อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 73

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนไม่อยากเห็นหน้าเฟิงหานชวน

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยังเป็นหนี้เฟิงหานชวน100,000หยวน เธออาจจะตะคอกและไล่เฟิงหานชวนไปไกลๆ

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนรังเกียจเขาขนาดนี้ เฟิงหานชวนรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ในใจ ตื่นตระหนกและไม่สบายใจ

“บอกผมมา เมื่อกี้คุณกำลังจะโดดตึกใช่ไหม?” เฟิงหานชวนคุกเข่าลงบนพื้น มองขึ้นไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา เสียงของเขาเบามากและรู้สึกพูดไม่ออก

เฉินฮวนฮวนนั่งอยู่ที่ข้างเตียง หันหน้าไปทางอื่น เธอไม่อยากเห็นชายที่คุกเข่าตรงหน้าเธอ

“ถ้าผมบอกว่า สร้อยคอของคุณผมเอาคืนมาแล้ว” เฟิงหานชวนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ประโยคนี้ทำให้เฉินฮวนฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันศีรษะไปรอบๆ ก้มศีรษะลงและมองลงไปที่เฟิงหานชวน ด้วยการแสดงออกที่น่าทึ่งบนใบหน้าของเธอ

“คุณ...คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณได้สร้อยคอแล้ว?” เฉินฮวนฮวนกระโดดลงจากเตียงและคุกเข่าต่อหน้าเฟิงหานชวนโดยตรง จับมือเขาแล้วพูดอย่างกังวล: “เอาสร้อยคอมาให้ฉัน เอามันมาให้ฉัน... "

ตอนนี้ ระยะตัวทั้งสองคนประชิดเกือบจะชนกัน

เฟิงหานชวนมองดูท่าทางกังวลใจของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา หายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ของเขา และพูดว่า: “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม”

“คำถามของคุณ?” เฉินฮวนฮวนนึกไม่ออก แล้วหัวเราะเบาๆ : “ทำไม คุณกลัวฉันตายเหรอ?”

รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ก่อนที่เฟิงหานชวนจะพูด เธอพูดต่อ: “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอก ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย!”

ใช่ ต่อให้เธอจะเหนื่อยอีกแค่ไหน เธอก็จะยึดมั่นและอดทน

เธอไม่ปล่อยให้คนที่ทำร้ายเธอมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขหรอก

ดังนั้นไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะยากแค่ไหน เธอก็จะยืนหยัดและอดทนอยู่เสมอ

มีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น

“แล้วเมื่อกี้คุณ…” เฟิงหานชวนหยุดพูด

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินฮวนฮวนถึงไปเหยียบเก้าอี้บนระเบียง

“เพราะว่าแม่และยายของฉันอยู่บนสวรรค์ ฉันจึงยืนบนเก้าอี้เพื่ออยากเข้าใกล้พวกท่านมากขึ้น” เมื่อเฉินฮวนฮวนตอบ เธอก็น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว

เธอตาแดงมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า ยื่นฝ่ามือไปข้างหน้าเขา แล้วถามว่า: “คืนสร้อยคอให้ฉันได้ไหม?”

เธอขอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม ศีรษะแทบจะก้มลงถึงพื้น

เฟิงหานชวนทนมองเฉินฮวนฮวนทำแบบนี้ไม่ได้ เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือออกไปจับข้อมือของเธอ และดึงเธอลุกขึ้น

จากนั้น มืออีกข้างของเขาหยิบสร้อยคอทองคำออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้ววางไว้บนฝ่ามือของเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนรู้สึกเย็นที่ฝ่ามือของเธอ เธอก้มศีรษะลงและมองไปที่มือ จี้รูปดอกบัวสีทอง เป็นสร้อยคอของแม่!

ทันใดนั้น เธอยิ้มด้วยความประหลาดใจและเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาสีแดงของเธอมองไปที่เฟิงหานชวน เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“คุณช่วยฉันเอาคืนมาเหรอ?” เฉินฮวนฮวนรีบถาม

เรื่องคืนนั้นต่อให้ตีหลิวตงรุ่ยให้ตายเขาก็ไม่ยอมรับ ไม่ยอมรับว่าเอาสร้อยคอของเธอไป เพราะงั้นหลิวตงรุ่ยไม่น่าคืนมันเอง

ตอนนี้เฟิงหานชวนนำสร้อยคอมาคืนเธอ ดังนั้นเป็นไปได้ที่เฟิงหานชวนจะไปเอามาจากหลิวตงรุ่ย

เฟิงหานชวนมองไปที่ใบหน้าของเธอที่มีความประหลาดใจและความซาบซึ้ง หัวใจของเฟิงหานชวนเต้นรัวโดยไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่ง ความจริงทั้งหมดที่เขาต้องการจะบอกก็ถูกกลืนลงท้อง

ถ้าบอกเธอตอนนี้ว่าผู้ชายในคืนนั้นคือเขา เฉินฮวนฮวนจะยังมีความรู้สึกดีๆแบบนี้ต่อเขาไหม?

“ใช่” เขาหยุดและตอบกลับเพียงคำสั้นๆคำเดียว