อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 7

เฉินฮวนฮวนเห็นท่าทางที่น่าอับอายอย่างนั้นของเขาแล้ว ก็เม้มปาก ไม่พูดอะไร

ความอับอายของเฟิงหานชวนถูกเธอเห็นเข้า มันคืออะไรที่เรียกว่าความอับอายอย่างแท้จริงนั่นเอง

"ของที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเธอ มันคืออะไร" เฟิงหานชวนรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติสักอย่างตั้งนานแล้ว กล่องสีดำอันนั้น มันดูแปลกๆ

เหมือนกับ.....เหมือนกับกล่องที่เอาไว้ใส่อัฐิของคนตาย

"นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน เป็นของของฉัน ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ ทำไมฉันต้องบอกให้ผู้ชายเฒ่าที่ใจร้ายอย่างนี้ด้วย"เฉินฮวนฮวนปกป้องกล่องสีดำอันนี้อย่างดี เอามันซ่อนไปยังข้างหลัง แล้วตอบเหมือนเสียงคำรามกับผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า

ผู้ชายเฒ่า ที่ใจร้ายหรอ

เฟิงหานชวนกัดริมฝีปากหลายที

ใจร้ายและเฒ่า ไม่ควรจะเป็นคำหรือประโยคที่จะมาบ่งบอกถึงตัวตนของเขา

"ที่นี่เป็นบ้านของตระกูลเฟิง ถ้าเธอซ่อนของอะไรที่ไม่ดีไม่ร้าย ฉันมีสิทธิ์ที่จะให้เธอออกจากบ้านนี้" ในสายตาทั้งสองข้างของเฟิงหานชวนเหมือนจะก่อให้เกิดเศษหิมะแตกที่คมกรีดได้

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนซีดขาวไปชั่วขณะหนึ่ง

แต่ว่าพอเธอลองกลับมาคิดดูอีกที ในเมื่อทางด้านตระกูลเฉินปิดประตูไม่ยอมให้เข้าพบ ก็แสดงว่าพวกเขาผิดสัญญาก่อน

ตัวเองก็ไม่คิดที่จะอยู่ในบ้านตระกูลเฟิงแล้ว ไม่ใช่หรือ

แต่เป็นเพราะว่าต้องการประหยัดค่าใช้จ่าย เธอเรียนมหาลัยแต่ไม่มีเงินจ่ายค่าหอพัก เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย A ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยในพื้นที่ ทุกวันจึงนั่งรถประจำทางกลับไปพักที่บ้านตระกูลเฉิน

ถ้าถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลเฟิง เธอก็ไม่มีที่ที่จะไปอีกแล้ว ยิ่งกว่านั้นในตอนนี้อัฐิของคุณยายก็ยังไม่ได้ฝัง เธอกับคุณยายก็จะกลายเป็นคนเร่ร่อนที่ไม่มีที่ซุกหัวนอน

เธออยู่ที่บ้านตระกูลเฟิง ทั้งอาหารการกินและเครื่องดื่มก็ไม่ได้ขาด เฟิงเฉินเหยี่ยนเองก็ไม่ได้คิดที่จะกลับมาบ้าน เธอจึงไม่จำเป็นต้องรับมือกับสามีคนนี้

จริงๆแล้ว ก็ไม่ได้เลวเท่าไหร่

"เป็นแค่ของเล่น เป็นของเล่นที่ฉันซ่อนไว้ คุณไม่ต้องดูหรอก......"เธอแกล้งทำเป็นเขินอาย แล้วตอบคำถามของเฟิงหานชวน