อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 11

เมื่อเขาเดินจากไปตอนนี้ฉันก็เห็นเค้ายืนรอคิวเพื่อรอรับกาแฟ ฉันสามารถมองเห็นเขาได้ทั้งตัวเค้าตัวสูง ดูดี ไหล่กว้าง หุ่นเพรียว แล้วกางเกงหลวมซึ่งเป็นกางเกงกีฬา เหมาะกับสะโพกเขาอย่างเห็นได้ชัด กางเกงกีฬาธรรมดา ชุดกีฬาธรรมดา แต่เมื่อเค้าใส่ขึ้นมาแล้วมันช่างดูดีโดดเด่นเสียเหลือเกิน

ให้ตายเถอะผู้ชายบ้าอะไรดูดีเป็นบ้าเลย มองมุมไหนก็ดูเท่ ดูสมาร์ทไปเสียหมดทุกอิริยาบถ

"คิดอะไรอยู่ครับคุณผู้หญิง"

คำพูดของเค้าทำเอาฉันสะดุ้งเลย สายตาเยี่ยวเค้ามองและเดินกลับมาตอนไหนกันนะ เมื่อสักครู่ฉันยังเห็นเค้ายืนต่อแถวรับกาแฟอยู่เลย

ตะกี๊ฉันยังแอบมองเขาเพลินๆอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวเค้าก็ได้ถือกาแฟเอสเปรสโซ่ปั่นมาให้ฉันหนึ่งแก้วในมือ ส่วนตัวเค้าเองหรือกาแฟร้อนคาปูชิโนมาในมือ ฉันได้แต่มองเขาว่าผู้ชายอะไรนะทำอะไรก็ดูดีไปหมดแม้กระทั่งหยิบจับแก้วกาแฟก็ยังดูเป็นผู้ดีได้ซะขนาดนี้

"คิดอะไรอยู่เหรอครับ บอกผมได้ไหม"

เค้าได้ถามฉันอีกครั้ง

"เปล่าหรอกค่ะ ฉันก็แค่คิดถึงบทความที่ฉันจะต้องเขียนลงไปในรายงานนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ" ใช่ฉันโกหกเค้าอีกแล้ว โกหกเค้าหรอกที่ล้านเห็นจะได้

"โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นผมว่าคุณควรหยุดเรื่องนั้นไปก่อนแล้วคุณควรสนใจผู้ชายที่คุณนั่งดื่มกาแฟด้วยในขณะนี้บ้างนะครับ"

เขาพูดพร้อมกับแกล้งทำเป็นหน้าบึ้งหน้างอนใส่ฉัน แอร้ยยยยยอีตาประธานบ้า ขี้อ้อนชะมัด !

"ค่ะ "......ฉันหัวเราะให้กับเขา

"คุณชอบดื่มกาแฟปั่นแบบนี้เป็นประจำหรอครับ อ้อ ! อีกอย่างต้องเป็นหวานน้อยด้วยสินะ "

"ใช่ค่ะ ฉันว่ามันเย็นดี เวลาดูดขึ้นมาดื่มขึ้นมาแล้วมันสดชื่นค่ะ แต่ไม่เน้นหวานนะคะมันเลี่ยน "

"แล้วคุณไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นกาแฟร้อนบ้างเหรอครับ"

เขาพูดพลางยกแก้วขึ้นมาจิบเล็กน้อย แต่สายตาเหยี่ยวของเค้ายังมองที่ใบหน้าฉันอยู่อย่างไม่วางตา

"ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าอากาศที่ประเทศไทยมันร้อนอยู่แล้วฉันจึงไม่ชอบกาแฟร้อนค่ะ ฉันชอบความเย็น "