อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 122

หลายวันต่อมา ลีโอนาร์โดรู้สึกไม่สบายตัวเค้าฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ลูกน้องคนสนิทมาเห็นได้แต่แปลกใจแต่ก็คิดว่าเจ้านายอาจจะเหนื่อยและเพลียจึงออกไปข้างนอก

เวลาผ่านไปจนถึงกระทั่งช่วงเย็นของวันนี้อาเทรสจึงได้เข้ามาหาเจ้านายอีกครั้ง ปรากฎว่าลีโอนาร์โดยังคงหลับอยู่ท่าเดิม

เขาใช้มือสองข้างวางไปที่โต๊ะทำงาน แล้วเอาหน้าผากทางไปที่หลังมือของตัวเอง

"เจ้านายครับ"

อาเทรสเรียกเจ้านายของตัวเองแต่ลีโอนาร์โดก็ยังไม่ขยับร่างกาย เขายังคงหลับสนิทนิ่งอยู่อย่างนั้น

"เจ้านายครับ"

ตอนนี้อาเทรสเดินเข้าไปใกล้แล้วเขย่าแขนของลีโอนาร์โด ชายหนุ่มค่อยค่อยดีดตัวลุกขึ้นมาแล้วเขาก็ใช้มือข้างขวาบีบขมับตัวเอง

"นี่ฉันนอนหลับไปเหรออาเทส"

ลีโอนาร์โดถามลูกน้องคนสนิท

"ครับเจ้านาย...ผมมาหาเจ้านายตั้งแต่ช่วงสายแล้วครับ...แล้วผมก็เห็นว่าเจ้านายนอนอยู่แบบนี้ผมจึงไม่กล้าปลุกแล้วผมก็แปลกใจว่าทำไมเจ้านายถึงไม่โทรเรียกผมให้พากลับบ้าน ผมก็เลยขึ้นมาดูเจ้านายเนี่ยแหละครับ ถึงได้รู้ว่ายังนอนหลับอยู่ท่าเดิม"

อาเทรสได้บอกกับเจ้านายตัวเองยาวเหยียด เค้าได้แต่พยักหน้ารับรู้

"เดี๋ยวเรากลับบ้านกันเลยก้อแล้วกันนะ"

"เอ่อ...ขอโทษนะครับเจ้านาย วันนี้เจ้านายกลับบ้านเลยเหรอครับ ไม่แวะไปหาคุณสเตฟานี่หน่อยเหรอครับเจ้านาย"

อาเทรสรู้สึกแปลกใจได้แต่ถามเจ้านายตัวเอง

"ไม่ล่ะ ไปกี่ครั้งเขาก็ไล่ฉันกลับทุกครั้งเลย ฉันคงทำไม่ดีกับเขาไว้มากเหลือเกินอาเทรส ฉันทำใจแล้วแหละ ถ้าฉันยิ่งเข้าใกล้เธอมากเท่าไหร่สเตฟานี่ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่และเจ็บปวดหัวใจมากขึ้นเท่านั้น แล้วคุณหมอยังบอกอีกว่าความรู้สึกและการกระทำของแม่ส่งผลต่อลูกในท้อง ฉันไม่อยาก ไปหาสเตฟานี่แล้วทำให้เธอหงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดี ฉันว่าไม่ไปจะดีกว่า"

"แล้วถ้าเจ้านายไม่ไปง้อเธอแบบนี้ เรื่องราวมันจะไม่ยิ่งแย่มากไปกว่าเดิมเหรอครับ"

"ไม่ล่ะอาเทรส ฉันเริ่มทำใจได้แล้ว ฉันคงทำไม่ดีไว้กับเธอมากจริงๆ ฉันได้แต่คอยดูแลสเตฟานี่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแบบนี้จะดีกว่า ไม่ไปให้เธอเห็นหน้าเธอจะได้ไม่หงุดหงิด เธอจะได้อารมณ์ดี"

ตอนนี้ลีโอนาร์โดเริ่มทำใจเรื่องหญิงสาวได้บ้างแล้วและรู้ตัวเองดีว่าอดีตที่ผ่านมาเค้าได้ทำกับเธอไว้มากมายเหลือเกิน รวมถึงลูกในท้องด้วย เค้าคิดไม่ดีมาโดยตลอดและตอนนี้เค้าก็เริ่มสำนึกผิดได้แล้ว

"ครับเจ้านาย ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่งเจ้านายที่บ้านนะครับ"

ลีโอนาร์โดเดินนำแล้วลูกน้องคนสนิทก็เดินตามไปที่รถคันงาม เวลาผ่านไปเพียงไม่นานก็ได้มาถึงคฤหาสน์หลังงามของลีโอนาร์โด

เมื่อชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาก็ได้เห็นว่าพ่อกับแม่ของเขาได้รออยู่แล้ว

"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่...รอผมนานไหมครับ"

ชายหนุ่มกล่าวทักทายและทำความเคารพพ่อกับแม่ในขณะที่เดินเข้ามาภายในบ้าน

"พ่อกับแม่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน"

พ่อได้บอกกับลีโอนาร์โด

"แม่ไปพูดกับสเตฟานี่แล้วนะและแม่ก็ไปหาพ่อแม่ของเธอด้วย...ฝ่ายโน้นเค้ายืนยันท่าเดียวว่าสามารถเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานของเค้าได้ เค้าไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเราเลยแม้แต่นิดเดียว แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ยะ หลานคนแรกของแม่เสียด้วย ความหวังของแม่ริบหรี่เหลือเกิน จะทำยังไงดีล่ะถ้าเกิดสเตฟานี่ไม่ยอมขึ้นมาจริงๆแม่ก็ไม่ได้อุ้มหลานน่ะสิ ลีโอนะลีโอทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย !

ผู้เป็นแม่ได้แต่บ่นลูกชาย

"เอาน่าคุณ เรื่องนี้ยังพอมีทางออกอยู่บ้าง"

สามีได้บอกกับภรรยาแล้วเอามือของภรรยามาบีบเอาไว้อย่างปลอบใจ

"แล้วแกไปขอโทษหนูสเตฟานี่หรือยังล่ะ"

"ผมทำทุกอย่างแล้วครับคุณพ่อ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ให้อภัยผมเลย เธอคงจะเจ็บมามากกับการกระทำและคำพูดของผม ตอนนี้ผมสำนึกผิดแล้วครับ ผมได้ขอโทษเธอทำทุกสิ่งทุกอย่างทำไปในหลายสิ่งหลายอย่างที่คิดว่ามันจะดีขึ้นและเธอจะยอมอภัยให้ผม แต่เหมือนผมยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกโกรธและเกลียดผมมากขึ้นกว่าเดิมเองครับคุณพ่อ"

เค้าได้บอกกับพ่อพูดก้มหน้าคอตกไม่สามารถสบตาผู้เป็นพ่อได้

ในขณะนี้น้ำตาของลูกผู้ชายกำลังคลอเบ้า ลีโอนาร์โดรีบปัดมันออกไปไม่อยากให้พ่อกับแม่ได้เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายจากดวงตาของเขา