอกอุ่นๆ ของเขาแทบจะแนบชิดกับท่อนแขนซ้ายของเธอ

“อา อาสาม คุณ คุณ คุณ…” เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ร่างทั้งร่างชะงักนิ่งไปเสียอย่างนั้น

เฟิงหานชวนอดใจรอไม่ไหวที่ต้องอยู่บนรถ…เป็นไปได้อย่างไร!

ขณะที่เฉินฮวนฮวนยื่นมือออกไปผลักชายหนุ่ม เฟิงหานชวนก็คว้าสายเข็มขัดนิรภัยแล้วดึงเข้ามา

เฉินฮวนฮวนถึงกับตะลึงงันไปในทันที

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร” เฟิงหานชวนยกสายเข็มขัดนิรภัยขึ้นตรงหน้าเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนหันหน้ากลับไปด้วยความอับอาย ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ สีแดงของความอับอาย